ค่ะตามหัวข้อเลยค่ะ คือเราโดนไล่ออกจากบ้าน ตอนนี้เราอายุ16 อยู่ม.5 ช่วงนี้พยายามตั้งใจเรียนเพื่อเก็บเกรดหวังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยและส่งตัวเอง เราเลยชอบหมกตัวอยู่แต่ในห้อง เตรียมหนังสือให้ตัวเองอยู่บ่อยๆ เพราะเราเป็นคนที่เรียนแล้วโง่ เข้าใจอะไรยากมากๆ เลยต้องติวหนักหน่อย แต่ฮาลูกของย่าเขาเป็นเจ้าของบ้านเขาไปทำงานอยู่กรุงเทพ เขาไม่ชอบเรากับพ่อมาตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ(ญาติไม่ชอบเรากันเยอะมากๆ อาจจะเป็นเพราะเราเป็นลูกพ่อเราก็ได้นะคะ55) มาวันนี้เราเย็บเสื้ออยู่แล้วก็ติวหนังสืออยู่ไม่เห็นแชทที่เขาส่งมา เขาเลยว่าเราผ่านกล้องวงจรปิดที่บ้านว่า อยู่แต่ในห้องไม่ออกมาด้านนอกเลย วันเสาร์นี้กูกลับไปเจอกูแน่ ย่ามาเล่าให้ฟัง(มันไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแต่นี้มันหลายครั้งมากๆ โดนตั้งแต่อยู่ป.2จนปัจจุบัน) ย่าเลยบอกว่า ไปอยู่บ้านยายมั้ย อยู่นั้นสบายใจกว่าอยู่ที่นี่ ที่นี่กูกับมาแอบซุกหัวนอนที่บ้านเขา ไม่ใช่บ้านเรา เขาก็ไม่อยากให้เราอยู่หรอก ไปอยู่กับยายไป เราได้แต่ยืนเงียบกลั้นน้ำตา ไม่ให้ย่าเห็นน้ำตาแต่มันก็ไหล ย่าเห็นแกเลยหันหน้าหนีแล้วเดินไป หนูก็กลับเข้าห้องแล้วได้แต่คิดว่าจะเอายังไง อยู่ม.5แล้ว แต่ถ้าย้ายไปอยู่กับยายมันก็ไกลโรงเรียนมากไม่มีรถรับส่ง ไม่มีรถมอเตอร์ไซค์ขับไป ไม่มีอะไรเลย แล้วเราก็ไม่อยากทิ้งย่า แกเลี้ยงเรามาตั้งแต่เราไม่กี่ขวบ แม่ทิ้งเรา ส่วนพ่อก็เคยเป็นขี้เหล้าทะเลาะกับคนนู้นคนนี้ จนหนูขี้ม.4พ่อเริ่มเปลี่ยนไป แกไม่กินเหล้า กินแค่เบียร์วันละกระป๋องเล็ก 1 กระป๋อง แกทำก่อสร้างที่ขับรถมารับไปทำงานในตัวเมืองของจังหวัดได้วันละ 500 แกซื้อของที่เราอยากได้ทุกอย่างถึงแม้จะไม่ใช่มือ1 แต่มันก็เป็นความพยายามของแกเท่าที่คนๆนึงจะหามาให้เด็กคนนี้ได้ ตอนนี้เราคิดไม่ออกเลยว่าจะทำยังไงต่อดี เราควรไปหรือ ทนอยู่ต่อไปดี