เกริ่นนำก่อนย้อนหลังไปสิบกว่าปีก่อนใน กทม. คอนโดแห่งหนึ่งย่านฝั่งธน
มีเพื่อนในคอนโดที่พักอาศัยมาชวนคุย ตั้งวงสนทนากันช่วงเย็นๆหลังเลิกงาน
มีอยู่วันหนึ่งช่วงเช้าฝนตก ได้อาศัยรถคนขับแท็กซี่นั่งมาที่ทำงาน มีโอกาสได้สนทนากับพี่โชเฟอร์แท็กซี่

คนขับแท็กซี่ : พี่ๆ ผมเห็นพี่นั่งคุยช่วงเย็นทุกวัน พี่ไม่กลัวบ้างเหรอ
ผม : คิดในใจแบบงงๆนิดนึง  แค่คุยกัน! กลัวเรื่องอะไรหว่า....
คนขับแท็กซี่ : ผมไม่ค่อยอยากคุยกับใคร
ผม : ทำไมล่ะ ?
คนขับแท็กซี่ : ผมกลัวโดนยิมตังส์อ่ะ
ผม : *** เออ..คิดในใจ เป็นความคิดที่แปลกแฮ่ะ!!  มีด้วยเหรอคนคิดแบบนี้ 55 ***   (สมัยนั้นน่ะ)

ปัจจุบันไม่นานมานี้มี 2 เหตุการณ์

- แม่ผมเสียไปได้ไม่นาน เพื่อนของแม่มักโทรมาสอบถามสารทุกข์สุกดิบสองสามเดือนครั้ง และเคยโทรขอยืมเงินไป 2-3 ครั้ง ก็ให้ไปแหละ

- ต่อมาล่าสุดได้รู้จักคนที่คอนโด ผญ. คือเอาเสื้อมาซักรีดที่ร้าน ด้วยความที่ว่าเค้ามาชวนคุยเรื่องการใช้เครื่องซักผ้า
ต่อมาเจอหน้ากันเริ่มทักทายกันบ้าง ผ่านไป 4-5 เดือน มาเคาะประตูที่ห้องจบด้วยการขอยืมเงินสุดท้ายก็ให้ยืมแหละ
ที่แรตั้งใจว่าจะชวนเค้าไปทานสุกี้ที่ห้างอยู่แล้วเชียว ตอนนี้เลิกล้มความคิดล่ะ ปัจจุบันเปลี่ยนวันซักผ้า ไม่ค่อยได้เจอกันแล้ว  

นี่ยังไม่รวมเรื่องคนขับรถของนาย ที่มาขอยืมเงินอีกนะ

สรุปคือสมัยนี้รู้จักใครสักคน..เป้นเรื่องไม่ง่ายเลยเนอะ มีแต่ผลประโยชนทั้งนั้น