เราเคยเข้าใจว่า
ความสำเร็จคือการไปให้ไกลที่สุด

แต่พอใกล้วัยเกษียณ…
เราเริ่มรู้ว่า
บางครั้ง การหยุดอยู่กับที่ อย่างสงบ
ก็เป็นชัยชนะรูปแบบหนึ่ง

ทุกบทบาท
ทุกความพยายาม
ทุกความฝันในวัยหนุ่มสาว
กำลังค่อยๆ พาเรากลับมาหาตัวเอง
ในแบบที่ไม่ต้อง “ทำเพื่อให้ใครยอมรับ”
อีกต่อไป…

เรายังตื่นแต่เช้า
ยังทำงาน
ยังหายใจ
ยังเรียนรู้

แต่ทั้งหมดนั้น…เพื่อความ “พอดี”
ไม่ใช่ “เพื่อไปให้พ้นใคร”

บางวัน…
กาแฟร้อนแก้วหนึ่งก็บอกเราว่า
ชีวิตไม่ได้ต้องการอะไรมาก

บางคืน…
การได้หลับอย่างไร้กังวล
ก็มีค่ากว่ารางวัลทุกถ้วย

ชีวิตวัยใกล้เกษียณไม่ได้หมดไฟ
แต่กำลังเผาไหม้อย่างนุ่มนวล
แบบที่ไม่ต้องโชว์ให้ใครเห็น

ร่วมแชร์ประสบการณ์
เพื่อการเรียนรู้ร่วมกันนะครับ
ขอบคุณมากครับ