คือเราปฏิบัติธรรมนั่งสมาธิอยู่เป็นประจำในขณะที่เราไม่ได้นั่งสมาธิหมายถึงเช่นกำลังพิมข้อความอยู่เเล้วจิตไปนึกถึงเรื่องราวในอดีตเเละอนาคต​โดยเราก็จะตามไปรู้ว่าจิตกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ไม่ได้หลงไปกับจิตรู้โดยทันที เเละเราก็จะกำหนดว่ารู้หนอ รู้หนอโดยพยายามกำหนดไว้ที่ลิ้นปี่ เเต่บางครั้งเราก็ตามจิตไม่ทันบ้างมาตามรู้หลังจากมันคิดเรื่องนั้นไป3-4วิเเล้ว

บางทีในขณะที่พูดอยู่พอเราพูดจบระลึกรู้ได้ว่าเมื่อกี้จิตเราไม่ได้คิดวอกเเวกเลยหนิจิตมันดับลงจิตไม่ได้คิดเรื่องนู้นเรื่องนี้เลยซึ่งปกติเเม้เเต่กำลังพูดเรื่องใดเรื่องหนึ่งอยู่จิตก็จะคิดนู้นคิดนี่ตลอดเราเป็นอยู่หลายครั้งเป็นเมื่อวานวันเเรก อันนี้เราสงสัยว่ามันเป็นเพราะสาเหตุอะไร


เราสงสัยอีกเรื่องนึงคือบางครั้งระลึกรู้ได้ว่าปัญหานี้เราจะต้องทำยังไงจะเเก้ไขยังไง คนคนนี้รู้สึกกับเรายังไง เค้าเหมือนกับเรายังไง มันจะรู้ขึ้นมาเองไม่สามารถรู้ได้เลยตอนนั้นเเละก็ไม่สามารถรู้ได้ทุกเรื่อง
เเต่มี2เหตุการณ์ที่เราสงสัย
1.เวลาที่เราเพ่งหรือจิตจดจ่อกับเรื่องใดมากๆมันก็จะรู้ขึ้นมาว่าเดี๋ยวเราจะได้งานซึ่งเรากำลังหางานอยู่เราออกจากงานเก่าเพราะไม่ชอบ
2.เเม่เราเพิ่งขายของเเละให้เราสมัครlinemanให้เราก็สมัครให้เเละจิตเราก็จดจ่อกับการสมัครให้เเม่ เราก็รู้ขึ้นมาว่
าเดี๋ยวจะมีเข้าเยอะจะขายดี ประมาณนี้อะค่ะซึ่งก่อนหน้านี้เราก็เหมือนมีลางสังหรณ์เเบบนี้เเล้วก็เป็นจริงมาเเล้ว เช่นเรื่องเข้ารพ. เรื่องเเฟนเเต่พอไปปฏิบัติธรรมมันชัดกว่าเดิมเเละรู้ได้บ่อยขึ้นจิตเราจดจ่อมันก็จะรู้ได้เลยเราสงสัยว่าเเบบนี้คืออะไรคะเพราะลางสังหรณ์หรือเป็นผลมาจากนั่งสมาธิหรือเปล่าเพราะจิตนั้นสะอาดมากขึ้นหรือเปล่าคะ