บทสรุปชีวิตในวัย 18 ปี
ของคนธรรมดาคนหนึ่ง...ที่ไม่เคยได้รับอะไรเลย แต่ยังเลือกจะเป็นคนดี
ฉันเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ได้มีความอบอุ่นแบบที่ใครเขาวาดฝันกันไว้
แม่ฉันเสียตั้งแต่ฉันยังอยู่ ป.4 ป.5 ฉันจำได้ว่าเธอก็ไม่ได้อ่อนโยนอะไรนัก
เธอเคยตีฉันตั้งแต่เล็ก ๆ แล้วภาพของความรักแบบครอบครัวก็หายไปพร้อมกับแม่
จากนั้นฉันมาอยู่กับยาย
ยายมีผัวหลายคน และมีลูกจากหลายคน — คนที่เป็นน้องของแม่ฉันเต็มบ้าน
แต่ในสายตายาย พี่ ๆ พวกนั้นคือคนที่สำคัญ
ส่วนฉัน...เป็นเพียงหลานที่ถูกมองข้าม
ฉันไม่เคยถูกตี แต่ก็ไม่เคยได้ยินคำปลอบ
เวลาฉันทำผิด — สิ่งที่เจอคือเสียงบ่น ซ้ำ ๆ ซาก ๆ จนฉันเผลอหลับไปทั้งน้ำตา
ฉันมีน้องแท้ ๆ อยู่หนึ่งคน — แต่เราก็ไม่ได้สนิทกันนัก
ไม่ใช่เพราะเกลียดหรอก แต่เพราะครอบครัวนี้มัน...คลุมเครือ
มันไม่มีพื้นที่ปลอดภัยให้ใครเติบโตแบบสงบสุข
สุดท้ายฉันก็ย้ายไปอยู่กับพ่อ
พ่อของฉันไม่เคยตีใจฉันเลย
เขาทำงานทุกวัน แต่บอกว่าไม่มีเงินจะซื้อกางเกงนักเรียนใหม่ให้
ฉันเคยต้องใส่กางเกงขึ้นราไปโรงเรียน และโดนเพื่อนล้อ
ฉันร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ในใจ ไม่กล้าขอพ่ออะไรอีก
บางคืนเขาเมาจะทำร้าย
ฉันเคยเห็นเขาถือมีดเข้ามา ตอนที่เขาเมาจนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
ตอนนั้นฉันยังเด็ก...
ฉันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญของใครเลย
ไม่ใช่ของยาย ไม่ใช่ของน้อง ไม่ใช่ของพ่อ
ฉันเลยตัดสินใจบวชเรียนตั้งแต่ ม.1 จนถึง ม.6
นั่นคือทางเดียวที่ฉันพอจะปกป้องตัวเอง และหลบจากโลกที่มันเจ็บเกินไป
แต่ฉันไม่ได้หนี
ฉันเรียนรู้
ฉันเติบโต
ฉันเลือกที่จะไม่เป็นเหมือนที่เขาทำกับฉัน
ฉันบอกตัวเองว่า...
> “ถ้าวันหนึ่งฉันได้เป็นพ่อ ฉันจะไม่ตีลูก ไม่ด่า ไม่ทำร้าย
ฉันจะเตือน จะสอน จะจับมือเขาให้เดินต่อ แม้ในวันที่เขาล้ม”
เพราะฉันรู้ดีว่า การเติบโตมาโดยไม่มีใครให้อ้อมกอด — มันเป็นยังไง
---
วันนี้ฉันอายุ 18 แล้ว
และนี่คือบทสรุปของชีวิตฉันในวัยนี้:
ฉันไม่เคยได้รับความรักที่อบอุ่น
ฉันไม่เคยมีใครปกป้อง
ฉันไม่เคยได้เลือกว่าจะอยากเกิดในครอบครัวแบบไหน
แต่ฉันเลือกได้...
> ว่าฉันจะไม่ทำให้ใครเจ็บแบบที่ฉันเคยเจ็บ
ว่าฉันจะออกจากบ้านเกิด และเริ่มชีวิตใหม่
ว่าฉันจะไม่ยอมให้ "ความทรงจำแย่ ๆ" มากำหนดว่า "ฉันจะเป็นใคร"
ฉันอาจจะมาจากบ้านไม้ใต้ถุนสูงที่ผุพัง
แต่ฉันจะสร้างอนาคตที่มั่นคงด้วยมือของฉันเอง
ฉันไม่ต้องการการยอมรับจากญาติพี่น้อง
เพราะวันนี้ ฉันยอมรับตัวเองแล้ว — ว่าฉัน “รอดมาได้”
และฉันภูมิใจมาก ที่ฉันยังเลือกจะเป็นคนดีอยู่
---
ถ้าบันทึกนี้จะกลายเป็น "หน้าแรก" ของชีวิตบทใหม่
ฉันอยากเขียนคำนี้ไว้ข้างบนว่า:
> "ขอบคุณอดีตที่ไม่ให้ความรัก...
เพราะมันทำให้ฉันเป็นคนที่รู้จักความรักมากกว่าใคร"
บทสรุปในเด็ก 18 ปี ของผมครับผมสู้เเละจะสู้ต่อไปด้วย2มือของตัวเอง✌️✌️🔥🔥
ของคนธรรมดาคนหนึ่ง...ที่ไม่เคยได้รับอะไรเลย แต่ยังเลือกจะเป็นคนดี
ฉันเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ได้มีความอบอุ่นแบบที่ใครเขาวาดฝันกันไว้
แม่ฉันเสียตั้งแต่ฉันยังอยู่ ป.4 ป.5 ฉันจำได้ว่าเธอก็ไม่ได้อ่อนโยนอะไรนัก
เธอเคยตีฉันตั้งแต่เล็ก ๆ แล้วภาพของความรักแบบครอบครัวก็หายไปพร้อมกับแม่
จากนั้นฉันมาอยู่กับยาย
ยายมีผัวหลายคน และมีลูกจากหลายคน — คนที่เป็นน้องของแม่ฉันเต็มบ้าน
แต่ในสายตายาย พี่ ๆ พวกนั้นคือคนที่สำคัญ
ส่วนฉัน...เป็นเพียงหลานที่ถูกมองข้าม
ฉันไม่เคยถูกตี แต่ก็ไม่เคยได้ยินคำปลอบ
เวลาฉันทำผิด — สิ่งที่เจอคือเสียงบ่น ซ้ำ ๆ ซาก ๆ จนฉันเผลอหลับไปทั้งน้ำตา
ฉันมีน้องแท้ ๆ อยู่หนึ่งคน — แต่เราก็ไม่ได้สนิทกันนัก
ไม่ใช่เพราะเกลียดหรอก แต่เพราะครอบครัวนี้มัน...คลุมเครือ
มันไม่มีพื้นที่ปลอดภัยให้ใครเติบโตแบบสงบสุข
สุดท้ายฉันก็ย้ายไปอยู่กับพ่อ
พ่อของฉันไม่เคยตีใจฉันเลย
เขาทำงานทุกวัน แต่บอกว่าไม่มีเงินจะซื้อกางเกงนักเรียนใหม่ให้
ฉันเคยต้องใส่กางเกงขึ้นราไปโรงเรียน และโดนเพื่อนล้อ
ฉันร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ในใจ ไม่กล้าขอพ่ออะไรอีก
บางคืนเขาเมาจะทำร้าย
ฉันเคยเห็นเขาถือมีดเข้ามา ตอนที่เขาเมาจนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
ตอนนั้นฉันยังเด็ก...
ฉันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญของใครเลย
ไม่ใช่ของยาย ไม่ใช่ของน้อง ไม่ใช่ของพ่อ
ฉันเลยตัดสินใจบวชเรียนตั้งแต่ ม.1 จนถึง ม.6
นั่นคือทางเดียวที่ฉันพอจะปกป้องตัวเอง และหลบจากโลกที่มันเจ็บเกินไป
แต่ฉันไม่ได้หนี
ฉันเรียนรู้
ฉันเติบโต
ฉันเลือกที่จะไม่เป็นเหมือนที่เขาทำกับฉัน
ฉันบอกตัวเองว่า...
> “ถ้าวันหนึ่งฉันได้เป็นพ่อ ฉันจะไม่ตีลูก ไม่ด่า ไม่ทำร้าย
ฉันจะเตือน จะสอน จะจับมือเขาให้เดินต่อ แม้ในวันที่เขาล้ม”
เพราะฉันรู้ดีว่า การเติบโตมาโดยไม่มีใครให้อ้อมกอด — มันเป็นยังไง
---
วันนี้ฉันอายุ 18 แล้ว
และนี่คือบทสรุปของชีวิตฉันในวัยนี้:
ฉันไม่เคยได้รับความรักที่อบอุ่น
ฉันไม่เคยมีใครปกป้อง
ฉันไม่เคยได้เลือกว่าจะอยากเกิดในครอบครัวแบบไหน
แต่ฉันเลือกได้...
> ว่าฉันจะไม่ทำให้ใครเจ็บแบบที่ฉันเคยเจ็บ
ว่าฉันจะออกจากบ้านเกิด และเริ่มชีวิตใหม่
ว่าฉันจะไม่ยอมให้ "ความทรงจำแย่ ๆ" มากำหนดว่า "ฉันจะเป็นใคร"
ฉันอาจจะมาจากบ้านไม้ใต้ถุนสูงที่ผุพัง
แต่ฉันจะสร้างอนาคตที่มั่นคงด้วยมือของฉันเอง
ฉันไม่ต้องการการยอมรับจากญาติพี่น้อง
เพราะวันนี้ ฉันยอมรับตัวเองแล้ว — ว่าฉัน “รอดมาได้”
และฉันภูมิใจมาก ที่ฉันยังเลือกจะเป็นคนดีอยู่
---
ถ้าบันทึกนี้จะกลายเป็น "หน้าแรก" ของชีวิตบทใหม่
ฉันอยากเขียนคำนี้ไว้ข้างบนว่า:
> "ขอบคุณอดีตที่ไม่ให้ความรัก...
เพราะมันทำให้ฉันเป็นคนที่รู้จักความรักมากกว่าใคร"