ใช่หรือไม่

เรื่องกระแสวิพากษณ์วิจารณ์เกี่ยวกับความสำเร็จ ความยากจน ความร่ำรวยกับหลักการปฎิบัติ ด้วยหลักการต่างๆ การเงิน ความมั่งคั่ง การหารายได้หรือความหวังสร้างฐานะ จะทำงานให้มีรายได้ทำงานการสร้างสะสม ไม่มีความผิดปกติอะไรที่คนจะมีงานทำมีอาชีพทำมาหากินหรือแม้แต่อาชีพนักการเงินหรือการเล่นหุ้นหรือคนทำงานผลผลิตการเกษตร สินค้าศิลปะต่างๆ ยังไงก็แล้วแต่ เพื่อสิ่งที่จะได้ใช้ประโยชน์หรือการตรึงอำนาจด้วยอะไรบางอย่างแก่ผู้เห็นค่าอำนาจนั้นๆ อย่างคนที่มีฐานะเป็นคนมีเงินมากกว่าความยากจนจะทำได้ คนเก่งและแข็งแรงต่างกันก็ทำได้ไม่เท่ากัน หากเพียงแต่การปฎิบัติจะต้องทำตามสูตรทฤษฎีหลักการแบบเศรษฐกิจพอเพียง เพราะถ้าไม่ทำตามหลักทฤษฎีที่มีความศักดิ์สิทธิ์นี้ การทำอาชีพอะไรก็แล้วแต่ ซึ่งหากผู้ทำอาชีพยังไม่มีหัวใจพอเพียง ยังเป็นคนหัวคิดหวังสุดโต่ง หัวใจไม่รู้จักพอ ความเสียหายก็จะมากกว่า แล้วคนก็จะมีอะไรแม้เพียงพอดีๆยาก หรือคนก็ยากจนจนสิ้นเนื้อประดาตัว เศรษฐกิจพอเพียง ไม่ใช่เพียงตัวอักษรประโยคอ้าง และก็ยังไม่ใช่เพียงความคิดหรือคำพูดให้ดูมีเปลือกคุ้มครองตัวเอง แต่คือการฝึกจิตใจให้รู้จักสดับความโลภหลงของจิตอย่างตามหลักของการเป็นคนที่เข้าใจในศาสนาระดับโลกอย่างศาสนาพุทธนั่นเอง แม้ความสำเร็จสุดโต่งที่มีคนสิ้นเนื้อประดาตัวเห็นว่ารวยสุดโต่งอะไรก็แล้วแต่ความคิดคนจนเขาจะคิดไปเลยเถิด ก็จะปรากฎเอง เพราะความสำเร็จคือการรู้จักรักษาเอาไว้อย่างรู้จักพอ ก็ทำให้มีนั่นล่ะ แต่ไม่ใช่หากทำด้วยการแลกเปลี่ยนก็จะต้องให้ทำแลกเปลี่ยนอย่างการมีอะไรเกินดุลอย่าเสียดุลเพราะความโลภหลงของจิตไปตามความหวังด้วยสติเลอะเลือนคิดโอเวอร์หรือเมามายจนบางอย่างสำคัญอย่างเงินตราก็หมดและขาดแคลน อะไรก็ดูเหมือนมีน้อยไม่พอ อย่ามัวแต่การคิดวิพากษณ์วิจารณ์ถึงความคิดอย่างไหนคือรวยอย่างไหนคือยากจนหรือคิดว่ามากว่าน้อย ว่าใครคิดพอดีใครคิดโอเวอร์ ใครคิดด้วยการใช้ลักษณะทำให้สังคมไทยเสียระบบและเสียดุล แต่ก็อย่าเป็นคนว่างงานทำด้วยฝีมือเป็นให้มีพอบ้างสิ แต่ที่ไม่สามารถจะร่ำรวยอะไรอย่างหวังได้ เพราะขาดทักษะความรู้ความสามารถด้วยหัวใจรู้จักพอน่ะสิ ใช่มั้ยครับ แต่อะไรก็ตามจะไม่เพอร์เฟคมากๆได้ ก็อย่าคิดว่าเป็นความล้มเหลวอะไรเลย ยังคุณค่ามีความหมายต่อการจะใช้ประโยชน์ได้ทั้งนั้น