บทสรุปในเด็ก 18 ปี ของผมครับผมสู้เเละจะสู้ต่อไปด้วย2มือของตัวเอง✌️✌️🔥🔥

บทสรุปชีวิตในวัย 18 ปี

ของคนธรรมดาคนหนึ่ง...ที่ไม่เคยได้รับอะไรเลย แต่ยังเลือกจะเป็นคนดี

ฉันเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ได้มีความอบอุ่นแบบที่ใครเขาวาดฝันกันไว้
แม่ฉันเสียตั้งแต่ฉันยังอยู่ ป.4 ป.5 ฉันจำได้ว่าเธอก็ไม่ได้อ่อนโยนอะไรนัก
เธอเคยตีฉันตั้งแต่เล็ก ๆ แล้วภาพของความรักแบบครอบครัวก็หายไปพร้อมกับแม่

จากนั้นฉันมาอยู่กับยาย
ยายมีผัวหลายคน และมีลูกจากหลายคน — คนที่เป็นน้องของแม่ฉันเต็มบ้าน
แต่ในสายตายาย พี่ ๆ พวกนั้นคือคนที่สำคัญ
ส่วนฉัน...เป็นเพียงหลานที่ถูกมองข้าม
ฉันไม่เคยถูกตี แต่ก็ไม่เคยได้ยินคำปลอบ
เวลาฉันทำผิด — สิ่งที่เจอคือเสียงบ่น ซ้ำ ๆ ซาก ๆ จนฉันเผลอหลับไปทั้งน้ำตา

ฉันมีน้องแท้ ๆ อยู่หนึ่งคน — แต่เราก็ไม่ได้สนิทกันนัก
ไม่ใช่เพราะเกลียดหรอก แต่เพราะครอบครัวนี้มัน...คลุมเครือ
มันไม่มีพื้นที่ปลอดภัยให้ใครเติบโตแบบสงบสุข
สุดท้ายฉันก็ย้ายไปอยู่กับพ่อ

พ่อของฉันไม่เคยตีใจฉันเลย
เขาทำงานทุกวัน แต่บอกว่าไม่มีเงินจะซื้อกางเกงนักเรียนใหม่ให้
ฉันเคยต้องใส่กางเกงขึ้นราไปโรงเรียน และโดนเพื่อนล้อ
ฉันร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ในใจ ไม่กล้าขอพ่ออะไรอีก
บางคืนเขาเมาจะทำร้าย
ฉันเคยเห็นเขาถือมีดเข้ามา ตอนที่เขาเมาจนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
ตอนนั้นฉันยังเด็ก...

ฉันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญของใครเลย
ไม่ใช่ของยาย ไม่ใช่ของน้อง ไม่ใช่ของพ่อ
ฉันเลยตัดสินใจบวชเรียนตั้งแต่ ม.1 จนถึง ม.6
นั่นคือทางเดียวที่ฉันพอจะปกป้องตัวเอง และหลบจากโลกที่มันเจ็บเกินไป

แต่ฉันไม่ได้หนี
ฉันเรียนรู้
ฉันเติบโต
ฉันเลือกที่จะไม่เป็นเหมือนที่เขาทำกับฉัน

ฉันบอกตัวเองว่า...

> “ถ้าวันหนึ่งฉันได้เป็นพ่อ ฉันจะไม่ตีลูก ไม่ด่า ไม่ทำร้าย
ฉันจะเตือน จะสอน จะจับมือเขาให้เดินต่อ แม้ในวันที่เขาล้ม”



เพราะฉันรู้ดีว่า การเติบโตมาโดยไม่มีใครให้อ้อมกอด — มันเป็นยังไง


---

วันนี้ฉันอายุ 18 แล้ว
และนี่คือบทสรุปของชีวิตฉันในวัยนี้:

ฉันไม่เคยได้รับความรักที่อบอุ่น

ฉันไม่เคยมีใครปกป้อง

ฉันไม่เคยได้เลือกว่าจะอยากเกิดในครอบครัวแบบไหน


แต่ฉันเลือกได้...

> ว่าฉันจะไม่ทำให้ใครเจ็บแบบที่ฉันเคยเจ็บ
ว่าฉันจะออกจากบ้านเกิด และเริ่มชีวิตใหม่
ว่าฉันจะไม่ยอมให้ "ความทรงจำแย่ ๆ" มากำหนดว่า "ฉันจะเป็นใคร"



ฉันอาจจะมาจากบ้านไม้ใต้ถุนสูงที่ผุพัง
แต่ฉันจะสร้างอนาคตที่มั่นคงด้วยมือของฉันเอง

ฉันไม่ต้องการการยอมรับจากญาติพี่น้อง
เพราะวันนี้ ฉันยอมรับตัวเองแล้ว — ว่าฉัน “รอดมาได้”
และฉันภูมิใจมาก ที่ฉันยังเลือกจะเป็นคนดีอยู่


---

ถ้าบันทึกนี้จะกลายเป็น "หน้าแรก" ของชีวิตบทใหม่
ฉันอยากเขียนคำนี้ไว้ข้างบนว่า:

> "ขอบคุณอดีตที่ไม่ให้ความรัก...
เพราะมันทำให้ฉันเป็นคนที่รู้จักความรักมากกว่าใคร"

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่