ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะ

บ้างที่ต้องมานั่งคิดในเเต่ล่ะวันจะเป็นไงเวลาที่เราไปโรงเรียนวันนั้นจะมีงานกลุ่มไหมจะมีใครให้เข้ากลุ่มด้วยไมไปโรงเรียนไม่มีความสุขไม่เคยยิ้มเลยร้องไห้เพื่อนไม่คบเลือกเรียนสายที่ชอบคิดไว้เเล้วต้องเป็นเเบบนี้เเต่ก็ทำใจไม่ได้เลยเพื่อนนั้งข้างๆยังไม่มีสมเพชตัวเองมากเลยขนานตอนนี้เรายังนั้งร้องไห้ในขนานที่เพื่อนทำงานกลุ่มอยู่เลยต้องเป็นขนานไหนวะอายบอกคนในครอบครัวเเม่งยังหัวเราะเราอยู่เลยไม่กล้าเช็ดน้ำตาตัวเองในขนาดที่นั้งร้องไห้ทำกลางเพื่อนที่กำลังทำงานกลุ่มเเละหัวเราะไปกลัวมากเค้าจะรู้ว่าเราร้องไห้อยู่เเต่บ้างที่เราควรรับรู้ไว้ตรงที่เราไม่เคยทำอะไรเลยเสนอหน้าไปขออยู่กลุ่มด้วยไม่มีมใครเอาเลยเเม่งอายทำตัวไม่ถูกยืนอยู่ประมาณ 1 นาที
คิดในห้วเป็นล้านคำ กุเเม่งน่าสมเพชขนาดนั้นเลยหรอวะ กูรู้ดีเป็นคนอ่อนไหวกับความสุขมาก มากที่เเบบจะร้องไห้ทุกครั่งที่เป็นเเบบนี้ทำให้ตัวเองไม่เก้าผ่านไปได้อยู่ไหนความอ้างว้างเเบบนี้
ช่วยshare และ comment ให้ความคิดเห็นหน่อยค่ะควรทำไงดี