ความปกติก็คือความปกติของคนอะไรจะต้องเป็นยังไง ถ้าคนทนเห็นทนฟัง โลกความจริงดีๆหรือไม่ดีไม่ได้ จะเป็นยังไงจึงปกติ คนจะยังไงหรือจะไม่ยังไง จะอายุเท่าไหร่ จะมีหลักทรัพย์อะไรหรือเป็นคนยากจน แต่การไม่คิดเครียดๆจึงจะปกติ อะไรๆก็ตามคิวเวลาที่สุด จึงจะปกติที่สุด งบประมาณเขาก็ให้คนมีอาชีพต่างๆ ไปใช้สำหรับพัฒนาอาชีพพัฒนาให้สังคมได้ประโยชน์ มีแต่คนก็ยังคงหลงงมงายว่า ที่ชีวิตเขาเป็นนักธุรกิจสามารถขายได้แล้วเขาก็สนุกมีความสุข แต่มักลืมมองที่ทุนลงไปเท่าไหร่แล้วกว่าจะมีรายได้เท่านั้น บางคนยังมีแต่ความหลงงมงายว่า ชีวิตตัวเองกำลังตั้งใจดีกว่าคนอื่นเรื่องการทำมาหากิน จนไม่ได้มองเลยว่าคนอื่นเขาไม่ได้เป็นพ่อค้าแม่ค้า เขาก็ไม่ได้เสื่อมเกียรติอะไรนะ ความน่าเชื่อถือหรือการมีบุคลิกให้สังคมยอมรับ ไม่ใช่ว่าใครเป็นนักธุรกิจเป็นคนมีอาชีพค้าขายแล้วมีฐานะยังไง แต่ขึ้นอยู่กับการเลี้ยงดูให้มีแนวคิดยังไงกับสังคม อย่าคิดเลยว่าหากชีวิตสามารถทำงานหรือหารายได้แล้วจะเป็นคนที่มีสิทธิโอกาสทางการเงินคนเดียวในสังคมไทย เพราะชีวิตคนมีรายได้บางคนก็รายได้น้อยไม่พอใช้เจริญ แต่ความจริงทุกคนต่างกำลังแข่งขันกันหารายได้ให้มีทุนมากพอด้วยการที่ใครล่ะจะมีราคามากกว่า แค่เป็นคนทำมาหากินอย่าไปสำคัญตัวเองผิดมากไปเลยว่า ถึงขนาดชีวิตตัวเองเป็นเจ้าพ่อเจ้าแม่อะไรเลยเถิดเถอะนะครับ จะออมเงินทุกบาททุกสตางค์ย่อมเป็นไปไม่ได้ ชีวิตคนมีรายได้ก็เป็นนักบริหารทุกคน แล้วแต่ใครจะบริหารให้การใช้จ่าย ส่วนไหนเท่าไหร่ สำหรับการจะเป็นคนที่สังคมยอมรับให้เกียรติ

งบประมาณจะให้คนทำงานการเงิน งบประมาณจะให้คนทำงานค้าขาย งบประมาณจะให้คนทำงานก่อสร้าง
หรืองบประมาณจะให้คนทำงานการเกษตรก็ไม่ค่อยมีความเท่าเทียม แล้วแต่ช่วงไหนประเทศกำลังพัฒนานาต้องการอะไร
ถ้าสมองชีวิตจะมีความสามารถรับความกดดัน เข้าใจปัญหาความเครียดจริงๆมากๆ แล้วจะทำงานอะไรคิดว่าจะทำได้เป็นสิ่งสำคัญ
แล้วทำไมสมัยนั้นก็ยังคงเรียนศิลปะดนตรีความบันเทิงไม่ค่อยเข้าใจ เสียเวลามาก็นานเกินไป คนจะทำงานอะไรสำเร็จหรือยิ่งใหญ่
คนต่างก็ทำตามแบบวิชาการทั้งนั้นล่ะ แม้แต่ชื่อคนก็มีความหมายคำศัพท์ตามแบบวิชาการ
คนทำงานเขาไม่ได้คิดเรื่องคนเน้นๆแต่หมกมุ่นการคิดถึงคน แต่เขาก็คิดเรื่องทฤษฏีที่เขาจะใช้ทำงานให้ตรงตามแบบนั่นล่ะ