ที่อาคารเรียนรวมของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง มีห้องน้ำชายชั้น 3 ที่ขึ้นชื่อเรื่อง “ห้ามเข้าเด็ดขาด” โดยเฉพาะห้องสุดท้ายด้านในสุด เพราะมีเรื่องเล่าหลอนๆ ว่าเคยมี “บางอย่าง” เกิดขึ้นที่นั่น และใครเข้าไป… มักจะไม่ได้ออกมาเหมือนเดิม
เรื่องจริงเริ่มต้นจากเมื่อห้าปีก่อน มีนักศึกษาหญิงปีหนึ่ง ชื่อ “จอย” เป็นคนที่ดูเรียบร้อยภายนอกแต่ความจริงแล้วเธอแอบเป็น “สายส่อง” เธอมีนิสัยแปลกๆ ที่ชอบแอบดูผู้ชาย โดยเฉพาะเวลาพวกเขา “ทำธุระส่วนตัว”
วันหนึ่ง หลังเรียนเสร็จ จอยใส่ชุดเดรสสีแดงยาวมิดเข่า เธอวางแผนแอบเข้าไปในห้องน้ำชายช่วงเย็น ตอนที่ไม่มีคน โดยไปแอบอยู่ในห้องสุดท้าย รอให้มีเหยื่อเข้ามา
แต่โชคไม่เข้าข้าง…
ห้องน้ำชายวันนั้นเพิ่งถูกล้างพื้น และยังเปียกอยู่ พื้นตรงหน้าโถฉี่ลื่นมาก และมีกลิ่นแอมโมเนียแรงจนฉุนขึ้นจมูก
ขณะจอยกำลังจะขยับตัวขึ้นมายืนแอบมอง… เท้าของเธอเหยียบเข้ากับ “บางอย่างที่เปียก” แล้วลื่นล้มอย่างแรง ศีรษะกระแทกขอบโถฉี่จนกะโหลกยุบ
เธอตายคาที่… ชุดแดงชุ่มไปด้วยเลือดและของเหลวอื่นๆ ที่ไม่ควรพูดถึง
จากวันนั้นเป็นต้นมา… วิญญาณของจอยก็ยังคงวนเวียนอยู่ในห้องน้ำชายห้องนั้น
นักศึกษาชายที่ใช้ห้องน้ำชั้นนั้นบ่อยๆ เล่าว่า
ตอนกำลังยืนทำธุระอยู่ที่โถฉี่… มักได้ยินเสียง
"หึหึ… ใหญ่ดีนะ…"
แผ่วเบามาจากข้างหลัง ทั้งที่ไม่มีใครอยู่เลย
บางคนที่เข้าไปห้องสุดท้าย เจอรอยเท้าเปียกๆ เป็นรูปผู้หญิงเดินวนรอบโถฉี่
และมีกระจกที่ขึ้นฝ้าจากไอน้ำ โดยไม่มีเหตุผล ทั้งๆ ที่ในห้องน้ำไม่มีใครอาบน้ำ
มีรุ่นพี่เล่าว่า ถ้าใครเข้าห้องน้ำหลังเที่ยงคืน แล้วได้กลิ่นน้ำยาล้างห้องน้ำแรงผิดปกติ... อย่าเผลอพูดคำว่า “เหม็นเยี่ยว” เด็ดขาด
เพราะนั่นคือคำสุดท้ายที่จอยพูดก่อนตาย
แล้วเธอจะกระซิบตอบกลับจากหลังหูเธอว่า
“ก็ของพวกนายไง… ลองดมใกล้ๆ ดูมั้ย?”
ตั้งแต่นั้นมา ไม่มีใครกล้าเข้าใช้ห้องน้ำชายห้องนั้นอีก
มีแต่เสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากในห้องสุดท้าย… ทุกวันตอนห้องเงียบที่สุด
สาวเสื้อแดงในห้องน้ำชาย
เรื่องจริงเริ่มต้นจากเมื่อห้าปีก่อน มีนักศึกษาหญิงปีหนึ่ง ชื่อ “จอย” เป็นคนที่ดูเรียบร้อยภายนอกแต่ความจริงแล้วเธอแอบเป็น “สายส่อง” เธอมีนิสัยแปลกๆ ที่ชอบแอบดูผู้ชาย โดยเฉพาะเวลาพวกเขา “ทำธุระส่วนตัว”
วันหนึ่ง หลังเรียนเสร็จ จอยใส่ชุดเดรสสีแดงยาวมิดเข่า เธอวางแผนแอบเข้าไปในห้องน้ำชายช่วงเย็น ตอนที่ไม่มีคน โดยไปแอบอยู่ในห้องสุดท้าย รอให้มีเหยื่อเข้ามา
แต่โชคไม่เข้าข้าง…
ห้องน้ำชายวันนั้นเพิ่งถูกล้างพื้น และยังเปียกอยู่ พื้นตรงหน้าโถฉี่ลื่นมาก และมีกลิ่นแอมโมเนียแรงจนฉุนขึ้นจมูก
ขณะจอยกำลังจะขยับตัวขึ้นมายืนแอบมอง… เท้าของเธอเหยียบเข้ากับ “บางอย่างที่เปียก” แล้วลื่นล้มอย่างแรง ศีรษะกระแทกขอบโถฉี่จนกะโหลกยุบ
เธอตายคาที่… ชุดแดงชุ่มไปด้วยเลือดและของเหลวอื่นๆ ที่ไม่ควรพูดถึง
จากวันนั้นเป็นต้นมา… วิญญาณของจอยก็ยังคงวนเวียนอยู่ในห้องน้ำชายห้องนั้น
นักศึกษาชายที่ใช้ห้องน้ำชั้นนั้นบ่อยๆ เล่าว่า
ตอนกำลังยืนทำธุระอยู่ที่โถฉี่… มักได้ยินเสียง
"หึหึ… ใหญ่ดีนะ…"
แผ่วเบามาจากข้างหลัง ทั้งที่ไม่มีใครอยู่เลย
บางคนที่เข้าไปห้องสุดท้าย เจอรอยเท้าเปียกๆ เป็นรูปผู้หญิงเดินวนรอบโถฉี่
และมีกระจกที่ขึ้นฝ้าจากไอน้ำ โดยไม่มีเหตุผล ทั้งๆ ที่ในห้องน้ำไม่มีใครอาบน้ำ
มีรุ่นพี่เล่าว่า ถ้าใครเข้าห้องน้ำหลังเที่ยงคืน แล้วได้กลิ่นน้ำยาล้างห้องน้ำแรงผิดปกติ... อย่าเผลอพูดคำว่า “เหม็นเยี่ยว” เด็ดขาด
เพราะนั่นคือคำสุดท้ายที่จอยพูดก่อนตาย
แล้วเธอจะกระซิบตอบกลับจากหลังหูเธอว่า
“ก็ของพวกนายไง… ลองดมใกล้ๆ ดูมั้ย?”
ตั้งแต่นั้นมา ไม่มีใครกล้าเข้าใช้ห้องน้ำชายห้องนั้นอีก
มีแต่เสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากในห้องสุดท้าย… ทุกวันตอนห้องเงียบที่สุด