เรื่องมีอยู่ว่าตอนนี้เราอายุ 38 ปีมีสามีอายุ 37 ปีมีลูกด้วยกัน 2 คน คนที่ 1 อายุ 17 คนที่ 2 อายุ 10 เดือน
เราขอเหล้าย้อนไปนิดนึงนะ
เรามีลูกกับแฟนตอนอายุประมาณ 19 ซึ่งเราก็อยู่ด้วยกันมาจนถึงอายุ 30 กว่านี่แหละแฟนเราเป็นคนที่อารมณ์แบบไม่สามารถที่จะแบบพูดเล่นได้อะไรได้อย่างนั้นคือเหมือนเป็นคนซีเรียสตลอด เราบอกก่อนว่าเราเป็นคนไม่เรียบร้อยไม่ได้สะอาดมากมายอะไรขนาดนั้นแต่เราก็มีเก็บกวาดบ้านปกติที่เราต้องควรทำส่วนแฟนทำงานนอกบ้านเมื่อก่อนเราก็ทำงานนอกบ้านเหมือนกันจนมาขายของเราเลยอยู่แต่บ้านแล้วไปขายของในช่วงเย็น ปัญหาของเราในความคิดของเราก็คือเรารู้สึกว่าสามีของเราไม่เคยรักเราเลยแม้แต่นิดเดียวมีความรู้สึกว่าเขารักตัวเองมากตลอดเวลาที่คบกันมา เราทำแบบนี้ทุกวันตื่นเช้ากว่าเขาเพื่อที่จะเตรียมเสื้อผ้าให้เขาไปทำงานเอารถออกให้เขาไม่ว่าจะเป็นตอนไหนก็แล้วแต่จะท้องหรือไม่ท้องเราก็ทำแบบนี้ทุกวัน จนเรามีลูกคนที่ 2 เราก็จะทำปกติเหมือนทุกวันในบางครั้งเราก็ขี้เกียจเราจะพูดกับเขาตลอดว่าวันนี้เราขอไม่ลงไปข้างล่างนะเสื้อผ้าเตรียมไว้ให้แล้วแต่สิ่งที่สามีเราพูดกลับมาว่าลงมาหน่อยลงมาอยู่เป็นเพื่อนหน่อยเราก็ต้องเดินลงมาเวลากินเราก็หาให้กินทุกอย่างคือเราจัดการหมดเขามีหน้าที่ทำงานนอกบ้านส่วนเราก็ขายของกับลูกเหมือนกันตอนในตอนเย็น
พอเราคลอดลูกคนที่ 2 ชีวิตก็เหมือนเดิมทุกอย่างใช้ชีวิตเหมือนเดิมขายของตอนกลางคืนแฟนทำงานตอนเย็นมาเลี้ยงลูกให้
เรารู้สึกว่าเราไม่เหมือนเดิมเราทั้งคู่ไม่เหมือนเดิมไม่อยู่ไม่อยู่เป็นเพื่ออะไร ตัวสามีของเราเวลาทะเลาะกันมีปัญหาเดียวที่ทะเลาะก็คือเรื่องเงินเราถือเงินเราหาเงินเวลาที่เขาอยากได้อะไรแล้วก็จัดหามาให้ทุกอย่างโดยที่ไม่ได้คำนึงถึงตัวเองว่าตัวเองอยากได้อะไรหรือเปล่าให้แฟนก่อนอยากกินอยากได้อยากใช้ก็หาให้ก่อนแต่วันหนึ่งพอเงินไม่มีเขากับพูดกับเราว่าเราใช้เงินเปลืองแล้วก็ให้เหตุผลไปว่าเออเอาไปใช้อันนี้นะอันนี้นะเขาก็จะพูดกับเราสวนกลับมาคราวนี้ตลอดเวลาว่าเหตุผลถามเหตุผลได้เหตุผลเหตุผลก็เหมือนเดิมทุกอย่างใช่เพราะการใช้ชีวิตประจำวันมันเหมือนเดิมเราไม่ได้นอนรอตัวเองนะตัวเราเองก็หาเงินเหมือนกันไม่ใช่ไม่หาแต่เขาไม่ได้มองเขาเลยว่าเขาใช้เงินเยอะแค่ไหนพอไม่ได้อะไรก็โกรธก็โมโหก็บ่นก็ด่าชักแม่น้ำทั้งห้ามาตลอดเพราะเรากลัวเขาหน่อยก็โมโหเราไล่เราให้เราไปทำงานดูว่ามันเหนื่อยแค่ไหนพอเราจะไปสมัครงานรู้ไหมมันมีคำพูดอะไรเป็นได้แค่แม่บ้านเท่านั้นแหละจะไปสมัครงานก็เป็นได้แค่แม่บ้านทำพวกของพวกเนี่ยมันเวรอยู่ในหัวสมองตลอดมันติดอยู่ในใจเขาตลอดโง่ๆเป็นโรคประสาทป่าวเป็นคนทำอะไรให้ชีวิตเขาตัวถ่วงบ้างอะไรบ้างเราไม่เคยดีในสายตาเขาเลยเลยเราทำผิดเรื่องเป็นสิบๆปีก็ยังเอามาพูดเหมือนเดิมพูดตลอดเวลาที่ทะเลาะ ชอบเอาเราไปพูดกับแม่ตัวเขาเองว่าเราเป็นแบบนั้นเราเป็นแบบนี้เราเคยพูดนะว่าจะเอาเรื่องเราอ่ะพี่ไม่ดีไปพูดให้แม่เธอฟังทำไมเขาจะไม่ชอบเราเปล่าๆแต่ก็เหมือนเดิมพูดกับเธอเหมือนเดิมอะไรที่ไม่ดีเขาว่าของเราก็เอาเราไปพูดกับครอบครัวเขาที่ทำงานเขาจนที่ทำงานเขาเวลาเจอเราเขาถามเราไม่ใช่เราไม่อายนะเราอายแต่เขาก็ยิ้มและก็ตอบไปตามความจริงว่าใช่หรือไม่ใช่เท่านั้นเองเวลาที่เขาพูดอะไรหลายๆครั้งแล้วแต่นิดนึงเราก็รู้สึกว่าเขาว่าเรามันคิดไปเองตลอดทั้งๆที่เขาอาจจะว่าเลยก็ไม่ได้ว่าเราก็ได้แต่พอเวลาฟังแล้วมันรู้สึกว่าเขาแอบแซะแอบเหน็บแนมแอบว่าเราพอเราพูดกลับก็พูดว่าไม่ได้พูดไม่ได้ว่า เรารู้สึกว่าเรามีความสุขแป๊บเดียวแล้วมันก็อารมณ์เสียแบบนี้หรอกลูกไม่พบจิตแพทย์ไหม
ความรู้สึกแบบนี้คืออะไร
เราขอเหล้าย้อนไปนิดนึงนะ
เรามีลูกกับแฟนตอนอายุประมาณ 19 ซึ่งเราก็อยู่ด้วยกันมาจนถึงอายุ 30 กว่านี่แหละแฟนเราเป็นคนที่อารมณ์แบบไม่สามารถที่จะแบบพูดเล่นได้อะไรได้อย่างนั้นคือเหมือนเป็นคนซีเรียสตลอด เราบอกก่อนว่าเราเป็นคนไม่เรียบร้อยไม่ได้สะอาดมากมายอะไรขนาดนั้นแต่เราก็มีเก็บกวาดบ้านปกติที่เราต้องควรทำส่วนแฟนทำงานนอกบ้านเมื่อก่อนเราก็ทำงานนอกบ้านเหมือนกันจนมาขายของเราเลยอยู่แต่บ้านแล้วไปขายของในช่วงเย็น ปัญหาของเราในความคิดของเราก็คือเรารู้สึกว่าสามีของเราไม่เคยรักเราเลยแม้แต่นิดเดียวมีความรู้สึกว่าเขารักตัวเองมากตลอดเวลาที่คบกันมา เราทำแบบนี้ทุกวันตื่นเช้ากว่าเขาเพื่อที่จะเตรียมเสื้อผ้าให้เขาไปทำงานเอารถออกให้เขาไม่ว่าจะเป็นตอนไหนก็แล้วแต่จะท้องหรือไม่ท้องเราก็ทำแบบนี้ทุกวัน จนเรามีลูกคนที่ 2 เราก็จะทำปกติเหมือนทุกวันในบางครั้งเราก็ขี้เกียจเราจะพูดกับเขาตลอดว่าวันนี้เราขอไม่ลงไปข้างล่างนะเสื้อผ้าเตรียมไว้ให้แล้วแต่สิ่งที่สามีเราพูดกลับมาว่าลงมาหน่อยลงมาอยู่เป็นเพื่อนหน่อยเราก็ต้องเดินลงมาเวลากินเราก็หาให้กินทุกอย่างคือเราจัดการหมดเขามีหน้าที่ทำงานนอกบ้านส่วนเราก็ขายของกับลูกเหมือนกันตอนในตอนเย็น
