สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ TT
(ยาวนะคะ ไม่หน่อยเลยค่ะ ฮือ)
เช้าวันนี้เราทะเลาะกับแม่ คือเราลงมาจากชั้นบนช้าค่ะเพราะวันนี้เรารีดผ้าตอนเช้า ลงมาประมาณ5.30 (ปกติออกจากบ้านไม่เกิน6โมง) เราก็มาเทนมเทซีเรียลกิน แม่เราก็บ่นว่าลงมาช้าไม่ต้องกินแล้ว ไม่ทัน แต่เราคิดว่าไปกินบนรถเอาก็ได้ ก็เลยกินไปค่ะเพราะไม่อยากเสียเงินค่าอาหารเช้าที่โรงเรียน แม่เราก็บ่นเรื่อยๆ จนจะไปขึ้นรถ แม่บอกให้เรากินให้หมดแล้วค่อยขึ้นไปเพราะเดี๋ยวจะลืมถ้วยไว้บนรถแล้วมันจะเน่า ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นนะคะ TT เราไม่เคยทิ้งไว้บนรถ ปกติพ่อเราจะเก็บลงค่ะ ถ้าไม่ได้เก็บตอนเย็นพ่อมารับเราก็จะเก็บเอง แต่เราก็ไม่ได้เถียงอะไรก็ยืนกินอยู่หน้าประตู ยอมรับว่าเราตั้งใจประชดแม่ที่ยืนกินอยู่ตรงนั้น พอแม่จะออกประตูแม่เลยด่าว่าเราขวาง เราก็ไม่พูดอะไรแค่หลบให้แล้วกินต่อ แม่ขึ้นรถพ่อก็ออกมาล็อคประตูค่ะ แล้วแม่ก็บ่นว่าพ่อช้า พ่อเลยให้เราขึ้นรถก่อน เราก็เลยขึ้น แล้วแม่ก็บ่น ๆ ต่อว่าไม่ดูเวลาอะไรกันเลยรึไงมันสายแล้ว เเราก็เลยบอกว่าก็แม่ไม่ให้ขึ้นมากินบนรถ แล้วเราก็อธิบายเหตุผลไปว่าทำไมแม่บอกไม่ต้องกินแล้วเรากิน แต่แม่ก็ไม่ได้ใจเย็นลงก็ด่าว่าแล้วจะลงมาช้าทำไม เราก็เริ่มไม่อยากคุยเลยไม่ตอบ แล้วแม่ก็บ่นต่อ คือเราก็พยายามอธิบายสิ่งที่แม่ว่าเรา เพราะมันไม่ใช่แบบที่แม่คิดเลย แม่บอกว่าเราไม่เคยเก็บเวลากินอะไร เราก็บอกแม่ว่าถ้าเป็นของเราเราก็เก็บ แล้วแม่ก็เลยด่า เริ่มทะเลาะกันแรงหน่อยก็ตอนนี้ล่ะค่ะ แม่บอกว่าถ้าเราเถียงแบบนี้ก็ไปไหนก็ไป บ่นว่าเราม3แล้วยังไม่รับผิดชอบชีวิตตัวเองแค่หน้าที่ตัวเองยังทำไม่ได้ (ตอนลงมาแม่ว่าเราเรื่องเมื่อคืนเราลืมดูดฝุ่น) เราก็บอกว่าเราทำงาน แค่ไม่ได้ดูดฝุ่นวันเดียวเอง แล้วแม่ก็บอกว่ามันไมีใช่แค่วันเดียวหรอก แแล้วแม่ก็มาว่าเรื่องเรามีแฟนเฉยเลย บอกถ้าเป็นแบบนี้ไม่ต้องคบผู้ชาย กลับมาขึ้นไปคุยแต่โทรศัพท์แชททั้งวัน ซึ่งมันไม่ใช่แบบนั้นด้วยซ้ำเราเลยบอกแม่ว่าที่เราขึ้นไปเราขึ้นไปทำงาน แล้วเราก็ร้องไห้เลบค่ะ แหะๆ เเราก็คุยกับแม่ทั้งน้ำตานั่นแหละ พยายามบอกว่าเราทำงาน ที่แชทบ่อยๆนี่ก็งาน แต่เราก็คุยกับแฟนบ่อยจริง แต่ถึงคุยเราก็ไม่ได้ไม่ทำอะไรเลยนะคะ เราทำงานบ้านที่ต้องทำทุกอย่าง คือเราเสียใจที่แม่ว่าเราเรื่องแฟนทั้งๆที่แม่ก็เห็นว่าเราทำงาน เรา mention ถึงงานถึงเรื่องเรียนตลอด แม่บ่นแต่เรื่องงานบ้านเราก็เลยถามแม่ไปว่าแล้วที่เราต้องให้ความสนใจที่สุดไม่ใช่เรื่องเรียนเหรอ เราอยู่มสามแล้วเก็บเกรดเทอมสุดท้ายด้วย ถ้าไม่ตั้งใจเรียนตั้งใจทำงานแล้วเราจะไปต่อได้ยังไง แม่ก็บอกว่าแล้วมันต้องแชทตลอดเวลาหรือไง