ย้อนไปสักประมาณ เกือบ10ปีที่แล้ว ซึ่งตอนนี้ผมอายุได้28ปี ช่วงผมเรียนปวชอยู่ ผมก็ได้เล่นแอปหาคู่ตามภาษาวัยรุ่นโหล่ๆปกติ ผมก้อได้ไปเจอ ผู้คนนึ่ง ซึ่งเขาอยู่จังหวัดจันทบุรี ส่วนตัวผมเนี้ยอยุภาคกลางติดเพชรบุรี ซึ่งมันไกลกันมาก ผมก้อคุยปกติตามภาษาวัยรุ่น หรือเด็กอ่ะครับ จนได้ไปอีท่าไหนไม่รู้จนได้เฟสกัน ซึ่งไอคนที่เปิดเล่นหาคู่มันคือเพื่อนผม ผมแค่ไปแจมๆๆโหล่ๆๆอะไรประมาณนั้นอ่ะครับ และมันก็ผ่านไป  ถามว่าตัวผมเนี้ย ยุคนั้นมันถ้าการที่จะคุยกับผู้หญิงสักคนหรือแค่คิดจะ เตาะหรืออะไรตามภาษาผู้ชาย ถ้ามันไกลเกินหรืออะไรมันเป็นไปได้ยากมาก ทุกๆอย่างมันก็ควรจะจบลงแล้วใช่ไหมครับ แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น ผมก็มีแฟนของผมเรื่อยๆคบๆเลิกๆ ตัวเขาเองก็เหมือนกัน ต่างคนต่างมีบริบทชีวิตกันไป จนครั้งนึงผมได้โดนแฟนจับได้ว่าคุยเล่นกับเขา แต่ในแชทมันคือคุยเล่นอ่ะครับด้วยความว่ายังวัยรุ่น ซึ่งผมกับผู้หญิงคนนี้ เราไม่ได้มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่น้อย มีเพื่อนร่วมกัน หรือคนรู้จักกัน หรือเคยเจอกัน ก็ไม่เลย แต่แฟนเขาก็เลิกไป ด้วยคำว่าเราก้อยังเด็กกันด้วย และอะไรหลายๆอย่าง  ซึ่งผมกับเขา ก็ยังคุยหยอกๆกันต่อ ถามคำ ผ่านไปปีสองปี ถึงตอบคำ และเดะก็หายไปเหมือนกับปกติที่ผ่านมา ซึ่งตอนนั่นผมไม่ได้คิดไรกับเขาเลย จนมาล่าสุดเมื่อไม่กี่ปี ซึ่งแชทเขามันก็อยุแบบนานมากๆๆ เพราะไม่ได้คุยกันมาเลยตลอดระยะเวลา3-4ปี ไม่เคยไลค์หรืออะไรกันเลย จนผมมาทะเลาะกับแฟนคนล่าสุด เพราะเจอแชทเขาและเขาถามว่า ผุ้หญิงคนนี้คือใคร ซึ่งผมก็บอกว่าเพื่อน ซึ่งเขาก็ไม่เชื่อ และเขาคือใครและ มันคืออะไรซึ่งผมก็ตอบแฟนผมไม่ได้เหมือนกัน ว่าผมกับเขามันคืออะไร แฟนก็ไม่ใช่ เพื่อนก็ไม่เชิง จนผมได้เลิกกัน แต่ความรู่สึกผมที่ต้องเสียแฟนไป เพราะผญคนนี้ ครั้งที่สอง แทนที่ผมจะบล้อคหรือโกรธหรืออะไร ผมกับไม่มีความรู้สึกนั้นเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่มันเป็นครั้งที่สองและในแชทนั้นมันไม่มีอะไรเลยที่จะซื่อถึงการนอกใจ เพราะประวัติผมไม่เคยลบแฟนผมเห็นหมดทุกอย่าง ปีสองปีสามปีตอบคำ อะไรเงี้ยซึ่งมันไม่มีอะไรเลย แต่ผมกับไม่มีความรู่สึกโกรธเขาเลยแม้แต่น้อย จนมาถึงวันนี้ ผมได้คุยกับเขาอีกครั้ง แต่ในมุมที่เราต่างกันก็โตขึ้น มีครอบครัวมีการงานกันแล้ว แต่ผมยังไม่มีครอบครัวน่ะ555 นับตั้งแต่ที่เลิกกันมากับแฟนเมื้อหลายปี ผมก็ได้แต่เก็บไว้ใน กับคำถามว่าเรื่องราวครึ่งช่วงชีวิตที่มันเกิดขึ้น มันคืออะไร ซึ่งผมก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ถ้าถามว่าผมคิดอะไรกับเขาไหม ผมตอบได้เลยครับว่าไม่เลย แต่ถ้าถามว่ารู่สึกบ้างไหม มันก็มีบ้างนิดๆหน่อยๆ แบบความรู้สึกหวังดีเป็นห่วงไรงี้เหมือนเพื่อนกัน  แต่ถ้าเกิดเป็นผญคนนี้ทักมา ไม่ว่าจะอะไรผมก็พร้อมที่จะตอบเจาได้เสทอ ต่อให้ตอนนั้นผมจะเป็นอะไรอยุก็ตาม และสามารถกลับมาคุยกันประโยคเดิมกันได้ต่อเลยจากที่ไม่ได้คุยกัน2-3ปีก็แล้วแต่ ก็คกลับมาคุยกันได้ต่ปกติ ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ผมก็พูดอธิบายมันออกมาไม่ถูกเหมือนกัน มันรู้สึก งงกับคำถามที่ตัวเรายังเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าเพราอะไร เราถึงยังคัยกับเขาได้อยู่มาถึงทุกวันนี้ ทั้งเรื่อง การที่จะมาคบกันหรืออะไรก็แล้วแต่ มันเป็นไปได้ยากมากๆๆด้วยปัจจัยหลายๆอย่าง ซึ่งนั้นมันคือความคิดแรกๆที่ไปเล่นแอปหาคู่แล้วเจอกัน จนมาถึงวันนี้กำลังจะครบ10ปี ทุกๆครังเขาทักมาผมก็รู้สึกดีน่ะที่ได้คุยกัน แต่ความรู้สึกผมตอบได้ตรงๆเลยว่ามันเหมือนเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน อะไรประมาณนั่น แต่ความเป็นจริง เราแถมไม่ได้มีปฎิสัมพันอะไรกันมากมายเลย แต่ผมยังเลือกที่จะใช้ชีวิตกันต่อ และก็ยังมีผญคนนี้เป็นเพื่อนกันในชีวิตเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้ มันเป็นคำถามในใจที่ผมก็ยังตอบกับตัวเองไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้มันคืออะไรครับ เรื่องของผมมันก็ประมาณนี้ล่ะครับ