พอเราคลอดลูกคนที่ 2 ชีวิตก็เหมือนเดิมทุกอย่างใช้ชีวิตเหมือนเดิมขายของตอนกลางคืนแฟนทำงานตอนเย็นมาเลี้ยงลูกให้
เรารู้สึกว่าเราไม่เหมือนเดิมเราทั้งคู่ไม่เหมือนเดิมไม่อยู่ไม่อยู่เป็นเพื่ออะไร ตัวสามีของเราเวลาทะเลาะกันมีปัญหาเดียวที่ทะเลาะก็คือเรื่องเงินเราถือเงินเราหาเงินเวลาที่เขาอยากได้อะไรแล้วก็จัดหามาให้ทุกอย่างโดยที่ไม่ได้คำนึงถึงตัวเองว่าตัวเองอยากได้อะไรหรือเปล่าให้แฟนก่อนอยากกินอยากได้อยากใช้ก็หาให้ก่อนแต่วันหนึ่งพอเงินไม่มีเขากับพูดกับเราว่าเราใช้เงินเปลืองแล้วก็ให้เหตุผลไปว่าเออเอาไปใช้อันนี้นะอันนี้นะเขาก็จะพูดกับเราสวนกลับมาคราวนี้ตลอดเวลาว่าเหตุผลถามเหตุผลได้เหตุผลเหตุผลก็เหมือนเดิมทุกอย่างใช่เพราะการใช้ชีวิตประจำวันมันเหมือนเดิมเราไม่ได้นอนรอตัวเองนะตัวเราเองก็หาเงินเหมือนกันไม่ใช่ไม่หาแต่เขาไม่ได้มองเขาเลยว่าเขาใช้เงินเยอะแค่ไหนพอไม่ได้อะไรก็โกรธก็โมโหก็บ่นก็ด่าชักแม่น้ำทั้งห้ามาตลอดเพราะเรากลัวเขาหน่อยก็โมโหเราไล่เราให้เราไปทำงานดูว่ามันเหนื่อยแค่ไหนพอเราจะไปสมัครงานรู้ไหมมันมีคำพูดอะไรเป็นได้แค่แม่บ้านเท่านั้นแหละจะไปสมัครงานก็เป็นได้แค่แม่บ้านทำพวกของพวกเนี่ยมันเวรอยู่ในหัวสมองตลอดมันติดอยู่ในใจเขาตลอดโง่ๆเป็นโรคประสาทป่าวเป็นคนทำอะไรให้ชีวิตเขาตัวถ่วงบ้างอะไรบ้างเราไม่เคยดีในสายตาเขาเลยเลยเราทำผิดเรื่องเป็นสิบๆปีก็ยังเอามาพูดเหมือนเดิมพูดตลอดเวลาที่ทะเลาะ ชอบเอาเราไปพูดกับแม่ตัวเขาเองว่าเราเป็นแบบนั้นเราเป็นแบบนี้เราเคยพูดนะว่าจะเอาเรื่องเราอ่ะพี่ไม่ดีไปพูดให้แม่เธอฟังทำไมเขาจะไม่ชอบเราเปล่าๆแต่ก็เหมือนเดิมพูดกับเธอเหมือนเดิมอะไรที่ไม่ดีเขาว่าของเราก็เอาเราไปพูดกับครอบครัวเขาที่ทำงานเขาจนที่ทำงานเขาเวลาเจอเราเขาถามเราไม่ใช่เราไม่อายนะเราอายแต่เขาก็ยิ้มและก็ตอบไปตามความจริงว่าใช่หรือไม่ใช่เท่านั้นเองเวลาที่เขาพูดอะไรหลายๆครั้งแล้วแต่นิดนึงเราก็รู้สึกว่าเขาว่าเรามันคิดไปเองตลอดทั้งๆที่เขาอาจจะว่าเลยก็ไม่ได้ว่าเราก็ได้แต่พอเวลาฟังแล้วมันรู้สึกว่าเขาแอบแซะแอบเหน็บแนมแอบว่าเราพอเราพูดกลับก็พูดว่าไม่ได้พูดไม่ได้ว่า เรารู้สึกว่าเรามีความสุขแป๊บเดียวแล้วมันก็อารมณ์เสียแบบนี้หรอกลูกไม่พบจิตแพทย์ไหม