ตามที่ผมเล่าเลยย

ผมอยู่โรงเรียนตอนนี้ ม.4 เเล้ว ไม่กล้าเข้าหาเพื่อนในห้องเกรงใจอยู่คนเดียวตลอด งานกลุ่มไม่มีใครช่วยทำเลยหรือไม่มีใครชวนเลย น่าเบื่อมากเหงาๆอ่านนิยายเเละมังงะ&มังฮวา หรือไม่ก็ดูคลิปai นิยาย พระเอกเ

ลูกผมตอนนี้ 2 ขวบ 10 เดือนตอนมันเข้าเตรียมอนุบาลใหม่ๆเข้าตั้งแต่ 1 ขวบครึ่ง ตอนแรกๆก็ไม่มีอะไรไม่ร้อง ไม่อะไรเลย แต่พออยู่ไปสักปีนึงได้มีกิริยาไม่อยากไปโรงเรียน ร้องไห้หนักมาก เป็นเพราะอะไร อยากให้คนท

หนูเป็นแค่เด็กคนนึงแต่ต้องมีเรื่องกังวลเครียดมากมายทุกครั้งที่ข่มตานอนมันจะมีเรื่องนั้นพุดขึ้นมาในหัวหนู หนูนอนร้องไห้ทุกวัน ช่วงนี้หนูดิ่งมากค่ะถึงหนูเป็นแค่เด็กแต่ความเครียดความวิตกกังวลหนูอาจจะเทีย

เวลาผมเเข่งกีฬามันจะตื่นสนามตลอดเเล้วจากทีเคยซ้อมมาก่อนหน้านี้พอเเข่งจริงเล่นไม่ออกรู้สึกกากไปเลยเเล้วมันจะกดดันตัวเองมากๆผมควรเเก้ยังไงดีครับให้มันชิน

ช่วงๆเเรกๆนี้เห่อ คุยกันเยอะมาก เเบบคุยเเม่งทุกเรื่อง เเต่ตอนนี้.... หลังๆ ได้เเต่คอยบอกว่าไปไหน ทำอะไร บอกฝันดี ทักทาย คือไม่มีอะไรจะคุยเเล้ว ไม่รุจะคุยอะไรอีกอ่ะ รุสึกว่าขนาดผมเปนคนคุยเองยังเบื่อ

- เราเหนื่อยมากเลย ไม่รู้จะอธิบายยังไง ทำงานร่วมกับมนุษย์ป้าที่เห็นแก่ตัวและชอบเอาเปรียบ มันเบื่อมากจริงๆ - คือเราได้รับมอบหมายให้ทำงานๆนึง กับพี่รุ่นอายุประมาณ 50 อีก 2 คน รวมเป็นงานที่ต้องทำร่วมกัน

คือชอบเพื่อนผญ.คนนึงแต่เขามีรุ่นพี่ที่ชอบอยู่แล้ว เราจะเข้าหาหรือจีบเขายังไงดีครับ เราก็ไม่น่าใช่สเปคเขาด้วย ในห้องก็ไม่เคยคุยกันเลย

ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้ามาคุยด้วยเลยค่ะเพราะเราสองคนตัวสูงผู้ชายก็ยังไม่หล้าเข้าหากลายเป็นว่าเราต้องเข้าหาคนอื่นเเทนเราได้ถือป้ายโรงเรียนตอนพาเหรดด้วยนะคะถือคู่กับเเฝดค่ะผู้ชายที่สูงน้อยกว่ามองเราสองคนยัง

แก้ไข เรื่องมีอยู่ว่า ผมชอบน้องคนนึงในโรงเรียนครับ ผมชอบมานานแล้วไม่พูดมากแบตจะหมดแล้ว ทีนี้คือผมชอบน้องมานานแล้วใช่ไหม ส่วนตัวผมแล้วคิดว่าผมไม่คู่ควร เลยได้แต่มอง สองวันนี้ผมมีเรื่องที่ต้องไปคุยกับ

ช่วงม.ต้นผมเปนคนที่สนุกกับชีวิตมาก แม้เวลาจะเจอเรื่องอะไรมา ผมก็ไม่ค่อยคิดมาก เข้าได้กะทุกคนอยากสนิทกับทุกคนอยากมีเพื่อนเยอะๆผมเลยชอบเล่นกับทุกคน ผมชอบทำตัวตลกๆปั่นๆให้เพื่อนๆทุกคนตลกมีความสุข แต่ตอนน