“จากผ้าห่ม…สู่ท้องฟ้า”

กระทู้สนทนา

ตอนเด็ก…

ฉันกลัวฝน กลัวฟ้าร้อง

ทุกครั้งที่ฟ้าแลบแสงเสียงน่ากลัว ฉันจะวิ่งหนี

เข้าไปซุกอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดิม

เชื่อสุดหัวใจว่าผ้าผืนนี้จะช่วยปกป้องฉันจากอันตรายทุกอย่างบนโลกใบนี้

แต่เมื่อโตขึ้น…

ไม่รู้เพราะอะไร

แค่เห็นเมฆครึ้มไกล ๆ

ฉันกลับเดินออกไปยืนมองมันเงียบ ๆ ทุกที

ไม่กลัวแล้ว…

ไม่หนีอีกต่อไป

บางที…

อาจไม่ใช่เพราะฉันเข้มแข็งขึ้น

แต่อาจเป็นเพราะฉันเริ่มรู้ว่า

เสียงฟ้าร้อง…บางครั้งก็ไม่ได้น่ากลัว

เสียงฝน…บางครั้งก็ไม่ใช่ภัย

มันคือ “ความเงียบ” ท่ามกลางเสียงทั้งปวง

ที่ใจฉันเฝ้าตามหา

บางที…ฉันอาจไม่ได้อยากหนีอีกต่อไปแล้ว

แต่อยากอยู่กับมัน…เพื่อฟังความสงบในแบบของมันเอง

สมาชิกหมายเลข 5438734

แสดงความคิดเห็น

คุณสามารถแสดงความคิดเห็นกับกระทู้นี้ได้ด้วยการเข้าสู่ระบบ

{room_name}