สวัสดีค่ะ หนูเด็กอายุ 14 กำลังจะ 15 ปีนี้ หนูไม่รู้นะคะว่าเดี๋ยวนี้ยังมีคนใช้คนอ่านพันทิพอยู่รึเปล่า แต่หนูรึสึกว่าน่าจะเป็นที่เดียวที่หนูสามารถระบายอะไรที่คิดได้ตอนนี้ค่ะ เข้าเรื่องเลยนะคะตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะหนูรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวตลอดเลยค่ะ ถึงแม้ว่าคนรอบข้างหนูจะพูดว่า หนูมีเพื่อนเยอะ มีพี่น้อง (หนูมีพี่สาวแท้ๆ1คนนะคะ แล้วก็มีลูกพี่ลูกน้องอายุอยู่ช่วงอนุบาลถึงป.5 อยู่8คน รวมฝั่งพ่อฝั่งแม่) มีแต่คนบอกหนูค่ะว่าชีวิตหนูดูไม่น่าเบื่อเลย มีสีสัน แถมยังมีโอกาสไดัไปไหนเยอะๆ แต่หนูรู้สึกมันไม่ใช่แบบนั้นเลยค่ะ หนูรู้สึกว่าอยู่คนเดียว เพราะพี่สาวหนูถึงเราอาจจะห่างกันแค่ 2 ปี แต่หนูรู้สึกช่องว่างระหว่างเรามันมีมากกว่า 2 ปีอีกค่ะ เพราะเราเป็นพี่น้องกัน เราเลยไม่ค่อยเกรงใจกัน บางทีหนูรู้สึกเหมือนโดนพูดกดใส่ เช่นว่า อี(ชื่อหนู)รูปนี้อ้วนมากเลยอ่ะ555 หรือประมาณว่าถ้าไม่มีมันหนูคงอยู่ไม่ได้ มีครั้งนึงค่ะ พี่หนูคุยโทรศัพท์กับไม่ย่าก็ป้า แล้วก็พูดว่า “ทุกคนเอาแต่ห่วงหนูจนไม่สนใจความรู้สึกพี่หนู ถ้าจะตๅยคงตๅยไม่ได้เพราะมีหนูอยู่” หนูรู้สึกแย่มากเลยค่ะ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร เพราะถ้าพูดไปต้องทะเกันแน่นอน เราทะเลาะกัรไม่เว้นวันเลยค่ะ ขนาดตัวเราห่างกันยังสามารถโทรมาชวนทะเลาะได้ หนูพยายามไม่สนใจ แต่ทำไงได้ล่ะคะ นั่นพี่หนูทั้งคนเกลียดไปหนูจะทำอะไรได้ ก่อนหน้านี้ถ้าหนูไม่มีพี่คงยากเหมือนกันค่ะ หนูอยู่หอโรงเรียนตั้งแต่ปอ3จนมอ3 โดยที่พ่อแม่อยู่ไกลจะมีก็แต่ย่าๆยายๆที่มาหาได้ ( พ่อแม่หนูทำงานไกลค่ะ ) บางครั้งหนูได้ยินคนนินทาพี่สาวหนู มันอาจจะจริงแต่หนูรู้สึกแย่แทนพี่สาวหนูมากๆ หนูก็เอาเก็บไปคิดมากจนกลัวว่าตัวเองจะโดนไปด้วย หนูกลัวทากๆจนตอนนั้รหนูไม่กล้าคุยกับใครเลย มันทำให้หนูไม่มั่นใจค่ะ 1

2 พอหนูขึ้นมอต้นมา หนูจำได้เลยความรแรกตอนเปิด มอ1 เทอม1มา คือ “กูไม่มีเพื่อนไปไหนมาไหนด้วยกันเลยว่ะ“ ปกติหนูไม่มีกลุ่มเป็นของตัวเองค่ะ หนูไม่ค่อยชอบอยู่เป็นกลุ่ม หนูคิดว่าคนยิ่งเยอะยิ่งหลายความคิดยิ่งจะทะเลาะกันง่าย หนูเลยเลือกที่จะไปกันแค่ 2-3 คน แต่พอมัธยมก็เห็นเลยค่ะว่าใครเขาก็มีกลุ่มกัน จริงๆมันอาจจะไม่จำเป็นค่ะแต่หนูก๋เห็นว่าใครที่ไม่มีกลุ่มไม่มีเพื่อนก็มักจะโดนนินทาโดนทองแรกมองจิกเสมอโดยที่หนูก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกัน พอหนูเริ่มมีเพื่อนมีกลุ่ม หนูก็ดีใจมากค่ะ ( หนูพึ่งเริ่มมีกลุ่มตอนมอ2 TT ) เพื่อนก็ดีกับหนูมากค่ะเกรดหนูขึ้นจาก 2.4 ไปเป็น 3.2 อาจจะไม่เยอะมากนะคะแต่หนูก็ดีใจมากๆค่ะ กลุ่มมันก็ดีมาเรื่อยๆจนเพื่อนหนูคนนึงใตกลุ่มเริ่ทรู้จักเพื่อนคนนึงใรห้องเรียน ( หนู เพื่อนในกลุ่มคนนึง อยู่ห้องเดียวกันนะคะขอแทนชื่อว่า ก เพื่อนคนที่พึ่งรู้จักใรห้องชื่อ ป ) พอ ก เริ่มรู้จัก ป ก็เปลี่ยนไปเลยค่ะ จากที่เราจะไปไหนไปกันสองคนเวลาพักน้อย กลานเป็นว่า ก ไปกะ ป เวลามีอะไรบางทีไม่ยอมคุยกับหนูแต่คุยกับ ป แทน หนูก็น้อยใจค่ะ แต่ก็คิดว่าเพื่อนกันๆใจเขาใจเรา ใครๆก็อยากมีเพื่อนเยอะๆถูกมั้ย หนูเคยพูดตรงๆกับ ก นะคะ แต่ นาง พูดว่า ก็หนูไปสนิทกับ บ แล้วไม่สนใจ ก ก่อน ทำไม ก จะไปสนิทกับ ป ไม่ได้ ( โอเคหนูพูดเลยนะคะ คือ หนูกับ ป เลยรู้จักกันมาตั้งแต่ตอนประถมปลาย แล้วก็เคยมีเรื่อวกันด้วย คือ ป มาหาเรื่องหนู ว่าหนูอ่ะ เอา ป ไปเล่าไปนินทา แล้วก็กลายเป็นว่าหนูโดนแซะโดนมันนินทา หนูไม่เคยบอก ก เรื่องนี้นะคะ รู้สึกว่าคงจะไม่ดี หนูก็เป็นห่วค่ะ กลัว ก จะโดนเหมือนกัน แต่เขาก็นั่นแหลละค่ะ เพื่อนกัน ) ที่ทำให้หนรู้สึกแน่สุดๆนะคะ คือเวลาตอนเช้าที่เรา ในกลุ่มสามคนจะไปกินข้าวกัน เพื่อนมักจะไม่เรียกหนูหรือบางที ก ก็เมินหนูบ้าง หนูเคยถามละค่ะ ว่าทำไม นางบอกว่า บางทีนางไม่ได้ยินจริงๆ ตอนเข้าก็ง่วงๆด้วย ก็ขอโทดขอโพยกันไป ก็คิดว่าจะดีแล้วค่ะ แต่ก็ยังมีเรื่อง เพื่อน ป เข้ามาอยู่ดี พอมีคนนี้ทีไรหนูรู้สึกเหงาทุกทีเลยค่ะ เขาทั้งเป็นคนมีเพื่อนเยอะ เรียนเก่งกว่าหนูมาก ไหนจะบ้านอยู่ใกล้เพื่อนที่หนูสนิทอีก หนูที่อยู่หอสู้อะไรไม่ได้เลยค่ะ หนูก็ปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นเรื่อยๆ จนจบมอสอง หนูไม่เชิงว่าพึ่งรู้ตัวว่าต้องลาออกไปเรียนต่อตปท.แต่ก็ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ หนูจบจากไทยด้วยวุฒิมอสองก่อนจะออกมาต่อรรที่ตปท ( ตอนนี้หนูไม่ได้อยู่ไทยแล้วค่ะ ) ก่อนหนจะขึ้นเครื่องก็มีเพื่อนมาส่ง 3-4 คน หนูดีใจมากๆค่ะ จนร้องไห้หนักเลย ( มีเพื่อนในกลุ่มสามคน 1 เพื่อนที่สนิท 2 แล้วก็น้องที่สนิทอีกคนค่ะ ) ตอนแรกหนูคิดว่าจะไม่มีใครมาแล้วนะคะ พอย้ายมา หนูก็เหงาค่ะตามตรง อังกฤษไม่ค่อยแข็งแรงแต่พอฟังออกตอบโต้ได้ small talk ได้ มีวันนึงค่ะเป็นวัน gratulations วันนั้นไปปาตี้ยินดีกับพี่ที่เรียนจบสองคน ( คนไทยนะคะ ) ทุกคนคุยกันสนุกมาก ยกแต่หนูค่ะ พี่สาวหนูคุยอยู่กับคนสี่คนที่มีคนเรียนจบสองเพื่อนคนนึง  ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราก็คุยกันได้ แต่วันนั้น หนูแทบจะไม่ได้คุยกับใครเลยค่ะ จากที่เหงา หนูก็เหงากว่าเดิมค่ะ หนูได้แค่ทองพี่สาวคนสวยของตัวเองยืนคุยอยู่ หนูได้แค่มองจากมุมห้อง หนูแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำรอบนึง ต่อไปนะคะ เมื่อวันก่อน หนูกับพ่อแม่แล้วก็พี่สาว เราไปเที่ยวกันในเมือง เราเข้าไปในร้านนึงค่ะ มีขายแก้วเยติที่หนูอยากได้มากตั้วแต่หนูอยู่ไทย หนูอยากได้สีชมพูนมค่ะแต่พี่หนูดันพูดขึ้นมาก่อน หนูเลยให้พี่ไป ( แอบนอยนิดนึงแต่ไม่เป็นไรค่ะมีสีอื่นอยู่ ) หนูก็พูดไปว่าอยากได้สีขาว หนูก็ไม่คิดค่ะว่าจะได้ซื้อ เพราะแม่บอกว่าถ้าจะซื้อให้ใช้บัตรพ่อนะแม่เงินไม่มีแล้ว มันอาจจะดูเป็นประโยคธรรมดานะคะแต่มันทำให้หนูไม่กล้าซื้อค่ะ หนูรู้สึกกว่ากลัวมันจะเป็นภาระเงินเขาบวกกับที่บ้านหนูก็มีอยู่อันนึงแต่แค่มันไม่ค่อยดีมากค่ะแต่ก็พอใช้ได้ คือหนูก็คิดว่าอือไม่เอาละแหละช่างมันเถอะ แม่ถามจี้จนวิสุดท้ายค่ะว่าจะไม่เอาจริงๆหรอถ้าอยากได้ก็จะซื้อให้ ถ้าจะกลับมาซื้อหน้าหนาสมันอาจจะไม่มีแล้วก็ได้นะ แต่หนูก็ไม่เอาค่ะ หนูระหว่างเดินดูอย่างอื้น คำพูดแม่มันก็วนๆอยู่ในหัวไม่ไปไหนเลยจนน้ำตาหนูซึม หนูพยายามจะไม่ให้มันออกมาแล้วนะคะ แต่มันก็แอบไหลอยู่ดี กลับมาที่บ้านมันก็เหมือนจะดีค่ะแต่ด้วยอะไรไม่รู้หนูรู้สึกว่าตัวเองไม่ดีเท่าที่ควรจะเป็น ทำไมพี่หนูทำได้หนูทำไม่ได้ ทำไมแม่หรือพี่อยาดจะพูดอะไรก็สามารถพูดได้แต่พอเป็นหนูมันกลับไม่ได้ พ่อหนูที่ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรทุกอย่าง แต่ก็ไม่ หนูรู้สึกเหมือนไม่มีใครเข้าใจหนูจริงๆ ดวลาหนูเครียดหนูร้องไห้หนูไม่กบ้าบอกใครเลยค่ะ หนูมีเพื่อนในออนไบน์1-2คน เขาเป็นสองคนที่หนูกล้าเล่าอะไรจริงๆมากกว่าเพื่อนขีวิตจริง หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ หนูแค่รู้สึกว่าตัวเองเหงามากๆ บางวันก็รู้สึกดีบางวันก็เหงามากๆหรือบางทีก็รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ทั้งวัน หนูไม่เข้าใจค่ะว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ หนูพยายามหาเหตุผลมาโดยตลอด อาจจะเพราะหนูคิดมาก Over thinking หรือว่าแค่ไม่มั่นใจหรือเพราะ อยู่ในช่วงที่ฮอร์โมนเปลี่ยนแปลงก็ไม่รู้ค่ะ หนูเคยเศร้าเรื่องแบบนี้มากๆจนร้องไห้เป็นชั่วโมง หนูเหงามากๆเลยค่ะ ชีวิตเหมือนจะดี แต่ก็ไม่ขนาดนั้น

จบแล้วนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะสำหรใครที่อ่านจนจบ หนูพึ่วเคยเขียนครั้งแรกอาจจะงงบ้างหรือพิมพ์คำผิดไปด้วย ต้องขอโทษด้วยนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านอีกรอบนึงค่ะ ขอให้ทุกคนมีวันที่ดีไม่มีฝนตกในใจ :—)