เอาจริง ถ้าผมโตมาในยุคนี้ ผมพร้อมจะอยู่คนเดียว

มันเป็นไปตามยุคสมัย มันไม่ใช่ว่าค่าใช้จ่ายในการมีครอบครัวสูงหรอก เพราะตอนนี้ผมก็มี ผมจ่ายได้

แค่ว่า สิ่งแวดล้อม และสังคมตอนนี้ มันเหมาะในการใช้ชีวิตคนเดียวจริงๆ คนไม่ดีก็เยอะ เราเลยปกป้องตัวเองด้วยกำแพงที่แน่นหนา เสียจนไม่มีใครสามารถผ่านเข้ามาได้สักคน ทั้งที่ชีวิตก็พร้อม

อาจจะเพราะคนเราเห็นแก่ตัวมากขึ้น พอดีอยู่ในสังคมเมืองมาตังแต่เด็ก มันดิ้นรนแข่งขันไม่มีเวลาว่าง ​จนใครๆก็อยากมีพื้นที่ส่วนตัวกันทั้งนั้น

นี่ค้นพบความสุขที่สุดคือการได้นอนในเต้นท์คนเดียวกลางป่า เน้นคำว่า "คนเดียว" ทำอาหารกินเอง อยู่แบบคนเดียวนอนดูดาว ​สุขมาก เคยสัมผัสชีวิตแบบนี้ ครั้งแรก ตอนเข้าค่าย นอนดูดาว ตอนอายุ 16-17 แล้วเกิดทริปเที่ยวคนเดียวมาตลอด

​ไม่ก็ขออยู่ในห้องคนเดียวทั้งวัน เปิดแอร์นอนฉ่ำๆ ห้ามใครโทรมาหา ปิดมือถือทั้งหมด ​นี่ก็โคตรสุข ขอมีหนังสือเล่มโปรด สัก 4-5 เล่ม พอดีผมอ่านหนังสือเร็วมาก เล่มหนึ่ง 300-400 หน้า ใช้เวลาอ่าน 2-3 ชั่วโมงเอง 4-5 เล่มจะใช้เวลาอ่าน 1 วันได้พอดี ที่บ้านเลยมีห้องหนังสือ ที่มีหนังสือจุประมาณ 2-3 พันเล่มได้

อีกสุขหนึ่งที่ชอบ คือ นั่งสมาธิในวัด ครึ่งค่อนวัน เอาวัดป่าแบบเงียบสนิท ไม่ต้องมีคน ไม่ต้องมีใครมาเยี่ยม ไม่ต้องมีเสียงคนสักคน ขอเสียงนกเสียงกาพอ  เราอยู่ได้สบายๆ ในบรรยากาศแบบนี้ เคยติดสุขจากการไปนั่งในโบสถ์ มัสยิด ในต่างประะเทศ แล้วติดใจสุดๆ