จากผู้ตาม… สู่ผู้จุดไฟ

จากผู้ตาม… สู่ผู้จุดไฟ
ผมเป็นเพียงเด็กธรรมดาคนหนึ่ง
ที่เคยยืนอยู่ปลายเตียงของผู้ป่วย ในห้องฉุกเฉินที่แน่นขนัด
ที่เคยมองเห็นรอยน้ำตา ความทรมาน และเสียงถอนหายใจของคนเจ็บ
ภาพเหล่านั้นไม่ได้ทำให้ผมกลัว
แต่กลับจุดประกายบางอย่างในหัวใจ…
ว่าหากวันหนึ่ง ผมสามารถดูแลพวกเขาให้ดีขึ้นได้
มันคงเป็นสิ่งที่มีความหมายกับชีวิตของผมมาก
ปี 2559 – ผมตัดสินใจเลือกเรียน “ผู้ช่วยการพยาบาล”
เพื่อจะได้เรียนรู้วิธีดูแลคนไข้จากพื้นฐานของความเป็นมนุษย์
และหลังเรียนจบ ผมก็ได้ทำงาน ได้สัมผัสกับโลกจริง
จนผมเริ่มเข้าใจว่า การดูแลผู้ป่วยนั้นไม่เพียงพอ หากไม่มีข้อมูลที่แม่นยำรองรับ
ผมจึงตัดสินใจเดินอีกก้าว เข้าเรียนหลัก “เทคนิคการแพทย์” เพื่อเป็นเบื้องหลังของการวินิจฉัยที่แม่นยำ เป็นผู้หาคำตอบให้กับอาการของผู้ป่วย
และช่วยให้การรักษาเดินไปได้อย่างถูกต้องและรวดเร็ว
จนในที่สุด
เส้นทางชีวิตก็พาผมกลับมาสู่ “การสอน”
เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ 2566
ผมได้ก้าวขึ้นมาเป็นผู้ถ่ายทอดความรู้
จากวันนั้น… จนถึงวันนี้
ผ่านมาทั้งหมด ~27 รุ่น
27 รุ่นของนักเรียน
27 รุ่นของความหวัง
27 รุ่นของคนธรรมดา ที่ตัดสินใจเลือกเส้นทาง “ผู้ช่วยพยาบาล”
จากหลากหลายชีวิต ร้อยพ่อพันแม่ หลายคนไม่เคยแตะวิชาชีพนี้มาก่อน แต่เลือกเชื่อมั่น และก้าวเข้ามา
และในฐานะ “ผู้สอน”
ผมได้เห็นแววตาที่เคยไม่เข้าใจ ค่อย ๆ เปล่งประกายด้วยความรู้
ได้เห็นมือที่เคยสั่นด้วยความไม่มั่นใจ ค่อย ๆ กลายเป็นมือที่มั่นคง
มือที่พร้อมจะดูแลผู้ป่วยจริง ๆ ด้วยหัวใจที่อ่อนโยน
ผมมีความสุขทุกครั้ง… ที่ได้ยืนอยู่หน้าห้องเรียน
มีความสุขทุกครั้ง… ที่ได้ส่งมอบความรู้ และเห็นแววตาแห่งความเข้าใจ
มีความสุขที่สุด… เมื่อเห็นลูกศิษย์ของผมได้ไปดูแลผู้ป่วยจริง ๆ ได้อย่างงดงาม
และผมก็ได้เรียนรู้อย่างลึกซึ้งว่า…
“การดูแลคนไข้ คือสิ่งที่ผมรัก
แต่การได้สอนคนให้ไปดูแลคนไข้ คือสิ่งที่ผมรักมากกว่า”
เพราะมันไม่ใช่แค่การช่วยชีวิตเพียงหนึ่ง
แต่มันคือการส่งต่อแสงสว่างให้คนอีกมากมายได้ออกไปช่วยเหลือโลกใบนี้
ขอบพระคุณ “พี่ปุ้ย” ที่มองเห็น และมอบโอกาสอันสำคัญนี้ให้ผม
ขอบพระคุณ “พี่นินจา” ที่สานต่อฝันเล็ก ๆ ของเด็กคนหนึ่งให้กลายเป็นจริง
และขอบคุณตัวเอง… ที่ไม่เคยหยุดเชื่อมั่นในคุณค่าของการได้เป็น “ครู”
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่