ตอนดูดฝุ่นเราก็จิ้มแต่โทรศัพท์ เราก็เลยงงว่าแล้วเราผิดยังไง เราก็เลยบอกไปว่าเราคุยแต่เราก็ไม่ได้ไม่ทำงานหนิ เราก็ทำปกติมะนไม่ได้ทำให้เราดูดฝุ่นไม่สะอาด เราบอกแม่ว่าเราก็ทำทุกอย่างที่เราต้องทำแล้ว กลับบ้านมาถึงเราก็ทำเลยแม่ก็เห็น แล้วแม่ก็เงียบไปเลยค่ะ ไม่พูดอะไรแล้ว เราก็เลยแค่นั่งร้องไห้ สงสัยว่าแม่คิดว่าเราไม่ทำอะไรเลยได้ยังไง เพราะเราก็ทำตลอด แม่ไม่เห็นเลยเหรอว่าเราพยายามตั้งใจเรียนแค่ไหนทำไมถึงไปคิดว่าที่เราคุยงานหรืออยู่ในห้องนานๆ คือคุยแต่กับแฟน เรานั่งร้องไห้เงียบๆอยู่อย่างเงั้นส่วนพ่อก็กำลังคุยกับแม่ว่าถ้างั้นแม่ขึ้นบีทีเอสไหมจะได้ไม่ต้องรีบ (เหตุวันนี้เกิดจากความรีบน่ะค่ะ) จะขึ้นวันนี้เลยไหม แม่ก็บอกว่าจะไม่ขึ้นค่ะ เพราะไม่อยาก แม่บอกงี้จริงๆ เราก็งง แล้วกลับมาร้องไห้ต่อ เสียใจที่แม่ว่าเราเรื่องเล็กน้อยขนาดนี้ เลยคิดว่าจะไม่อะไรแล้วถ้าอย่างงั้น ไม่อยากเสียใจแล้ว ก็เลยมาตั้งกระทู้นี้ค่ะ เราอยากจัดการความรู้สึกตัวเอง เพราะรู้ว่ายังไงแม่ก็ไม่เปลี่ยนแน่ ๆ ไม่อยากคาดหวังว่าแม่จะเข้าใจแล้วค่ะ
ยาวจริง ๆ ค่ะ TT ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะที่ยอมอ่านเด็กบ่นจนจบ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำนะคะ หนูจะพยายามทำตามคะแนะนำค่ะ ขอบคุณค่ะ 🙏🏿🙏🏿
แม่ไม่เข้าใจเราเลย จะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงดีคะ ?
(ยาวนะคะ ไม่หน่อยเลยค่ะ ฮือ)
เช้าวันนี้เราทะเลาะกับแม่ คือเราลงมาจากชั้นบนช้าค่ะเพราะวันนี้เรารีดผ้าตอนเช้า ลงมาประมาณ5.30 (ปกติออกจากบ้านไม่เกิน6โมง) เราก็มาเทนมเทซีเรียลกิน แม่เราก็บ่นว่าลงมาช้าไม่ต้องกินแล้ว ไม่ทัน แต่เราคิดว่าไปกินบนรถเอาก็ได้ ก็เลยกินไปค่ะเพราะไม่อยากเสียเงินค่าอาหารเช้าที่โรงเรียน แม่เราก็บ่นเรื่อยๆ จนจะไปขึ้นรถ แม่บอกให้เรากินให้หมดแล้วค่อยขึ้นไปเพราะเดี๋ยวจะลืมถ้วยไว้บนรถแล้วมันจะเน่า ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นนะคะ TT เราไม่เคยทิ้งไว้บนรถ ปกติพ่อเราจะเก็บลงค่ะ ถ้าไม่ได้เก็บตอนเย็นพ่อมารับเราก็จะเก็บเอง แต่เราก็ไม่ได้เถียงอะไรก็ยืนกินอยู่หน้าประตู ยอมรับว่าเราตั้งใจประชดแม่ที่ยืนกินอยู่ตรงนั้น พอแม่จะออกประตูแม่เลยด่าว่าเราขวาง เราก็ไม่พูดอะไรแค่หลบให้แล้วกินต่อ แม่ขึ้นรถพ่อก็ออกมาล็อคประตูค่ะ แล้วแม่ก็บ่นว่าพ่อช้า พ่อเลยให้เราขึ้นรถก่อน เราก็เลยขึ้น แล้วแม่ก็บ่น ๆ ต่อว่าไม่ดูเวลาอะไรกันเลยรึไงมันสายแล้ว เเราก็เลยบอกว่าก็แม่ไม่ให้ขึ้นมากินบนรถ แล้วเราก็อธิบายเหตุผลไปว่าทำไมแม่บอกไม่ต้องกินแล้วเรากิน แต่แม่ก็ไม่ได้ใจเย็นลงก็ด่าว่าแล้วจะลงมาช้าทำไม เราก็เริ่มไม่อยากคุยเลยไม่ตอบ แล้วแม่ก็บ่นต่อ คือเราก็พยายามอธิบายสิ่งที่แม่ว่าเรา เพราะมันไม่ใช่แบบที่แม่คิดเลย แม่บอกว่าเราไม่เคยเก็บเวลากินอะไร เราก็บอกแม่ว่าถ้าเป็นของเราเราก็เก็บ แล้วแม่ก็เลยด่า เริ่มทะเลาะกันแรงหน่อยก็ตอนนี้ล่ะค่ะ แม่บอกว่าถ้าเราเถียงแบบนี้ก็ไปไหนก็ไป บ่นว่าเราม3แล้วยังไม่รับผิดชอบชีวิตตัวเองแค่หน้าที่ตัวเองยังทำไม่ได้ (ตอนลงมาแม่ว่าเราเรื่องเมื่อคืนเราลืมดูดฝุ่น) เราก็บอกว่าเราทำงาน แค่ไม่ได้ดูดฝุ่นวันเดียวเอง แล้วแม่ก็บอกว่ามันไมีใช่แค่วันเดียวหรอก แแล้วแม่ก็มาว่าเรื่องเรามีแฟนเฉยเลย บอกถ้าเป็นแบบนี้ไม่ต้องคบผู้ชาย กลับมาขึ้นไปคุยแต่โทรศัพท์แชททั้งวัน ซึ่งมันไม่ใช่แบบนั้นด้วยซ้ำเราเลยบอกแม่ว่าที่เราขึ้นไปเราขึ้นไปทำงาน แล้วเราก็ร้องไห้เลบค่ะ แหะๆ เเราก็คุยกับแม่ทั้งน้ำตานั่นแหละ พยายามบอกว่าเราทำงาน ที่แชทบ่อยๆนี่ก็งาน แต่เราก็คุยกับแฟนบ่อยจริง แต่ถึงคุยเราก็ไม่ได้ไม่ทำอะไรเลยนะคะ เราทำงานบ้านที่ต้องทำทุกอย่าง คือเราเสียใจที่แม่ว่าเราเรื่องแฟนทั้งๆที่แม่ก็เห็นว่าเราทำงาน เรา mention ถึงงานถึงเรื่องเรียนตลอด แม่บ่นแต่เรื่องงานบ้านเราก็เลยถามแม่ไปว่าแล้วที่เราต้องให้ความสนใจที่สุดไม่ใช่เรื่องเรียนเหรอ เราอยู่มสามแล้วเก็บเกรดเทอมสุดท้ายด้วย ถ้าไม่ตั้งใจเรียนตั้งใจทำงานแล้วเราจะไปต่อได้ยังไง แม่ก็บอกว่าแล้วมันต้องแชทตลอดเวลาหรือไง ตอนดูดฝุ่นเราก็จิ้มแต่โทรศัพท์ เราก็เลยงงว่าแล้วเราผิดยังไง เราก็เลยบอกไปว่าเราคุยแต่เราก็ไม่ได้ไม่ทำงานหนิ เราก็ทำปกติมะนไม่ได้ทำให้เราดูดฝุ่นไม่สะอาด เราบอกแม่ว่าเราก็ทำทุกอย่างที่เราต้องทำแล้ว กลับบ้านมาถึงเราก็ทำเลยแม่ก็เห็น แล้วแม่ก็เงียบไปเลยค่ะ ไม่พูดอะไรแล้ว เราก็เลยแค่นั่งร้องไห้ สงสัยว่าแม่คิดว่าเราไม่ทำอะไรเลยได้ยังไง เพราะเราก็ทำตลอด แม่ไม่เห็นเลยเหรอว่าเราพยายามตั้งใจเรียนแค่ไหนทำไมถึงไปคิดว่าที่เราคุยงานหรืออยู่ในห้องนานๆ คือคุยแต่กับแฟน เรานั่งร้องไห้เงียบๆอยู่อย่างเงั้นส่วนพ่อก็กำลังคุยกับแม่ว่าถ้างั้นแม่ขึ้นบีทีเอสไหมจะได้ไม่ต้องรีบ (เหตุวันนี้เกิดจากความรีบน่ะค่ะ) จะขึ้นวันนี้เลยไหม แม่ก็บอกว่าจะไม่ขึ้นค่ะ เพราะไม่อยาก แม่บอกงี้จริงๆ เราก็งง แล้วกลับมาร้องไห้ต่อ เสียใจที่แม่ว่าเราเรื่องเล็กน้อยขนาดนี้ เลยคิดว่าจะไม่อะไรแล้วถ้าอย่างงั้น ไม่อยากเสียใจแล้ว ก็เลยมาตั้งกระทู้นี้ค่ะ เราอยากจัดการความรู้สึกตัวเอง เพราะรู้ว่ายังไงแม่ก็ไม่เปลี่ยนแน่ ๆ ไม่อยากคาดหวังว่าแม่จะเข้าใจแล้วค่ะ
ยาวจริง ๆ ค่ะ TT ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะที่ยอมอ่านเด็กบ่นจนจบ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำนะคะ หนูจะพยายามทำตามคะแนะนำค่ะ ขอบคุณค่ะ 🙏🏿🙏🏿