สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ 24 พึ่งเริ่มต้นชีวิตวัยทำงานได้ปีกว่าๆ แต่ค่อนข้างเครียดเรื่องในอนาคตต่อจากนี้มากเลยค่ะ
ตัวเราอาศัยอยู่กับพ่อแม่และน้องๆที่กำลังเรียนอยู่ในบ้านเช่าแห่งหนึ่งในกทม. ด้วยความที่ภาระค่าใช้จ่ายต่างๆในบ้านเยอะมากพ่อแม่เราเลยไม่มีปัจจัยมากพอให้ซื้อบ้านอยู่ได้ จนกระทั่งพวกท่านเกษียณมาแล้วก็ยังต้องอยู่บ้านเช่าต่อไป ซึ่งเรื่องนี้เป็นเหมือนปมด้อยในจิตใจพวกท่านไปแล้วค่ะ
หลังจากเรามีงานมีการทำ พวกท่านคาดหวังในตัวเรามากๆ อยากให้เราซื้อบ้านให้ได้ไวๆ ซึ่งในจุดนี้เราเข้าใจได้และอยากให้ท่านได้อยู่บ้านที่เป็นของเราเองด้วยเช่นกันค่ะ แต่ในบางครั้งเราก็รู้สึกว่าพวกท่านกดดันมากเกินไปจนเรารู้สึกอึดอัดใจหลายๆครั้ง โดยเฉพาะคุณแม่ชอบพูดตัดพ้อ/พูดลอยๆว่าอยากมีบ้านอยู่แบบใครเขา อยากรีบมีบ้านไวๆ กลัวจะมีอายุอยู่ไม่ถึงตอนที่เรามีบ้านเป็นของตัวเอง ตัวเล่มสมุดบัญชีเงินเก็บของเราก็ยึดเอาไปเพื่อคอยดูคอยอัพเดตยอดเงินเก็บของเราว่าเราเก็บถึงไหน ในบางครั้งที่เรานำเงินเก็บออกมาใช้ช่วงที่เราช็อตๆ เราก็โดนดุด่าหูชาว่าไม่มีวินัยในการเงินเลย ทั้งที่เงินที่เบิกออกมาก็เอาไปให้ท่านเพราะท่านขอเบิกใช้ก่อน
เราตั้งเป้าหมายไว้ว่าจะหาความสุขให้ตัวเอง ทำในสิ่งที่อยากทำ ซื้อในสิ่งที่อยากได้ ภายในระะเวลา 2 ปีแรกของการทำงาน(ซึ่งจะคบกำหนดสิ้นปีนี้) เพื่อที่เราจะโฟกัสกับการเก็บเงินหนักๆเพื่อให้มีบ้านภายในอายุ 30 ปี เราวางแผนไว้เป็นขั้นเป็นตอนทุกอย่าง แต่พอเจอแรงกดดันแบบนี้บางทีเราก็อยากทิ้งทุกอย่างแล้วช่างมันไปเลยค่ะ เราต้องคอยบอกตัวเองอยู่เสมอว่าทั้งหมดนี้เพื่อให้เรามีที่อยู่เป็นของตัวเอง แต่บางครั้งก็ห้ามตัวเองไม่ให้มองว่าท่านเห็นเราเป็นตัวหาเงินซื้อบ้านไม่ได้จริงๆค่ะ บางครั้งก็จิตตกไปเลย รู้สึกผิดมากๆกับการที่เราใช้เงินหาความสุขให้ตัวเองก็มี เป็นความรู้สึกที่ถ้าเราไม่เอาเงินไปใช้ตรงนี้ ก็จะมีเงินเก็บเพื่อซื้อบ้านมากขึ้น นี่ยังไม่นับกับอะไรหลายๆอย่างเรื่องบ้านที่ยังไม่ลงตัวด้วย(ทำเลที่ตั้งที่เดินทางทำงานสะดวก, คิดเผื่อน้องที่ต้องเดินทางไปเรียน, ราคาบ้าน, พื้นที่ใช้สอยที่ต้องรองรับคนที่บ้าน, เศรษฐกิจที่อาจซบเซาลงในอนาคต, ความเสี่ยงต่อการตกงานในภายภาคหน้า, ฯลฯ)
บ่นมาถึงตรงนี้แล้ว ขอบคุณที่นั่งอ่านจนจบนะคะ เรายืนยันว่าจะไม่เปลี่ยนแปลงเป้าหมายที่เราตั้งไว้อย่างแน่นอน(ถึงจะเคยคิดบ้างตอนนอยหนักๆก็ตาม) แต่อยากได้คำแนะนำค่ะว่าจะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงดี ไม่ให้คิดติดลบจนพาตัวเองเป็นทุกข์ไปด้วย
