บำนาญทางใจ… คือได้ใช้ชีวิตในแบบที่ไม่ต้องอธิบายใคร

ช่วงนี้ผมอายุใกล้เกษียณเข้าไปทุกทีแล้ว
คนรอบตัวเริ่มพูดถึงเรื่องเกษียณบ้าง
เรื่องเงินบำนาญบ้าง

หลายคนยังห่วงว่าจะพอมั้ย?
จะอยู่ยังไง?
จะทำอะไรต่อ?

แต่สิ่งที่ผมคิดมากกว่า “เงินบำนาญ”
คือ “บำนาญทางใจ”
ไม่ใช่เงินเดือนที่เข้าทุกเดือน
แต่เป็นความรู้สึกว่า…
ไม่ต้องรีบ
ไม่ต้องแข่งขัน
ไม่ต้องอธิบายตัวเองให้ใครเข้าใจ

ผมว่านี่แหละ… คือรางวัลของชีวิตช่วงหลังๆ
ที่เราสะสมมาโดยไม่รู้ตัว
ผมอาจไม่ได้รวย
แต่อย่างน้อย
ผมเลือกได้ว่าเช้านี้จะกินกาแฟกับหนังสือเล่มไหน
เย็นนี้จะนั่งเงียบๆ หรือเปิดเพลงยุค 90 เบาๆ
และไม่ต้องตอบว่า "ยังทำงานอยู่มั้ย?"
กับน้ำเสียงกึ่งสงสารของใครบางคน

ผมไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะเป็นยังไง
แต่ตอนนี้ ผมมีพื้นที่เงียบๆ ให้ใจได้พัก
มีความพอใจในสิ่งเล็กๆ
และมีความกล้า… ที่จะอยู่เฉยๆ โดยไม่รู้สึกผิด

มีใครคิดเห็นอย่างผมบ้างครับ ในวัยแบบนี้
แชร์ประสบการณ์กันได้นะครับ
ขอบคุณมากครับ....