พ่อของผม เขาเสียไปตั้งแต่ 5 ปีที่แล้ว ด้วยโรคซึมเศร้าครับ
ผมขออธิบายเกี่ยวพ่อของผม นิสัยพ่อของผมจะเจ้าสำอาง ไม่ชอบพูดครับ ติดเหล้า เจ้าชู้บ้างครับ แต่ในสายตาผม เขาเป็นคนที่ดีครับ ให้กำลังใจอยู่ห่าง ๆ พ่อเมาปุ๊บ กลับกลายเป็นคนละคน ชอบทำลายข้าวของ แต่ไม่เคยทำลายร่างกายครับ ทะเลาะ ครับ ครอบครัวของเรามีกันอยู่ 5 คนครับ รวมกับแม่ด้วย 6 ครับ ผมอยู่ในเหตุการณ์ตลอดเวลาตอนครอบครัวทะเลาะกันครับ ทางครอบครัวฝั่งพ่อไม่ค่อยชอบแม่ผมครับ เพราะแม่ผมไม่มีพ่อแม่ครับ เสียตั้งแต่เด็กครับ แม่ของจึงขายที่ทางของแม่ และเงินก้อนนึงที่แม่มีลงทุนมาสร้างบ้าน แต่มีปัญหาตลอดมา จึงสร้างไม่เสร็จครับ ในระยะเวลา 11 ปีครับ
ปี 2565 โรค COVID-19 ระบาดหนัก พ่อผมออกจากงาน ไปทำงานเป็นช่างเฟอร์นิเจอร์ที่กทม. ได้ 2 ปีครับ ก็กลับมาดูแลย่าที่ป่วยหนักโดยสลับหน้าที่กันครับ ให้พ่อดูแลคุณย่าและให้แม่ออกไปทำงานต่างอำเภอ เดือนละครั้งหรืออาทิตย์ละ 1 ครั้ง ค่อยกลับบ้านครับ ช่วงนี้พ่อผมไปหาแม่บ่อยๆ ครับ จนกระทั่งเดือนถัดไป พ่อผมเกิดอาการเครียด ติดเหล้า ไม่สุงสิงกับใคร ไม่คุยกับใคร มักสายตากับเสียงตวาดใส่ครับ เป็นทุกวัน แม่กับพ่อเกิดทะเลาะกันเล็กน้อยครับ แต่ไม่หนัก ถึงเดือนก่อนพ่อจะเสียชีวิต พ่อเดินเข้าห้องด้วยอาการเมา พร้อมบอกว่า ถ้าพ่อเสีย ลูกจะกลัวพ่อไหม ผมบอกกับพ่อไปว่า ไม่กลัว พ่อพูดขึ้นว่า ต่อไปดูแลตัวเองดีๆละ พ่อก็เข้านอน ถึงวันที่ผมไม่อยากให้มาถึง วันที่ 7 มีนาคม 2565 เวลา 5 ทุ่ม 30 นาที พ่อผมได้เสียชีวิตด้วยการ ฆตต. ด้วยภาวะโรคซึมเศร้า (ผมไม่ขออธิบายในส่วนนี้นะครับ ยาวเกินไปครับ)
3 เดือนต่อมา บ้านก็ได้สร้างเสร็จ ด้วยเงินฌาปนกิจของพ่อ แม่ก็เริ่มอายุมากขึ้น น้องชายก็ยังเล็กๆ 3 ขวบ พี่ชาย น้องสาว ผมเรียนหนังสืออยู่ แม่ผมจึงคนที่จะเลี้ยงดูครับ ช่วยแบ่งเบาภาระขึ้น และได้พบพ่อเลี้ยงครับ เริ่มแรกนิสัยดีครับ อยู่ไปอยู่มา เริ่มอาการ หึงหวง หาว่าแม่ผมมีชู้ ตัดโอกาสการทำงาน การเข้าหาสังคม ทำร้ายร่างกาย ข่มขู่ด้วยอาวุธและชีวิต น้องสาวก็ไม่เรียนต่อ ไปทำงานต่างจังหวัดครับ อาการเริ่มหนักเรื่อยๆ กฏหมายบ้านเมืองทำอะไรไม่ได้ เนื่องจากเป็นเหตุของสามี ภรรยา แม่ก็เคยยอมความคดีครับ ไม่ทำให้ครอบครัวเขาเดือดร้อนครับ ยอมความกันก็แล้ว ขึ้นโรงขึ้นศาลก็แล้ว เขาไม่ยอมเลิกรา บ้านอยู่ใกล้กันอีก ผมกับพี่ชายไม่ค่อยชอบครับ เขาทำอย่างนี้ประจำครับ ในชีวิตประจำวันครอบครัวของผมไม่ค่อยปลอดภัยครับ จะย้ายที่อยู่ก็ไม่ได้ แม่ผมไม่เงินมากมาย เสี่ยงกับชีวิตมากและอันตราย ครอบครัวผมอยู่ระแวง ไม่รู้เราจะตายเมื่อไหร่ ชีวิตอยู่บนเส้นด้าย ผมอยากจะขอเตือนทุกคนครับ อย่ามองคนที่ภายนอก แต่ควรเรียนรู้กันให้ถึงข้างในลึกๆ ของแต่ละคน ศึกษาให้ดีก่อน รู้หน้าไม่รู้ใจ ผมหวังว่าจะเป็นอุทาหรณ์ในการเลือกความรัก คู่ครอง ครับ ผมเขียนบทความนี้ด้วยน้ำตา หวังว่าทุกคนจะไม่เจอเหตุการณ์นี้อีก.....
ถ้ามีเรื่องอะไรจะมาเล่าให้ฟังครับ ถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตครับ
เรื่องราวความรุนแรงของครอบครัว ผมอยากจะเล่าครับ เพื่อเป็นอุทาหรณ์ให้กับทุกคนครับ
ผมขออธิบายเกี่ยวพ่อของผม นิสัยพ่อของผมจะเจ้าสำอาง ไม่ชอบพูดครับ ติดเหล้า เจ้าชู้บ้างครับ แต่ในสายตาผม เขาเป็นคนที่ดีครับ ให้กำลังใจอยู่ห่าง ๆ พ่อเมาปุ๊บ กลับกลายเป็นคนละคน ชอบทำลายข้าวของ แต่ไม่เคยทำลายร่างกายครับ ทะเลาะ ครับ ครอบครัวของเรามีกันอยู่ 5 คนครับ รวมกับแม่ด้วย 6 ครับ ผมอยู่ในเหตุการณ์ตลอดเวลาตอนครอบครัวทะเลาะกันครับ ทางครอบครัวฝั่งพ่อไม่ค่อยชอบแม่ผมครับ เพราะแม่ผมไม่มีพ่อแม่ครับ เสียตั้งแต่เด็กครับ แม่ของจึงขายที่ทางของแม่ และเงินก้อนนึงที่แม่มีลงทุนมาสร้างบ้าน แต่มีปัญหาตลอดมา จึงสร้างไม่เสร็จครับ ในระยะเวลา 11 ปีครับ
ปี 2565 โรค COVID-19 ระบาดหนัก พ่อผมออกจากงาน ไปทำงานเป็นช่างเฟอร์นิเจอร์ที่กทม. ได้ 2 ปีครับ ก็กลับมาดูแลย่าที่ป่วยหนักโดยสลับหน้าที่กันครับ ให้พ่อดูแลคุณย่าและให้แม่ออกไปทำงานต่างอำเภอ เดือนละครั้งหรืออาทิตย์ละ 1 ครั้ง ค่อยกลับบ้านครับ ช่วงนี้พ่อผมไปหาแม่บ่อยๆ ครับ จนกระทั่งเดือนถัดไป พ่อผมเกิดอาการเครียด ติดเหล้า ไม่สุงสิงกับใคร ไม่คุยกับใคร มักสายตากับเสียงตวาดใส่ครับ เป็นทุกวัน แม่กับพ่อเกิดทะเลาะกันเล็กน้อยครับ แต่ไม่หนัก ถึงเดือนก่อนพ่อจะเสียชีวิต พ่อเดินเข้าห้องด้วยอาการเมา พร้อมบอกว่า ถ้าพ่อเสีย ลูกจะกลัวพ่อไหม ผมบอกกับพ่อไปว่า ไม่กลัว พ่อพูดขึ้นว่า ต่อไปดูแลตัวเองดีๆละ พ่อก็เข้านอน ถึงวันที่ผมไม่อยากให้มาถึง วันที่ 7 มีนาคม 2565 เวลา 5 ทุ่ม 30 นาที พ่อผมได้เสียชีวิตด้วยการ ฆตต. ด้วยภาวะโรคซึมเศร้า (ผมไม่ขออธิบายในส่วนนี้นะครับ ยาวเกินไปครับ)
3 เดือนต่อมา บ้านก็ได้สร้างเสร็จ ด้วยเงินฌาปนกิจของพ่อ แม่ก็เริ่มอายุมากขึ้น น้องชายก็ยังเล็กๆ 3 ขวบ พี่ชาย น้องสาว ผมเรียนหนังสืออยู่ แม่ผมจึงคนที่จะเลี้ยงดูครับ ช่วยแบ่งเบาภาระขึ้น และได้พบพ่อเลี้ยงครับ เริ่มแรกนิสัยดีครับ อยู่ไปอยู่มา เริ่มอาการ หึงหวง หาว่าแม่ผมมีชู้ ตัดโอกาสการทำงาน การเข้าหาสังคม ทำร้ายร่างกาย ข่มขู่ด้วยอาวุธและชีวิต น้องสาวก็ไม่เรียนต่อ ไปทำงานต่างจังหวัดครับ อาการเริ่มหนักเรื่อยๆ กฏหมายบ้านเมืองทำอะไรไม่ได้ เนื่องจากเป็นเหตุของสามี ภรรยา แม่ก็เคยยอมความคดีครับ ไม่ทำให้ครอบครัวเขาเดือดร้อนครับ ยอมความกันก็แล้ว ขึ้นโรงขึ้นศาลก็แล้ว เขาไม่ยอมเลิกรา บ้านอยู่ใกล้กันอีก ผมกับพี่ชายไม่ค่อยชอบครับ เขาทำอย่างนี้ประจำครับ ในชีวิตประจำวันครอบครัวของผมไม่ค่อยปลอดภัยครับ จะย้ายที่อยู่ก็ไม่ได้ แม่ผมไม่เงินมากมาย เสี่ยงกับชีวิตมากและอันตราย ครอบครัวผมอยู่ระแวง ไม่รู้เราจะตายเมื่อไหร่ ชีวิตอยู่บนเส้นด้าย ผมอยากจะขอเตือนทุกคนครับ อย่ามองคนที่ภายนอก แต่ควรเรียนรู้กันให้ถึงข้างในลึกๆ ของแต่ละคน ศึกษาให้ดีก่อน รู้หน้าไม่รู้ใจ ผมหวังว่าจะเป็นอุทาหรณ์ในการเลือกความรัก คู่ครอง ครับ ผมเขียนบทความนี้ด้วยน้ำตา หวังว่าทุกคนจะไม่เจอเหตุการณ์นี้อีก.....
ถ้ามีเรื่องอะไรจะมาเล่าให้ฟังครับ ถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตครับ