จะเเก้ปัญหานี้ยังไงดีคะ คือเราไม่อยากไปเรียนมานานเเล้วตอนป.6เราย้ายเรียนไปต่อที่อื่นเเล้วเราก็รู้สึกว่าไม่อยากไปเพราะไม่มีเพื่อน เเบบตื่นมาต้องอ้วก เเล้วตื่นเต้นท้อง มือชา หายใจไม่อิ่ม ร้องไห้ทุกๆวันที่ต้องไปเรียน จนเเม่พาไปหาหมอปรากฏว่าเป็นวิตกกังวล เเล้วเราทนๆไปจนจบเทอม1เพราะอย่างน้อยก็ยังมีเพื่อน1-2คนอยู่บ้างพอเล่นได้เเต่ส่วนมากเขาไปอยู่กับคนอื่นเราเลยบอกว่าไม่มีเพื่อน   
เทอม2เลยมาต่อที่โรงเรียนเดิมจนจบเเล้วก็เรียนม.1ต่อๆเทอมเเรกก็ปกติเราก็ไปอัตโนมัติเเบบไม่คิดอะไรเเล้วก็ค่อยมาเก็บความเครียดระบายหลังเลิกเรียนก็ผ่านไปอีกจนครบเทอม2เเล้วอาการมันก็กำเริบเเบบนี้อีก ร้องไห้อ้วกทุกวัน ไม่ไปเรียนจนติด0-ร บอกใครๆก็ไม่เชื่อ ปัญหามันถาถมมากเราก็โดนเพื่อนๆเเซะว่าไม่ไปเรียน ขี้เเง อะไรพวกนี้ ปัจจุบัน เราม.2อาการมันก็เกิดอีกเราพยายามปลอบใจตัวเองด้วยการที่บอกว่า มาทำหน้าที่ไปเถอะนะเดียวก็จบ พ่อถึงวันที่ต้องไปเรียนจริงๆมันก็เเบบเดิม เราไม่อยากไปกินอาหารตอนเที่ยงเลยเพราะคนเยอะเเต่ก็ต้องไปกินเพราะครูสั่ง เพื่อนๆเคยเป็นเเบบนี้มั้ยคะ คือเรามีอาการเเบบนี้ตั้งเเต่อนุบาลอ้วกทุกวันเลยเวลาคิดเรื่องไปเรียนส่วนอาการอื่นๆก็บอกไปเเล้ว จะเเก้ปัญหาตรงนี้ยังไงดีคะ อีกเเค่ไม่กี่ปีก็จบเเล้วอยากไปมากค่ะเเต่เเก้จุดตรงนี้ไม่ได้