: “วรกร – วิญญาณใต้หอพักเก่า (ตอนที่ 2)”
เรื่องราวต่อจากเจ… ถูกส่งต่อมาจาก “ตั้ม” เพื่อนร่วมห้องฝึกงานอีกคนของเจ ที่ย้ายเข้าหลังจากนั้น 2 เดือน
ผมชื่อตั้ม… ตอนนั้นผมยังไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับหอพักหลังนั้นเลย
หลังจากเจย้ายออกไปอย่างกะทันหันโดยไม่พูดอะไรให้มาก ผมก็ได้ย้ายเข้าไปอยู่ห้องเดียวกับเขา เพราะห้องนั้นว่างและค่าเช่าถูกมาก เจ้าของหอบอกแค่ว่า “เด็กเก่ารีบย้ายออกเพราะจะกลับบ้าน”
ผมไม่คิดอะไรมาก เพราะเป็นคนไม่เชื่อเรื่องผีเท่าไหร่
คืนแรก ๆ ทุกอย่างดูปกติดี จนกระทั่งคืนวันที่ 6…
เวลาประมาณตี 1 ผมกำลังนั่งเล่นเกมในห้องอยู่คนเดียว ไฟห้องเริ่มกระพริบ แล้วดับวูบลง
เสียงลากเท้าดังขึ้นจากทางเดินหน้าห้อง
ก๊อก… ก๊อก… ก๊อก…
ผมขนลุกซู่แบบไม่มีเหตุผล มันไม่ใช่เสียงคนเดินธรรมดา มัน หนัก เหมือนมีของหนัก ๆ ลากผ่านพื้น
ผมรีบลุกไปดูที่ตาแมว — ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเช่นเคย
แต่เมื่อผมหันกลับเข้าห้อง… ทีวีที่ผมปิดไว้กลับเปิดเองขึ้นมา พร้อมภาพ “หน้าดำ ๆ ของผู้ชายคนหนึ่ง” ที่ไม่ชัดเจน กำลังจ้องมาที่กล้อง
ผมรีบปิดทีวี และหยิบโทรศัพท์จะโทรหาเพื่อน ทันใดนั้นหน้าจอขึ้นสายเรียกเข้า
“วรกร”
ทั้งที่ผมไม่มีเบอร์ชื่อแบบนั้นในเครื่องเลย
ผมไม่กล้ารับ แต่เสียงข้อความดังขึ้นทันทีหลังจากนั้น
ผมเปิดดู…
ข้อความเดียว…
“ก็จะทิ้งห้องกูอีกคนใช่ไหม?”
ผมเริ่มไม่ไหวแล้ว รีบเก็บของเตรียมจะออกจากห้อง แต่ตอนที่กำลังไขกุญแจประตูออก
ประตูเปิดเอง…
และตรงหน้าผม ไม่มีใครอยู่
แต่เงาสะท้อนจากกระจกข้างบันได แสดงให้เห็น…
ผู้ชายในชุดนักศึกษาสีซีด…
หัวเปียกน้ำ…
ยืนอยู่ข้างหลังผม…
ผมหันกลับไปทันที — ไม่มีใคร…
วันรุ่งขึ้นผมไม่ลังเลอะไรอีก ย้ายออกทันที
แต่ก่อนจะออกจากห้อง ผมเผลอหันไปมองกำแพงหัวเตียง…
รอยขีดที่ผมเคยคิดว่าเป็นรอยเล็บเก่านั่น… เปลี่ยนไปเป็นคำที่ผมไม่เคยเห็นก่อนหน้านี้
“อยู่ครบ 7 วัน… จะอยู่แทนกูตลอดไป”
ผมไม่เคยหันกลับไปมองตึกนั้นอีกเลย
และจนถึงวันนี้ ผมยังสงสัย…
ใครกันแน่ที่อยู่ครบ 7 วัน… แล้วไม่ได้ออกมา…
(เรื่องราวนี้ยังคงถูกส่งต่อไปในหมู่เพื่อนของเจ… และตั้ม
มีใครบางคน… ยังคงอยู่ใต้หอพักนั้นเสมอ
เรื่องเล่าของวรกร 2
เรื่องราวต่อจากเจ… ถูกส่งต่อมาจาก “ตั้ม” เพื่อนร่วมห้องฝึกงานอีกคนของเจ ที่ย้ายเข้าหลังจากนั้น 2 เดือน
ผมชื่อตั้ม… ตอนนั้นผมยังไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับหอพักหลังนั้นเลย
หลังจากเจย้ายออกไปอย่างกะทันหันโดยไม่พูดอะไรให้มาก ผมก็ได้ย้ายเข้าไปอยู่ห้องเดียวกับเขา เพราะห้องนั้นว่างและค่าเช่าถูกมาก เจ้าของหอบอกแค่ว่า “เด็กเก่ารีบย้ายออกเพราะจะกลับบ้าน”
ผมไม่คิดอะไรมาก เพราะเป็นคนไม่เชื่อเรื่องผีเท่าไหร่
คืนแรก ๆ ทุกอย่างดูปกติดี จนกระทั่งคืนวันที่ 6…
เวลาประมาณตี 1 ผมกำลังนั่งเล่นเกมในห้องอยู่คนเดียว ไฟห้องเริ่มกระพริบ แล้วดับวูบลง
เสียงลากเท้าดังขึ้นจากทางเดินหน้าห้อง
ก๊อก… ก๊อก… ก๊อก…
ผมขนลุกซู่แบบไม่มีเหตุผล มันไม่ใช่เสียงคนเดินธรรมดา มัน หนัก เหมือนมีของหนัก ๆ ลากผ่านพื้น
ผมรีบลุกไปดูที่ตาแมว — ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเช่นเคย
แต่เมื่อผมหันกลับเข้าห้อง… ทีวีที่ผมปิดไว้กลับเปิดเองขึ้นมา พร้อมภาพ “หน้าดำ ๆ ของผู้ชายคนหนึ่ง” ที่ไม่ชัดเจน กำลังจ้องมาที่กล้อง
ผมรีบปิดทีวี และหยิบโทรศัพท์จะโทรหาเพื่อน ทันใดนั้นหน้าจอขึ้นสายเรียกเข้า
“วรกร”
ทั้งที่ผมไม่มีเบอร์ชื่อแบบนั้นในเครื่องเลย
ผมไม่กล้ารับ แต่เสียงข้อความดังขึ้นทันทีหลังจากนั้น
ผมเปิดดู…
ข้อความเดียว…
“ก็จะทิ้งห้องกูอีกคนใช่ไหม?”
ผมเริ่มไม่ไหวแล้ว รีบเก็บของเตรียมจะออกจากห้อง แต่ตอนที่กำลังไขกุญแจประตูออก
ประตูเปิดเอง…
และตรงหน้าผม ไม่มีใครอยู่
แต่เงาสะท้อนจากกระจกข้างบันได แสดงให้เห็น…
ผู้ชายในชุดนักศึกษาสีซีด…
หัวเปียกน้ำ…
ยืนอยู่ข้างหลังผม…
ผมหันกลับไปทันที — ไม่มีใคร…
วันรุ่งขึ้นผมไม่ลังเลอะไรอีก ย้ายออกทันที
แต่ก่อนจะออกจากห้อง ผมเผลอหันไปมองกำแพงหัวเตียง…
รอยขีดที่ผมเคยคิดว่าเป็นรอยเล็บเก่านั่น… เปลี่ยนไปเป็นคำที่ผมไม่เคยเห็นก่อนหน้านี้
“อยู่ครบ 7 วัน… จะอยู่แทนกูตลอดไป”
ผมไม่เคยหันกลับไปมองตึกนั้นอีกเลย
และจนถึงวันนี้ ผมยังสงสัย…
ใครกันแน่ที่อยู่ครบ 7 วัน… แล้วไม่ได้ออกมา…
(เรื่องราวนี้ยังคงถูกส่งต่อไปในหมู่เพื่อนของเจ… และตั้ม
มีใครบางคน… ยังคงอยู่ใต้หอพักนั้นเสมอ