คือเราก็เป็นคนขี้เกียจคนนึงกลับบ้านมางานบ้านไม่เคยเเตะทำเฉพาะของตัวเองคือซักชุดนักเรียนที่ต้องใส่วันไหนอยากทำงานบ้านเดี๋ยวทำไงเองวันนี้แม่เราก็บอกให้เราไปทำงานบ้านอยู่หลายรอบเราก็บอกไปว่าจะพูดทำไมเยอะทำมันทำอยู่แล้วใช่ค่ะถ้าเราจะทำเราก็ทำอยู่แล้วถ้าเขาบอกเราก็ทำถ้าไม่บอกเราไม่ทำแล้วเขาก็บ่นๆพูดทุกเรื่องคือเรารำคาญอะตรงๆก็บอกว่าเดี๋ยวทำแต่ก็เข้าใจนะที่โดนบ่นมันก็สมควรแต่เราจะทำยังไงคือเรารำคาญพอเขาบ่นเสร็จเราก็ร้องไห้คืองานบ่นเราไม่เอาเลยแต่เราไม่ได้อยากให้แนะนำในเรื่องความขี้เกียจของเราคือเราคิดได้อยู่แล้วว่าก็ทำไปสิเขาจะได้ไม่บ่นคือเรารู้แต่เราๆม่ทำเพราะความขี้เกียจแต่เราไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้คือถ้าทำก็โดนบ่นอยู่ดีชอบหาเรื่องมาบ่นอันนี้อันนู้นไม่ถูกใจก็บ่นแม่เราชอบบ่นแรงๆเรื่องที่มันกระทบจิตใจเราอะค่ะคือพอเค้าเข้าไปนอนเราก็ร้องไห้ พิมพ์แล้วอยากไปอยู่กลับพ่อเลยคือถ้าไปอยู่กับพ่อเราจะคนละแบบกับอยู่กับแม่เลยเพราะพ่อสอนเราดีมากไม่เคยด่าว่าเราเลยไปอยู่กับเขาเราทำให้ได้ทุกอย่างแต่อยู่กับแม่เรากับขี้เกียจ