เรื่องราวไม่ได้เจอมากับตัวแต่ว่าโทรไปหาแม่แล้วแม่เล่าให้ฟัง...

เบื้องต้นต้องบอกว่าพ่อผมพิการทางการได้ยิน(หูหนวก) ไม่ได้เป็นแต่เกิด แต่เพราะปัญญาครอบครัวในอดีตทำให้แก้วประสาทหูเสื่อม
.
.
เรื่องราวมีอยู่ว่าพ่อพาแม่กับน้องชายไปตลาดนัด ( ที่วัดหลักสี่ราษฎร์โมสร บ้านแพ้ว ) ซึ่งเป็นตลาดตอนเช้า รถเยอะ ที่จอดไม่เพียงพอ พ่อเราจอดไม่ใช่ที่ห้ามจอด จอดตามๆคนอื่นเป็นแถว แต่ด้วยความที่รถเยอะมากๆพ่อก็เลยรอที่รถเพื่อต้องขยับ จนเกิดเหตุการณ์คุณป้าหรือยายท่านนึงต้องการจะกลับแต่รถออกไม่ได้เนื่องจากโดนบังไม่แน่ใจว่าคันที่บังอีกคันจอดแนวไหนแต่ไม่มีคนอยู่ในรถ ซึ่งอีกคันที่บังคือคันพ่อผมซึ่งป้าตะโกนบอกให้พ่อขยับรถแต่พ่อไม่ได้ยินจึงไม่รู้เรื่อง ต่อมาป้าไปตาม อปพร มาให้ช่วยบอกแต่พ่อผมก็ยังไม่รู้เรื่อง (ไม่มีคนเดินมาหาพ่อ) น่าจะยืนตะโกนหลังรถ ซึ่งไม่แน่ใจว่าพ่อเล่นมือถืออยู่รึเปล่าจึงไม่สังเกตุเห็น จนกระทั่งมีผู้ใหญ่ท่านนึงมา คน....ตลาด  เดินมาต่อว่า แต่ในเวลานั้นแม่กับน้องเดินกลับมาพอดี จึงอธิบายว่าพ่อไม่ได้ยิน ไม่ได้แกล้ง ทำไมไม่เดินมาบอกหน้ารถ (เปิดกระจกอยู่ด้วย) แต่ทุกคนกลับไม่เชื่อและต่อว่า และมีคำพูดแย่ๆ (ตบกะโหลกสักที) ซึ่งพ่อไม่ได้ยินจริงๆ ถ้าได้ยินน่าจะลงไปนอน ส่วนคุณป้าก็โวยวาย  ส่วน อปพร ก็ขอให้แม่รีบกลับไม่งั้นไม่จบ ผู้ใหญ่เขาใหญ่จริง  หลังจากจบเรื่องมนุษย์ป้ากลับ ผู้ใหญ่ท่านนี้เดินมาอีกจะมาหาพ่อ ซึ่งตอนนั้นพ่อเปิดประตูเปิดกระจกรถไว้ พ่อนึกว่าผู้ใหญ่จะเดินผ่านจึงรีบปิดประตู แต่คือแกจะมาว่าอีกรอบเลยหาว่าพ่อปิดประตูใส่บอกให้นี่เป็นครั้งสุดท้าย (อะไรสุดท้ายไม่รู้)  สักพักลูกของผู้ใหญ่ท่านนี้เดินมาถามว่าเกิดเรื่องอะไร แม่ก็อธิบาย แต่คำตอบที่ได้คือ ถ้าหูหนวกก็อยู่บ้านเถอะ อย่าออกมาสร้างความเดือดร้อนให้สังคม ตามเดิมครับ ถ้าพ่อได้ยินน่าจะจบไม่สวย  

จริงๆแค่อยากมาระบาย และอยากให้คนบ้านแพ้วรับรู้ หรืออาจจะรับรู้อยู่แล้ว ว่าคนประเภทนี้ไม่น่ามีที่ยืนในสังคม
.
.
แค่หูหนวกไม่ได้ตาบอด เดินมาบอกก็ได้ (พ่ออ่านปากได้นิดหน่อย)
.
.