เครียดเป้าหมายเรื่องบ้าน จนไม่รู้จะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงดี
ตัวเราอาศัยอยู่กับพ่อแม่และน้องๆที่กำลังเรียนอยู่ในบ้านเช่าแห่งหนึ่งในกทม. ด้วยความที่ภาระค่าใช้จ่ายต่างๆในบ้านเยอะมากพ่อแม่เราเลยไม่มีปัจจัยมากพอให้ซื้อบ้านอยู่ได้ จนกระทั่งพวกท่านเกษียณมาแล้วก็ยังต้องอยู่บ้านเช่าต่อไป ซึ่งเรื่องนี้เป็นเหมือนปมด้อยในจิตใจพวกท่านไปแล้วค่ะ
หลังจากเรามีงานมีการทำ พวกท่านคาดหวังในตัวเรามากๆ อยากให้เราซื้อบ้านให้ได้ไวๆ ซึ่งในจุดนี้เราเข้าใจได้และอยากให้ท่านได้อยู่บ้านที่เป็นของเราเองด้วยเช่นกันค่ะ แต่ในบางครั้งเราก็รู้สึกว่าพวกท่านกดดันมากเกินไปจนเรารู้สึกอึดอัดใจหลายๆครั้ง โดยเฉพาะคุณแม่ชอบพูดตัดพ้อ/พูดลอยๆว่าอยากมีบ้านอยู่แบบใครเขา อยากรีบมีบ้านไวๆ กลัวจะมีอายุอยู่ไม่ถึงตอนที่เรามีบ้านเป็นของตัวเอง ตัวเล่มสมุดบัญชีเงินเก็บของเราก็ยึดเอาไปเพื่อคอยดูคอยอัพเดตยอดเงินเก็บของเราว่าเราเก็บถึงไหน ในบางครั้งที่เรานำเงินเก็บออกมาใช้ช่วงที่เราช็อตๆ เราก็โดนดุด่าหูชาว่าไม่มีวินัยในการเงินเลย ทั้งที่เงินที่เบิกออกมาก็เอาไปให้ท่านเพราะท่านขอเบิกใช้ก่อน
เราตั้งเป้าหมายไว้ว่าจะหาความสุขให้ตัวเอง ทำในสิ่งที่อยากทำ ซื้อในสิ่งที่อยากได้ ภายในระะเวลา 2 ปีแรกของการทำงาน(ซึ่งจะคบกำหนดสิ้นปีนี้) เพื่อที่เราจะโฟกัสกับการเก็บเงินหนักๆเพื่อให้มีบ้านภายในอายุ 30 ปี เราวางแผนไว้เป็นขั้นเป็นตอนทุกอย่าง แต่พอเจอแรงกดดันแบบนี้บางทีเราก็อยากทิ้งทุกอย่างแล้วช่างมันไปเลยค่ะ เราต้องคอยบอกตัวเองอยู่เสมอว่าทั้งหมดนี้เพื่อให้เรามีที่อยู่เป็นของตัวเอง แต่บางครั้งก็ห้ามตัวเองไม่ให้มองว่าท่านเห็นเราเป็นตัวหาเงินซื้อบ้านไม่ได้จริงๆค่ะ บางครั้งก็จิตตกไปเลย รู้สึกผิดมากๆกับการที่เราใช้เงินหาความสุขให้ตัวเองก็มี เป็นความรู้สึกที่ถ้าเราไม่เอาเงินไปใช้ตรงนี้ ก็จะมีเงินเก็บเพื่อซื้อบ้านมากขึ้น นี่ยังไม่นับกับอะไรหลายๆอย่างเรื่องบ้านที่ยังไม่ลงตัวด้วย(ทำเลที่ตั้งที่เดินทางทำงานสะดวก, คิดเผื่อน้องที่ต้องเดินทางไปเรียน, ราคาบ้าน, พื้นที่ใช้สอยที่ต้องรองรับคนที่บ้าน, เศรษฐกิจที่อาจซบเซาลงในอนาคต, ความเสี่ยงต่อการตกงานในภายภาคหน้า, ฯลฯ)
บ่นมาถึงตรงนี้แล้ว ขอบคุณที่นั่งอ่านจนจบนะคะ เรายืนยันว่าจะไม่เปลี่ยนแปลงเป้าหมายที่เราตั้งไว้อย่างแน่นอน(ถึงจะเคยคิดบ้างตอนนอยหนักๆก็ตาม) แต่อยากได้คำแนะนำค่ะว่าจะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงดี ไม่ให้คิดติดลบจนพาตัวเองเป็นทุกข์ไปด้วย