พอดีว่าอีกไม่กี่วันนี้ผมต้องไปหอ ไปมหาลัยแล้ว แต่ครอบครัวผมเหมือนจะไม่ปล่อยผมสักที
ผมโดนใช้จนเป็นของต า ยอะเขาเอาแต่บอกว่าถ้าเรียนแล้วเสาร์อาทิตย์ ก็ทยอยกลับบ้าน ไม่ใช่มาอะไรนะครับ
มาทำงานบ้านมาซักผ้ามารับใช้พวกเขาคือผมอยากบอกทุกคนว่าผมโดนแบบนี้มาเป็นปีแล้วซักผ้าให้ทุกคนในบ้านแทนที่จะแยกกันซักของใครของมัน ถ้านึกไม่ออกก็ 6-7กระจาดเต็มอะครับ คน6คนในบ้าน ไม่ใช่แค่นั้นนะครับ ล้างจาน,ทำกับข้าวเตรียมกับข้าว ไม่พออีกนะครับบ้านผมเลี้ยงแมว แล้วคือผมไม่ได้อยากเลี้ยง
ที่บ้านก็มีแต่กังวลว่าปล่อยไปจะบาปอย่างนั้นอย่างนี้ตอนนี้10กว่าตัวแล้วครับ แล้วอยู่ๆก็กลายเป็นหน้าที่ผมต้องมาให้อาหารแมว ตื่นเช้ามาสิ่งแรกที่ทำคือทำกับข้าวให้แมวครับ เขาไม่สนใจอะไรเลยแล้วหน้าที่ก็ตกมาเป็นของผม เขาไม่สนใจจะเลี้ยงอะไรเลย โคตรจะบ้า
.
คือพอรู้ว่า ผมเป็นเด็ก(จริงๆแล้วผมก็โตแล้วนะครับควรจะได้ออกจากบ้านไปลองอะไรๆใหม่ๆบ้างไม่ใช่อยูาแต่บ้านทำแต่งานที่บ้านจนจะบ้า) เขาเป็นผู้ใหญ่ แล้วเขาก็คิดว่าจะใช้ผมทำอะไรก็ได้ มีแค่คำว่า"บังคับ"กับ"ห้าม"ที่ผมโดนมา ห้ามทำนุ่นทำนี่ สมมติผมจะขับรถเข้าในเมืองไปกับเพื่อนผมยังไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นเลยจนจบม.6จะขึ้นมหาลัยแล้ว
แทนที่จะใช้โอกาสตอนอยู่มัธยม ฝึกทำทุกอย่างได้ในอนาคตก็จะสบายใช่มั้ยครับ แต่ผมไม่รู้เขาคิดอะไรอะ
ผมเคยคิดจะจบชีวิตตัวเองหลายรอบแล้ว เขาก็ไม่เคยสังเกตหรอกว่าผมเป็นยังไง จนพักนึงช่วงใกล้ๆจะจบม.6 ผมเป็นซึมเศร้า คุยกับคนในบ้านก็มีแต่คนเมินเฉยว่า "โหย ไม่ได้เป็นหรอก คิดมากไปเอง"
พอเราบอกว่าเราเครียดจากงานของพวกคุณนั่นแหละที่ถามโถมมาใส่เรา เขากลับบอกว่า"ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ แล้วจะไปทำไอะไรได้" ประเภทที่แบบว่า
"แค่นี้เหนื่อยแล้วหรอ ฉันเหนื่อยกว่าเยอะ" ผมไม่ชอบเลย
อีกเรื่องคือที่เรียน(มหาลัย) คือว่า ผมมีมหาลัยที่ผมอยากเข้าและตั้งใจเข้ามาเนิ่นนานมาก ผลลัพธ์คะแนนผมดีมากครับ เข้าได้เลย แต่ผมโดนจำกัดตัวเลือกเพราะเขาบอกว่ามีปัญหาทางการเงิน
(ขนาดว่าเงินกยศ.ของผมเขาก็ยังนำไปใช้ แล้วค่าใช้จ่ายทุกอย่างช่วงชีวิตมหาลัยจะพอไหมล่ะครับทุกคนว่า)
ผมก็เลยต้องเปลี่ยนที่ แล้วสุดท้ายเขาก็บอกว่า "แล้วทำไมไม่เข้าที่ตัวเองชอบ ที่นี่ดีกว่านะนุ่นนั่นนี่"
ผมโกรธมากครับตอนนั้น ผมไม่ได้ทำอะไรของตัวเองสักทีเลย ผมอยากจะตัดขาดกับครอบครัวมากเพราะผมโดนเอารัดเอาเปรียบตลอดเลย
จนมาถึงทุกวันนี้ที่ผมจะได้ออกจากบ้านบ้าบอนี้แล้ว
ผมบอกเลยว่าผมไม่เคยมีคำว่าHOMESICKให้ใครได้ยินแน่นอน มันเจ็บใจมากอะจนผมต้องมาหาคำตอบและพูดคุยกับทุกคนในพันทิป
***ผมอยากถามทุกคนครับว่าผมควรจะทำยังไงดี กับความคิดยึดติดแบบนี้ของคนแก่คนในครอบครัว ทุกคนเป็นแบบนี้ไหมครับผม แชร์กันได่นะครับ"
ทุกคนช่วยผมคิดหน่อยครับว่าทำยังไงดีกับครอบครัว ผมรู้สึกกดดันมาก
