จะจัดความรู้สึกตัวเองยังไง เพราะรู้สึกว่าพ่อไม่เคยภูมิใจในตัวเราเลย

**กระทู้นี้ยาวหน่อยนะคะอยากมาปรึกษา** อย่างที่กล่าวไว้ตรงหัวข้อกระทู้ ขออนุญาตเกริ่นก่อนว่า เราายุ23 เป็นเด็ก63 ที่เรียนจบและได้ทำงานครบ1 ปีแล้ว ตอนนี้กำลังทำงานในองค์กรเอกชน (พนง.ออฟฟิศในโรงงาน) ซึ่งค่าตอบแทน 20k สำหรับเราเรามองว่าค่อนข้างสูงสำหรับเด็กจบใหม่ไม่มีประสบการณ์อย่างเรา เราสามารถใช้เงินนี้ดูแลตัวเองได้ไม่เดือดร้อนใคร แต่ก็ไม่ได้ส่งให้ที่บ้านทุกเดือน มีแค่ซื้อของให้เป็นครั้งๆไป แต่พ่อชอบบอกให้เรารีบสอบราชการ ชอบพูดตัดกำลังใจเราว่าจะอยู่เป็นลูกน้องเขาแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนจะเป็นลูกน้องเขาไปตลอดชีวิตเลยหรอ ซึ่งเราได้พยายามอธิบายทุกอย่างให้ฟังแล้วว่าตอนนี้เราโอเคกับที่ทำงานมากๆ สังคมในที่ทำงานดี เพื่อนร่วมงานดี ค่าตอบแทนok สวัสดิการก็โอเคถึงแม้จะทำงาน 6วัน/สัปดาห์ แต่เรายังยอมรับได้กับค่าตอบแทนที่เขาให้ และเราเพิ่งเรียนจบได้แค่ปีเดียวเรายังอยากหาประสบการณ์เยอะๆเพื่ออัพสกิลตัวเอง เพราะบ.สนับสนุนเราในการอบรมและลงคอร์สต่างๆเยอะมาก ส่วนตัวมองว่างานราชการในสายงานที่เราจบมามันไม่ค่อยเติบโตหากขาดเส้นสาย พยายามหาเหตุผลอธิบายไปก็เหมือนพ่อจะเข้าใจแล้วพอผ่านไปสักเดือนก็พูดใหม่วนๆอยู่แบบนี้ จนวันนี้เหมือนพ่อเมาแล้วพลั้งปากออกมาว่าไม่พยายามก็อยู่เป็นลูกน้องเขาอย่างนี้จนตาย เราเสียใจมากคิดว่าที่เราพยายามมาโดยตลอดทั้งตั้งใจเรียน จบปุ๊บหางานทำปั๊บเพราะอยากให้เขามองว่าสายงานเราเอกชนต้องการนะยังไงก็ไม่ตกงาน แต่เหมือนไม่เคยภูมิใจในตัวเราเลยที่เราเลือกงานสายนี้ เขามองว่ามันไม่มั่นคงทำงานแทบตายก็เป็นได้แค่ลูกน้องเขาเป็นได้แค่พนักงานคนนึง เขาอยากให้เรากลับไปทำงานที่เทศบาลแถวบ้านเราโมโหเลยเถียงเขากลับว่าแล้วไอ้ทำงานเทศบาลนี่มีใครเป็นเทวดาไหม ไปทำก็ไปเป็นลูกน้องเขาเหมือนเดิมไหนจะต้องไปยกมือไหว้ไปก้มหัวให้ไอ้พวกนายกและนักการเมืองท้องถิ่นที่วันๆไม่ก่อประโยชน์อะไร กลับไปทำที่นั่นแล้วเงินเดือน3หมื่นเมื่อไหร่ค่อยมาบอกแล้วกัน เราเสียใจมากไม่รู้จะจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดีเรารู้สึกไปแล้วว่าพ่อไม่เคยภูมิใจในตัวเราเลยแถมยังดูถูกเราว่าเรามันก็เป็นได้แค่นี้ ขอคำปรึกษาจากทุกคนหน่อยได้ไหมคะว่าควรจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง