21 ปี ในโลกวิญญาณ
ตอนที่ 2. ที่มาที่ไป
ใช่ครับ... ในวันที่ผมทำงานครบ 20 ปี ผมเริ่มอยากเขียนหนังสือของตัวเอง
ซึ่งจนถึงตอนนี้... ผมก็ยังเขียนมันไม่ได้ ไม่ใช่เพราะขี้เกียจ
แต่เพราะผมเชื่อว่า... ถึงเขียนไป ก็ไม่มีใครเชื่อ แล้วจะมีใครอยากอ่าน
คงต้องมีคนอยากถามว่า...
ทำงานมานานขนาดนี้ มีใครมาขอเป็นลูกศิษย์บ้างไหม
คำตอบคือ... มีครับ มีมาเรื่อย ๆ แทบทุกปี
แต่ไม่มีใคร กล้าผ่านบททดสอบแรก เลยสักคนเดียว
ผมคิดว่า... ถ้าใครจะมาเป็นตัวแทนของเราได้
สิ่งแรกที่เขาต้องทำให้เรารู้ก่อนคือ เขาเป็นคนดี หรือเป็นคนเลวกันแน่
ผมเอง... ก็ไม่ใช่ คนดี แต่บางที ผมอาจถูก เลือก ก็ได้
ผมตัดสินใจเริ่มต้นเส้นทางนี้
หลังจากวันที่ผมคิดจะฆ่าตัวตาย
วันที่หมดสิ้นทุกอย่าง ในวัยเพียงแค่ 36 ปี
ผมคิดว่า...
เมื่อเรารอดพ้นจากความตายแบบนั้นได้ ชีวิตหลังจากนั้น ก็คงเป็น ชีวิตใหม่
แต่... กลับกลายเป็น วิญญาณเดิมในร่างเก่า หลายอย่างในชีวิตผมตอนนั้น... สับสนไปหมด
โรคประจำตัวที่อยู่กับผมมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่สมัยเรียนประถม มันอยู่กับผมจนถึงอายุ 36 ปี
แพทย์ทุกคนยืนยันว่า โรคนี้... ไม่มีทางหาย ผมต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิต
แต่แล้ววันหนึ่ง...
ผมอธิษฐาน โดยตั้งเงื่อนไขกับ โลกวิญญาณ ว่า ถ้าโรคภัยที่เป็นอยู่ไม่หาย ผมจะไม่ทำงานนี้อีกต่อไป
และมันก็ หาย จริง ๆ...
ในเดือนแรกของการทำงาน ผมยังรู้สึกกังวล กลัวว่าถ้าโรคเก่ากำเริบ
จะถูกลูกค้าดูถูกว่า ขนาดซินแสยังรักษาตัวเองไม่ได้ แล้วจะช่วยใครได้
(คำว่า “ซินแส” เป็นสรรพนามที่ลูกค้าเรียกผม แม้ผมเองจะโกนหัวทุก 7 วัน และไม่มีรอยสักยันต์ใด ๆ บนร่างกาย)
ผมขอเรื่องนี้จากโลกวิญญาณ เป็นสิ่งแรก ก่อนที่จะขอเรื่องอื่น ๆ ในภายหลัง
ตลอด 21 ปีที่ผ่านมา
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมนึกสนุกขึ้นมา
เห็นข่าวหน้าจอทีวีของคนคนหนึ่งที่กำลังดังมาก
ผมอธิษฐานแบบดื้อ ๆ ว่า... อยากเจอคนนี้สักครั้งในชีวิต
และไม่น่าเชื่อว่า... โลกวิญญาณทำให้มันเกิดขึ้นจริง
แต่ผมจะไม่พูดชื่อเขา เพราะ สิ่งที่ผมจะเล่า อาจไม่ถูกใจเขาก็ได้
วันนั้น... ผมพูดออกไปบนเวที สรุปเนื้อความว่าธุรกิจของเขาจะพัง จากคำถาม ของพิธีกร บนเวที ที่ถามนอก สคลิป
มันเป็นเพียงความคิดเห็น แต่ธุรกิจ เขาก็พัง... จริง ๆ หลังจากนั้น ไม่นาน
(ผมยังเก็บรูปถ่ายไว้เป็นหลักฐาน ว่าเคยไปที่นั่นจริง เผื่อมีใครคิดว่าผมแต่งเรื่องขึ้นมา)
วันหนึ่ง... มีใครบางคนบอกผมว่า
ผมถูกเลือกมา ทำเรื่องแบบนี้ ซึ่งผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย จนกระทั่งเขาเล่าเหตุการณ์ในอดีตให้ผมฟัง...
ตอนนั้น ผมยังเป็นเด็ก
บวชเณรฤดูร้อนกับเพื่อน ๆ ร่วมร้อยชีวิต
ผมจำได้ว่า ตอนนั้นสนุกมาก
ว่ายน้ำริมแม่น้ำน้ มีขอนไม้ลอยมา
ผมกับเพื่อน ๆ ก็ว่ายไปเอามาเล่น
กลับเจอ ฝูงลูกงู ในขอนไม้นั้น
พวกเราก็ว่ายน้ำหนีกันด้วยความสนุกสนาน
ผมนั่งสมาธิ 1 ชั่วโมงเต็ม... โดยไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
ผม ลืมตาไม่ขึ้น ขยับตัวไม่ได้ เหมือนกลายเป็นหุ่นนิ่ง
แต่หูยัง ได้ยินเสียงทุกอย่าง เสียงเพื่อนคุยกัน เสียงคนเรียก
แต่ร่างกายไม่ตอบสนองใด ๆ ผมเข้าใจตอนนั้นว่าเป็น เหน็บชา
แต่ลึก ๆ ก็รู้ว่า มันไม่ปกติ
จนพระพี่เลี้ยงต้องมาปลุกผมออกจากสมาธิ
แล้วท่านพูดแค่ว่า... อย่านั่งสมาธิแบบนี้คนเดียวเด็ดขาด
ผมจำคำนั้นได้จนถึงวันนี้ โดยไม่เคยเถียงหรือสงสัยอะไรอีกเลย
ตลอดช่วงที่บวช ผมได้รับรางวัลเป็น ไมโลอุ่น หลังจบการนั่งสมาธิเสมอ
วันสุดท้ายของการบวช
พระรูปหนึ่งถาม กับผู้ปกครองผมว่า ขอให้ผมบวชตลอดชีวิตได้ไหม
แน่นอนครับ ว่า ต้องถูกปฎิเสธ จากครอบครัว ซึ่งเรื่องนี้ ผมก็ไม่เคยรู้มาก่อน
แต่เมื่อเรื่องนี้ถูกเล่าย้อนกลับมาในวันนี้
ผมก็เริ่ม มั่นใจ แล้วว่า... ผมอาจถูกเลือกให้มาทำเรื่องแบบนี้ จากโลกวิญญาน
ถ้าคุณอ่านมาถึงตรงนี้
ผมอยากให้คุณรู้ว่า...ไม่มีอะไรในชีวิตที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ
ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ ทุกอย่างมีเหตุผลเสมอ และ... ทุกคนล้วนมี ที่มาและที่ไป ไม่เว้นแม้แต่ผม
ตลอด 21 ปีที่ผ่านมา ผมกลายเป็นคนคุ้นเคยของพวก วิญญาน ไปแล้ว (ข้อความนี้ คัดลอกมาจาก การเล่าเรื่อง ในตอนที่ 1.)
เพราะทุกครั้งที่ผมทำงาน การส่งวิญญาน ไปสู่ภพภูมิที่ดี มันเป็นเงื่อนไข ในการทำงานแล้วสำเร็จทุกครั้งเสมอ
เรื่องนี้ วันนี้ถูกเปิดเผยความจริง เพราะที่ผ่านมา ไม่มีลูกค้าคนไหน รู้เรื่องนี้เลย เพราะผมไม่เคยเล่าให้ฟัง
เพราะผมคิดว่า ถ้าบอกตรงๆ แบบนี้ไป จะมีใครเชื่อผม เพราะสิ่งที่ผมพูด มันเกินความสามารถ ของมนุษย์ ไม่ใช่เหรอ
ผมจำไม่ได้เแล้วว่า ผมทำหน้าที่นี้ มากี่ครั้ง
ผมคิดเสมอว่า ไม่ต้องหาเหตุผล ว่ามันจริงหรือไม่
เพราะ สิ่งที่ลูกค้าได้ มันก็น่าจะเป็นที่พึงพอใจแล้วไม่ใช่เหรอ
ปล. ทุกวันนี้ วิญญานที่สามารถ เข้าถึงตัวผมได้ ผมก็ไม่มีทางเลือกอื่นใด ที่จะต้อง ส่งวิญญาน ไปสู่ภพภูมิที่ดี
เพราะร่างกายผมก็คงทนไม่ไหว ถ้ามีวิญญาน จะมาอยู่ร่วมกับผม ในร่างเดียวกัน มันทรมาน เกินกว่าจะอธิบายได้
21 ปี ในโลกวิญญาณ ตอนที่ 2. ที่มาที่ไป
ตอนที่ 2. ที่มาที่ไป
ใช่ครับ... ในวันที่ผมทำงานครบ 20 ปี ผมเริ่มอยากเขียนหนังสือของตัวเอง
ซึ่งจนถึงตอนนี้... ผมก็ยังเขียนมันไม่ได้ ไม่ใช่เพราะขี้เกียจ
แต่เพราะผมเชื่อว่า... ถึงเขียนไป ก็ไม่มีใครเชื่อ แล้วจะมีใครอยากอ่าน
คงต้องมีคนอยากถามว่า...
ทำงานมานานขนาดนี้ มีใครมาขอเป็นลูกศิษย์บ้างไหม
คำตอบคือ... มีครับ มีมาเรื่อย ๆ แทบทุกปี
แต่ไม่มีใคร กล้าผ่านบททดสอบแรก เลยสักคนเดียว
ผมคิดว่า... ถ้าใครจะมาเป็นตัวแทนของเราได้
สิ่งแรกที่เขาต้องทำให้เรารู้ก่อนคือ เขาเป็นคนดี หรือเป็นคนเลวกันแน่
ผมเอง... ก็ไม่ใช่ คนดี แต่บางที ผมอาจถูก เลือก ก็ได้
ผมตัดสินใจเริ่มต้นเส้นทางนี้
หลังจากวันที่ผมคิดจะฆ่าตัวตาย
วันที่หมดสิ้นทุกอย่าง ในวัยเพียงแค่ 36 ปี
ผมคิดว่า...
เมื่อเรารอดพ้นจากความตายแบบนั้นได้ ชีวิตหลังจากนั้น ก็คงเป็น ชีวิตใหม่
แต่... กลับกลายเป็น วิญญาณเดิมในร่างเก่า หลายอย่างในชีวิตผมตอนนั้น... สับสนไปหมด
โรคประจำตัวที่อยู่กับผมมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่สมัยเรียนประถม มันอยู่กับผมจนถึงอายุ 36 ปี
แพทย์ทุกคนยืนยันว่า โรคนี้... ไม่มีทางหาย ผมต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิต
แต่แล้ววันหนึ่ง...
ผมอธิษฐาน โดยตั้งเงื่อนไขกับ โลกวิญญาณ ว่า ถ้าโรคภัยที่เป็นอยู่ไม่หาย ผมจะไม่ทำงานนี้อีกต่อไป
และมันก็ หาย จริง ๆ...
ในเดือนแรกของการทำงาน ผมยังรู้สึกกังวล กลัวว่าถ้าโรคเก่ากำเริบ
จะถูกลูกค้าดูถูกว่า ขนาดซินแสยังรักษาตัวเองไม่ได้ แล้วจะช่วยใครได้
(คำว่า “ซินแส” เป็นสรรพนามที่ลูกค้าเรียกผม แม้ผมเองจะโกนหัวทุก 7 วัน และไม่มีรอยสักยันต์ใด ๆ บนร่างกาย)
ผมขอเรื่องนี้จากโลกวิญญาณ เป็นสิ่งแรก ก่อนที่จะขอเรื่องอื่น ๆ ในภายหลัง
ตลอด 21 ปีที่ผ่านมา
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมนึกสนุกขึ้นมา
เห็นข่าวหน้าจอทีวีของคนคนหนึ่งที่กำลังดังมาก
ผมอธิษฐานแบบดื้อ ๆ ว่า... อยากเจอคนนี้สักครั้งในชีวิต
และไม่น่าเชื่อว่า... โลกวิญญาณทำให้มันเกิดขึ้นจริง
แต่ผมจะไม่พูดชื่อเขา เพราะ สิ่งที่ผมจะเล่า อาจไม่ถูกใจเขาก็ได้
วันนั้น... ผมพูดออกไปบนเวที สรุปเนื้อความว่าธุรกิจของเขาจะพัง จากคำถาม ของพิธีกร บนเวที ที่ถามนอก สคลิป
มันเป็นเพียงความคิดเห็น แต่ธุรกิจ เขาก็พัง... จริง ๆ หลังจากนั้น ไม่นาน
(ผมยังเก็บรูปถ่ายไว้เป็นหลักฐาน ว่าเคยไปที่นั่นจริง เผื่อมีใครคิดว่าผมแต่งเรื่องขึ้นมา)
วันหนึ่ง... มีใครบางคนบอกผมว่า
ผมถูกเลือกมา ทำเรื่องแบบนี้ ซึ่งผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย จนกระทั่งเขาเล่าเหตุการณ์ในอดีตให้ผมฟัง...
ตอนนั้น ผมยังเป็นเด็ก
บวชเณรฤดูร้อนกับเพื่อน ๆ ร่วมร้อยชีวิต
ผมจำได้ว่า ตอนนั้นสนุกมาก
ว่ายน้ำริมแม่น้ำน้ มีขอนไม้ลอยมา
ผมกับเพื่อน ๆ ก็ว่ายไปเอามาเล่น
กลับเจอ ฝูงลูกงู ในขอนไม้นั้น
พวกเราก็ว่ายน้ำหนีกันด้วยความสนุกสนาน
ผมนั่งสมาธิ 1 ชั่วโมงเต็ม... โดยไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
ผม ลืมตาไม่ขึ้น ขยับตัวไม่ได้ เหมือนกลายเป็นหุ่นนิ่ง
แต่หูยัง ได้ยินเสียงทุกอย่าง เสียงเพื่อนคุยกัน เสียงคนเรียก
แต่ร่างกายไม่ตอบสนองใด ๆ ผมเข้าใจตอนนั้นว่าเป็น เหน็บชา
แต่ลึก ๆ ก็รู้ว่า มันไม่ปกติ
จนพระพี่เลี้ยงต้องมาปลุกผมออกจากสมาธิ
แล้วท่านพูดแค่ว่า... อย่านั่งสมาธิแบบนี้คนเดียวเด็ดขาด
ผมจำคำนั้นได้จนถึงวันนี้ โดยไม่เคยเถียงหรือสงสัยอะไรอีกเลย
ตลอดช่วงที่บวช ผมได้รับรางวัลเป็น ไมโลอุ่น หลังจบการนั่งสมาธิเสมอ
วันสุดท้ายของการบวช
พระรูปหนึ่งถาม กับผู้ปกครองผมว่า ขอให้ผมบวชตลอดชีวิตได้ไหม
แน่นอนครับ ว่า ต้องถูกปฎิเสธ จากครอบครัว ซึ่งเรื่องนี้ ผมก็ไม่เคยรู้มาก่อน
แต่เมื่อเรื่องนี้ถูกเล่าย้อนกลับมาในวันนี้
ผมก็เริ่ม มั่นใจ แล้วว่า... ผมอาจถูกเลือกให้มาทำเรื่องแบบนี้ จากโลกวิญญาน
ถ้าคุณอ่านมาถึงตรงนี้
ผมอยากให้คุณรู้ว่า...ไม่มีอะไรในชีวิตที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ
ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ ทุกอย่างมีเหตุผลเสมอ และ... ทุกคนล้วนมี ที่มาและที่ไป ไม่เว้นแม้แต่ผม
ตลอด 21 ปีที่ผ่านมา ผมกลายเป็นคนคุ้นเคยของพวก วิญญาน ไปแล้ว (ข้อความนี้ คัดลอกมาจาก การเล่าเรื่อง ในตอนที่ 1.)
เพราะทุกครั้งที่ผมทำงาน การส่งวิญญาน ไปสู่ภพภูมิที่ดี มันเป็นเงื่อนไข ในการทำงานแล้วสำเร็จทุกครั้งเสมอ
เรื่องนี้ วันนี้ถูกเปิดเผยความจริง เพราะที่ผ่านมา ไม่มีลูกค้าคนไหน รู้เรื่องนี้เลย เพราะผมไม่เคยเล่าให้ฟัง
เพราะผมคิดว่า ถ้าบอกตรงๆ แบบนี้ไป จะมีใครเชื่อผม เพราะสิ่งที่ผมพูด มันเกินความสามารถ ของมนุษย์ ไม่ใช่เหรอ
ผมจำไม่ได้เแล้วว่า ผมทำหน้าที่นี้ มากี่ครั้ง
ผมคิดเสมอว่า ไม่ต้องหาเหตุผล ว่ามันจริงหรือไม่
เพราะ สิ่งที่ลูกค้าได้ มันก็น่าจะเป็นที่พึงพอใจแล้วไม่ใช่เหรอ
ปล. ทุกวันนี้ วิญญานที่สามารถ เข้าถึงตัวผมได้ ผมก็ไม่มีทางเลือกอื่นใด ที่จะต้อง ส่งวิญญาน ไปสู่ภพภูมิที่ดี
เพราะร่างกายผมก็คงทนไม่ไหว ถ้ามีวิญญาน จะมาอยู่ร่วมกับผม ในร่างเดียวกัน มันทรมาน เกินกว่าจะอธิบายได้