ผมโดนใช้จนเป็นของต า ยอะเขาเอาแต่บอกว่าถ้าเรียนแล้วเสาร์อาทิตย์ ก็ทยอยกลับบ้าน ไม่ใช่มาอะไรนะครับ
มาทำงานบ้านมาซักผ้ามารับใช้พวกเขาคือผมอยากบอกทุกคนว่าผมโดนแบบนี้มาเป็นปีแล้วซักผ้าให้ทุกคนในบ้านแทนที่จะแยกกันซักของใครของมัน ถ้านึกไม่ออกก็ 6-7กระจาดเต็มอะครับ คน6คนในบ้าน ไม่ใช่แค่นั้นนะครับ ล้างจาน,ทำกับข้าวเตรียมกับข้าว ไม่พออีกนะครับบ้านผมเลี้ยงแมว แล้วคือผมไม่ได้อยากเลี้ยง
ที่บ้านก็มีแต่กังวลว่าปล่อยไปจะบาปอย่างนั้นอย่างนี้ตอนนี้10กว่าตัวแล้วครับ แล้วอยู่ๆก็กลายเป็นหน้าที่ผมต้องมาให้อาหารแมว ตื่นเช้ามาสิ่งแรกที่ทำคือทำกับข้าวให้แมวครับ เขาไม่สนใจอะไรเลยแล้วหน้าที่ก็ตกมาเป็นของผม เขาไม่สนใจจะเลี้ยงอะไรเลย โคตรจะบ้า
.
คือพอรู้ว่า ผมเป็นเด็ก(จริงๆแล้วผมก็โตแล้วนะครับควรจะได้ออกจากบ้านไปลองอะไรๆใหม่ๆบ้างไม่ใช่อยูาแต่บ้านทำแต่งานที่บ้านจนจะบ้า) เขาเป็นผู้ใหญ่ แล้วเขาก็คิดว่าจะใช้ผมทำอะไรก็ได้ มีแค่คำว่า"บังคับ"กับ"ห้าม"ที่ผมโดนมา ห้ามทำนุ่นทำนี่ สมมติผมจะขับรถเข้าในเมืองไปกับเพื่อนผมยังไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นเลยจนจบม.6จะขึ้นมหาลัยแล้ว
แทนที่จะใช้โอกาสตอนอยู่มัธยม ฝึกทำทุกอย่างได้ในอนาคตก็จะสบายใช่มั้ยครับ แต่ผมไม่รู้เขาคิดอะไรอะ
ผมเคยคิดจะจบชีวิตตัวเองหลายรอบแล้ว เขาก็ไม่เคยสังเกตหรอกว่าผมเป็นยังไง จนพักนึงช่วงใกล้ๆจะจบม.6 ผมเป็นซึมเศร้า คุยกับคนในบ้านก็มีแต่คนเมินเฉยว่า "โหย ไม่ได้เป็นหรอก คิดมากไปเอง"
พอเราบอกว่าเราเครียดจากงานของพวกคุณนั่นแหละที่ถามโถมมาใส่เรา เขากลับบอกว่า"ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ แล้วจะไปทำไอะไรได้" ประเภทที่แบบว่า
"แค่นี้เหนื่อยแล้วหรอ ฉันเหนื่อยกว่าเยอะ" ผมไม่ชอบเลย
อีกเรื่องคือที่เรียน(มหาลัย) คือว่า ผมมีมหาลัยที่ผมอยากเข้าและตั้งใจเข้ามาเนิ่นนานมาก ผลลัพธ์คะแนนผมดีมากครับ เข้าได้เลย แต่ผมโดนจำกัดตัวเลือกเพราะเขาบอกว่ามีปัญหาทางการเงิน
(ขนาดว่าเงินกยศ.ของผมเขาก็ยังนำไปใช้ แล้วค่าใช้จ่ายทุกอย่างช่วงชีวิตมหาลัยจะพอไหมล่ะครับทุกคนว่า)
ผมก็เลยต้องเปลี่ยนที่ แล้วสุดท้ายเขาก็บอกว่า "แล้วทำไมไม่เข้าที่ตัวเองชอบ ที่นี่ดีกว่านะนุ่นนั่นนี่"
ผมโกรธมากครับตอนนั้น ผมไม่ได้ทำอะไรของตัวเองสักทีเลย ผมอยากจะตัดขาดกับครอบครัวมากเพราะผมโดนเอารัดเอาเปรียบตลอดเลย
จนมาถึงทุกวันนี้ที่ผมจะได้ออกจากบ้านบ้าบอนี้แล้ว
ผมบอกเลยว่าผมไม่เคยมีคำว่าHOMESICKให้ใครได้ยินแน่นอน มันเจ็บใจมากอะจนผมต้องมาหาคำตอบและพูดคุยกับทุกคนในพันทิป
***ผมอยากถามทุกคนครับว่าผมควรจะทำยังไงดี กับความคิดยึดติดแบบนี้ของคนแก่คนในครอบครัว ทุกคนเป็นแบบนี้ไหมครับผม แชร์กันได่นะครับ"