ขอระบายหน่อยนะคะ รู้สึกอ่อนแอมากเลย

ใครที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้ ขอให้อ่านให้จบนะคะ เราไม่ได้ต้องการอะไรเราแค่อยากมีคนรับฟังเพราะเราเล่าให้ใครฟังไม่ได้เพราะหันไปทางไหนก็มืดหมด เหมือนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กที่ไม่มีใครรับฟัง คือเราทะเลาะกับแม่ค่ะหนักเลย เมื่อก่อนเราน้อยใจแม่มากที่แม่ไม่เคยสนใจหรือรักเราเลย สนใจแต่พี่สาวเรามีอะไรก็ซื้อให้แต่พี่สาวเรา ส่วนเราแทบไม่ได้อะไรเลย รักแต่พี่สาวเราแล้วเราไปเล่าในคุณยายทวดฟัง แล้วคุณยายทวดก็ไปเล่าให้แม่เราฟัง แม่เราก็มาด่าเราว่าเรา ไร้สาระ เรื่องแค่นี้ จนมาวันนี้เราทะเลาะกับแม่รุนแรงมาก แกด่าเราว่า เงินที่ใช้ทุกวันนี้เงินใคร เราเลยบอกว่าเงิที่เอาไป กินไว้กินไว้ใช้ก็มาจากยายทั้งนั่นยายกับยายทวดคนล่ะคนนะคะ แล้วแกก็จะวิ่งมาตบหน้าเราแต่ยายแกเรียกเราไปก่อนเพราะแกได้ยินทุกคำที่ทะเลาะกัน แม่เราเป็นคนที่ดีแต่พูดค่ะใครๆก็ว่าว่าแกมีดีแค่คำพูด เราไม่รู้ว่าเราเป็นภาวะซึมเศร้ารึป่าวเพราะแค่นั่นเราร้องไห้ แถมคิดว่าไม่อยากอยู่นี้ลกนี้เหมือนเกิดมาก็ไม่มีอะไรดีเลย ทำอะไรก็ผิด ไม่เคยถูกใจสักอย่างหรือเราไม่ควรอยู่บนโลกนี้ดี ตลกตัวเองมากค่ะตอนนี้ เราพยายามที่จะไม่เอาเรื่องเก่าๆมาคิดด้วย แต่คำพูดการกระทำที่แม่ทำเหมือนไม่อยากมีเราทำให้เราคิดแล้วคิดสั้นมากเลยค่ะ แต่พี่สาวเราแกเข้าใจเรานะคะเวลาเล่าอะไรให้แกฟังแกก็พยายามปลอบพยายามเข้าใจ ตั้งแต่พี่เราไปเรียนต่อเราก็ไม่มีใครให้ระบายเลยค่ะ ไม่มีแม้แต่คนรับฟังเวลาเราอ่อนแอแบบนี้ด้วย เหมือนโดนขังอยู่ในห้องมืด😭