เซตแรก: เราสู้ได้ดีเลยนะ แต้มเบียดกันตลอด แต่สุดท้ายไปแพ้ช่วงดิวซ์แบบเฉียดฉิว 24-26 แค่นิดเดียวจริงๆ

เซตสอง: อันนี้หนักเลยครับ เหมือนเขาแก้เกมมาดีมาก บอลแรกเราแหก เกมบุกตีไม่ตาย โดนเขาไล่ทุบอยู่ฝ่ายเดียวจนแพ้ไปขาดลอย 12-25... ยอมรับเลยว่าตอนนั้นผมถอดใจไปแล้ว 90% คิดว่า 3-0 โบ๋แน่นอน

แต่แล้วในเซตที่ 3 ที่เราหลังพิงฝา... ปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้นครับ!
การแก้เกมของโค้ชอ๊อด เกมบุกเรากลับมาหนักหน่วง เกมรับก็กลับมาเหนียวแน่นอีกครั้ง

บรรยากาศในสนามวันนั้นกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เสียงเชียร์ดังกระหึ่มจนบัลแกเรียเริ่มรวน เริ่มเสียสมาธิกันเอง สุดท้าย... สาวไทยเราก็พลิกสถานการณ์กลับมาปล้นเซตที่ 3 (25-21) และเซตที่ 4 (25-22) มาได้แบบสะใจกองเชียร์ ตีเสมอเป็น 2-2 เซต! วินาทีนั้นคือขนลุกซู่เลยครับ!

แม้ในเซตสุดท้าย เราจะสู้เต็มที่แล้วแต่ก็ต้านความเก๋าของบัลแกเรียไม่ไหว แพ้ไปในที่สุด 2-3 เซต

แต่การต่อสู้จนถึงหยดสุดท้ายในวันนั้น มันทำให้เราได้ "1 คะแนน" ที่ล้ำค่ามากๆ ซึ่งเป็นคะแนนสำคัญที่ช่วยต่อลมหายใจให้ทีมชาติไทยของเรา

ความรู้สึกในวันนี้ ใครได้ดูสดบ้างครับ? มาแชร์ความรู้สึกตอนนั้นกันหน่อย ตอนโดนนำ 2-0 ใจแป้วกันขนาดไหน แล้วตอนตีเสมอ 2-2 ได้นี่ตะโกนลั่นบ้านกันไหมครับ?

 ในมุมมองของเพื่อนๆ คิดว่าอะไรคือ "คีย์สำคัญ" ที่สุดที่ทำให้เรากลับมาได้ในนัดนี้ครับ?