“จากผ้าห่ม…สู่ท้องฟ้า”

“จากผ้าห่ม…สู่ท้องฟ้า”
ตอนเด็ก…
ฉันกลัวฝน กลัวฟ้าร้อง
ทุกครั้งที่ฟ้าแลบแสงเสียงน่ากลัว ฉันจะวิ่งหนี
เข้าไปซุกอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดิม
เชื่อสุดหัวใจว่าผ้าผืนนี้จะช่วยปกป้องฉันจากอันตรายทุกอย่างบนโลกใบนี้
แต่เมื่อโตขึ้น…
ไม่รู้เพราะอะไร
แค่เห็นเมฆครึ้มไกล ๆ
ฉันกลับเดินออกไปยืนมองมันเงียบ ๆ ทุกที
ไม่กลัวแล้ว…
ไม่หนีอีกต่อไป
บางที…
อาจไม่ใช่เพราะฉันเข้มแข็งขึ้น
แต่อาจเป็นเพราะฉันเริ่มรู้ว่า
เสียงฟ้าร้อง…บางครั้งก็ไม่ได้น่ากลัว
เสียงฝน…บางครั้งก็ไม่ใช่ภัย
มันคือ “ความเงียบ” ท่ามกลางเสียงทั้งปวง
ที่ใจฉันเฝ้าตามหา
บางที…ฉันอาจไม่ได้อยากหนีอีกต่อไปแล้ว
แต่อยากอยู่กับมัน…เพื่อฟังความสงบในแบบของมันเอง
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่