ยังจำได้ไม่ลืม เป็นอายุที่เริ่ม"จำความได้" พ่อพาไปเขาพระวิหาร ไม่รู้หรอกว่าไปทำอะไรกัน คิดว่าคงพาไปเที่ยว ตลอดการนั่งรถเดินทางไป จำไม่ได้เลย จำได้ตอนวิ่งขึ้นเขา ไปบนบันไดไม่รู้ว่าอิฐหรือหิน แผ่นใหญ่มาก(สำหรับเด็ก) ไม่รู้หรอกว่าสูงหรือไม่ แต่ใช้เวลานานมากๆ เหนื่อยสุดๆ กว่าจะไปถึงยอดเขา"พระวิหาร" ถ่ายภาพเสร็จเรียบร้อย จากนั้นจำไม่ได้อีกเลย สงสัยหลับ ตอนกลับลงมา พ่อคงอุ้มลง สบายไปเลยเรา บนนั้นได้ยินพ่อและเพื่อนๆที่ไปด้วยกัน คุยกันว่า"เพื่อนประเทศ"จะขึ้นมาบนเขาพระวิหารได้อย่างไร เพราะเป็นหน้าผาสูงชันมาก วิธีเดียวที่จะขึ้นได้คือไต่บันไดลิงขึ้น คงจะมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเพื่อนประเทศ ทำให้ทหารต้องขึ้นไปสำรวจ หลังจากนั้นปีพ.ศ2505 รู้ข่าวว่า เราต้องเสียเขาพระวิหารให้เพื่อนประเทศไปซะแล้ว เสียใจ..
ขออภัยรูปนี้ผ่านกาลเวลามายาวนาน ยับเยินไปหน่อย แต่จะให้ทายว่า คุณอาทหาร ที่ขวามือของภาพกำลังทำอะไร
ฝากรอยเท้าเล็กๆ พิชิตยอดเขาพระวิหาร....2497.