สวัสดีครับวันนี้ผมอยากจะมาสอบถามความคิดเห็นจากทุกๆคนนะครับ
เรื่องที่ผมจะมาถามก็คือ ผมรู้สึกว่า ครอบครัวผมเอาแต่ใจครับ
เรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับผมก่อนหน้านี้นะครับ
1 ช่วงที่เรียนม. ต้นอายุ 13 ถึง 15 ผมชอบเล่นวอลเลย์บอลมากเป็นนักกีฬาวอลเลย์บอล แต่ครอบครัวผมไม่เคยสนับสนุนผมให้เล่นวอลเลย์บอลและผมก็โดนด่าโดนว่าทุกครั้งที่เล่นวอลเลย์บอล ความรู้สึกผมนะตอนนั้นผมร้องไห้ผมเสียใจมากทั้งๆที่โรงเรียนกลับบ้านผมห่างกันไม่ถึง 1 กิโลเมตรผมขอเล่นวอลเลย์บอลแค่นี้ก็ไม่ได้
2 ช่วงที่ผมเรียน ปวชถึงปวส อายุ 16-20 ย่าง 21 ปี ผมชอบเล่นวอลเลย์บอล เหมือนเดิมและครอบครัวผมยังไม่ยอมให้ผมเล่นวอลเลย์บอลเหมือนเดิมบอกให้ผมตั้งใจเรียน และทุกครั้งที่เล่นวอลเลย์บอลผมก็มักจะโดนเหมือนกับสมัยที่ผมเล่นวอลเลย์บอลช่วงมต้นและหนักกว่านั้นก็คือมีครั้งนึงที่ผมออกไปเล่นวอลเลย์บอลแล้วผมกลับบ้านมาผมต้องมาทะเลาะกับแม่กับครอบครัว ครวครอบครัวบอกว่าถ้าจะเล่นวอลเลย์บอลก็เลิกเรียนไปไม่ต้องมาไม่ต้องมาเรียนให้เปลืองตังค์แก
3. ช่วงผมอายุ 22-23 ปี ผมไปทำงานที่กทม ที่บ้านก็บอกให้ผมหาทางสอบรับราชการ จะได้กลับมาอยู่บ้าน ถ้าผมไม่สอบราชการกลับมาอยู่บ้านครอบครัวผมจะไปกราบนายจ้างให้ผมกลับมาอยู่บ้าน ผมรู้สึกว่าผมรู้สึกอายนะที่ครอบครัวผมพูดประโยคนี้ออกมา ผมได้งานเงินกำลังดีและครอบครัวบอกว่าถ้าไม่กลับจะไปขอร้องนายจ้างและจะให้กลับ
4. ผมบอกกับครอบครัวผมว่าถ้าผมสอบรับราชการได้ ทุกคนต้องปล่อยให้ผมมีอิสระในสิ่งที่ผมเลือกนะ ไม่ใช่มาบังคับผมมาทำให้ผมเจอกับเหตุการณ์อะไรต่างๆนานาแบบนี้อีก ในปีที่ผมกลับมาผมสอบรับราชการได้ และปัจจุบันผมรับราชการใกล้บ้านครับได้อยู่กับที่บ้าน
ตั้งแต่ช่วงผมอายุ 16 ถึงปัจจุบันผมไม่เคยได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำเลย และมีอย่างนึงที่ผมชอบทำในช่วงอายุนี้ก็คือผมเป็นคนชอบปลูกต้นไม้เพราะผมรู้สึกว่ามันเป็นพื้นที่เดียวที่เยียวยาจิตใจผมกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมได้บางวันผมบ่นให้ต้นไม้ผมฟังว่าผมเจออะไรมาบ้าง
แล้วปัจจุบันครอบครัวของผมพอผมปลูกต้นไม้ ครอบครัวก็ไม่ให้ผมปลุกอีกตามเคยครับ ผมรู้สึกว่าทำไมทุกๆครั้งที่ผมเริ่มมีความสุข ที่บ้านผมถึงไม่ยอมให้ผมทำ แม่มีโรคกล้ามเนื้อหัวใจโต อายุ 52 ปี ผมรู้สึกแม่เอาแต่ใจจังเลยครับ ต้องทำในสิ่งที่แกอยากให้ทำเท่านั่นออกนอกทางไม่ได้ ผมควรทำยังไงดีครับ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าจิตใจผมย่ำแย่ กลับบ้านทีไร ก็ทะเลาะกับแม่ เรื่องต้นไม้ตลอด ถ้าไม่มีต้นไม้ผมก็ไม่รู้ว่าจะมี พื้นที่เยียวยาจิตใจผมตรงไหน ทางออกที่ผมคิดไว้นะครับอีกประมาณสัก 3-4 ปีผมอายุถึง 30 ก็คงจะพอมีเงินเก็บไปซื้อที่แล้วไปทำสวนตรงนั้นครับ ( ช่วงอายุ 23 ปีผมบรรจุข้าราชการด้วยวุฒิปวชครับ ตอนนี้ผมอายุ 27 ปีเพิ่งบรรจุข้าราชการด้วยวุฒิปวสเงินเดือนก็ยังน้อยครับก็เลยไม่สามารถซื้อได้ในตอนนี้ ) พี่ๆมีคำแนะนำให้ ผมไหมครับ
เรื่องที่เคยเกิดขึ้นในวัยเด็กกำลังจะเกิดขึ้นอีกกับวัยทำงาน
เรื่องที่ผมจะมาถามก็คือ ผมรู้สึกว่า ครอบครัวผมเอาแต่ใจครับ
เรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับผมก่อนหน้านี้นะครับ
1 ช่วงที่เรียนม. ต้นอายุ 13 ถึง 15 ผมชอบเล่นวอลเลย์บอลมากเป็นนักกีฬาวอลเลย์บอล แต่ครอบครัวผมไม่เคยสนับสนุนผมให้เล่นวอลเลย์บอลและผมก็โดนด่าโดนว่าทุกครั้งที่เล่นวอลเลย์บอล ความรู้สึกผมนะตอนนั้นผมร้องไห้ผมเสียใจมากทั้งๆที่โรงเรียนกลับบ้านผมห่างกันไม่ถึง 1 กิโลเมตรผมขอเล่นวอลเลย์บอลแค่นี้ก็ไม่ได้
2 ช่วงที่ผมเรียน ปวชถึงปวส อายุ 16-20 ย่าง 21 ปี ผมชอบเล่นวอลเลย์บอล เหมือนเดิมและครอบครัวผมยังไม่ยอมให้ผมเล่นวอลเลย์บอลเหมือนเดิมบอกให้ผมตั้งใจเรียน และทุกครั้งที่เล่นวอลเลย์บอลผมก็มักจะโดนเหมือนกับสมัยที่ผมเล่นวอลเลย์บอลช่วงมต้นและหนักกว่านั้นก็คือมีครั้งนึงที่ผมออกไปเล่นวอลเลย์บอลแล้วผมกลับบ้านมาผมต้องมาทะเลาะกับแม่กับครอบครัว ครวครอบครัวบอกว่าถ้าจะเล่นวอลเลย์บอลก็เลิกเรียนไปไม่ต้องมาไม่ต้องมาเรียนให้เปลืองตังค์แก
3. ช่วงผมอายุ 22-23 ปี ผมไปทำงานที่กทม ที่บ้านก็บอกให้ผมหาทางสอบรับราชการ จะได้กลับมาอยู่บ้าน ถ้าผมไม่สอบราชการกลับมาอยู่บ้านครอบครัวผมจะไปกราบนายจ้างให้ผมกลับมาอยู่บ้าน ผมรู้สึกว่าผมรู้สึกอายนะที่ครอบครัวผมพูดประโยคนี้ออกมา ผมได้งานเงินกำลังดีและครอบครัวบอกว่าถ้าไม่กลับจะไปขอร้องนายจ้างและจะให้กลับ
4. ผมบอกกับครอบครัวผมว่าถ้าผมสอบรับราชการได้ ทุกคนต้องปล่อยให้ผมมีอิสระในสิ่งที่ผมเลือกนะ ไม่ใช่มาบังคับผมมาทำให้ผมเจอกับเหตุการณ์อะไรต่างๆนานาแบบนี้อีก ในปีที่ผมกลับมาผมสอบรับราชการได้ และปัจจุบันผมรับราชการใกล้บ้านครับได้อยู่กับที่บ้าน
ตั้งแต่ช่วงผมอายุ 16 ถึงปัจจุบันผมไม่เคยได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำเลย และมีอย่างนึงที่ผมชอบทำในช่วงอายุนี้ก็คือผมเป็นคนชอบปลูกต้นไม้เพราะผมรู้สึกว่ามันเป็นพื้นที่เดียวที่เยียวยาจิตใจผมกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมได้บางวันผมบ่นให้ต้นไม้ผมฟังว่าผมเจออะไรมาบ้าง
แล้วปัจจุบันครอบครัวของผมพอผมปลูกต้นไม้ ครอบครัวก็ไม่ให้ผมปลุกอีกตามเคยครับ ผมรู้สึกว่าทำไมทุกๆครั้งที่ผมเริ่มมีความสุข ที่บ้านผมถึงไม่ยอมให้ผมทำ แม่มีโรคกล้ามเนื้อหัวใจโต อายุ 52 ปี ผมรู้สึกแม่เอาแต่ใจจังเลยครับ ต้องทำในสิ่งที่แกอยากให้ทำเท่านั่นออกนอกทางไม่ได้ ผมควรทำยังไงดีครับ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าจิตใจผมย่ำแย่ กลับบ้านทีไร ก็ทะเลาะกับแม่ เรื่องต้นไม้ตลอด ถ้าไม่มีต้นไม้ผมก็ไม่รู้ว่าจะมี พื้นที่เยียวยาจิตใจผมตรงไหน ทางออกที่ผมคิดไว้นะครับอีกประมาณสัก 3-4 ปีผมอายุถึง 30 ก็คงจะพอมีเงินเก็บไปซื้อที่แล้วไปทำสวนตรงนั้นครับ ( ช่วงอายุ 23 ปีผมบรรจุข้าราชการด้วยวุฒิปวชครับ ตอนนี้ผมอายุ 27 ปีเพิ่งบรรจุข้าราชการด้วยวุฒิปวสเงินเดือนก็ยังน้อยครับก็เลยไม่สามารถซื้อได้ในตอนนี้ ) พี่ๆมีคำแนะนำให้ ผมไหมครับ