สวัสดีครับพี่ๆ น้องๆ ชาว Pantip ทุกคน
 
ในฐานะผู้ชายที่ชอบสรรหาของอร่อยๆ กินเหมือนกัน ผมสังเกตเห็นปรากฏการณ์ที่น่าสนใจในวงการอาหารบ้านเราครับ
 
ช่วงไม่กี่ปีมานี้ เราได้เห็นแหล่งรวมร้านอาหารยอดฮิตผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด เริ่มตั้งแต่ จ๊อดแฟร์ แดนเนรมิต ที่เคยเป็นกระแสฮิตถล่มทลาย จนถึงปัจจุบันที่ บรรทัดทอง กลายเป็นอีกหนึ่งแลนด์มาร์กสำคัญที่คนแห่ไปเช็คอินกันแน่นขนัดแทบทุกวัน แต่ก็ยังมีตลาดทางเลือกอย่าง เซฟวันโก ตลาดประตูกรุงเทพ และศรีสมาน ที่กำลังมาแรงในอีกรูปแบบหนึ่ง
 
เมื่อ "แฟชั่น" นำ "รสชาติ" ...จริงหรือ? และราคาที่ "ช็อกโลก"
ผมยอมรับเลยว่าทั้ง จ๊อดแฟร์ และ บรรทัดทอง มีเสน่ห์ดึงดูดใจมากๆ ทั้งบรรยากาศคึกคัก แสงสีสวยงาม และร้านค้าที่หลากหลาย ชวนให้เราอยากไปลอง ไปถ่ายรูป ไปสัมผัสประสบการณ์ "สุดฮิต" เหล่านั้น
 แต่หลายครั้งที่ผมไปลองชิมตามร้านดังๆ หรือร้านที่มีคนต่อคิวยาวเหยียด ไม่ว่าจะที่ จ๊อดแฟร์ หรือ บรรทัดทอง สิ่งที่ผมมักจะเจอและอดตั้งคำถามไม่ได้คือ:



ราคาที่พุ่งสูงเกินคุณภาพ และความ "ช็อกโลก" ที่คาดไม่ถึง: ผมจำได้เลยว่าครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ตอนไป จ๊อดแฟร์ กับแฟน ดินเนอร์เดทกันชิลๆ อยากลองอะไรเบาๆ เลยสั่ง หอยทอด มาจานนึง... หอยทอดธรรมดาๆ ที่ดูไม่ต่างจากร้านริมทางทั่วไปเลยครับ! แต่พอคิดเงินเท่านั้นแหละครับ! ราคา 180 บาท!! แฟนผมถึงกับ "ห๊ะ! ห๊ะ!" ออกมาเลยครับ คือรสชาติไม่ได้ดีเท่าร้านหอยทอดริมทางเจ้าประจำหน้าปากซอย (คือไม่อร่อย) แต่ราคาแทบจะเท่าร้านอาหารดีๆ หรูๆ เลย แล้วคือได้จานกระดาษ นั่งกินบรรยากาศคือไม่เข้ากับราคาเลย เหตุการณ์นี้ตอกย้ำเลยว่าบางครั้งราคาที่จ่ายไป มันสวนทางกับคุณภาพและรสชาติแบบหน้ามือเป็นหลังมือจริงๆ



- ความอร่อยที่ไม่ได้ "ว้าว": คาดหวังไว้เยอะเพราะเห็นคนรีวิวกันเพียบ แต่พอได้ลองจริงๆ กลับรู้สึกเฉยๆ ไม่ได้มีเอกลักษณ์โดดเด่น หรืออร่อยจนต้องกลับไปซ้ำเหมือนร้านโปรดในดวงใจ
- บรรยากาศที่ "แน่น" จน "อึดอัด": แน่นอนว่าคนเยอะเป็นเรื่องดี แต่บางครั้งมันก็แน่นจนเกินไป นั่งกินไม่สะดวก ต้องยืนรอคิวนานๆ หรือบางทีก็ต้องกินแบบรีบๆ เพราะคนรอคิวต่อท้ายอีกเพียบ ทำให้การกินกลายเป็นความเหนื่อยมากกว่าความสุข
- จาก "ขวัญใจคนท้องถิ่น" สู่ "จุดเช็คอินนักท่องเที่ยว": อันนี้เป็นอีกประเด็นที่น่าคิดครับ บางพื้นที่ที่เคยเป็นแหล่งรวมร้านอร่อยในดวงใจของคนท้องถิ่น พอมีกระแสความนิยมจากนักท่องเที่ยวหรือโซเชียลมีเดียมากๆ เข้า ร้านค้าก็เริ่มปรับตัว ร้านใหม่ๆ ก็ผุดขึ้นมาพร้อมราคาที่สูงขึ้น ทำให้คนในพื้นที่บางคนอาจจะรู้สึกว่าไม่ตอบโจทย์ หรือถูก "ขับไส" โดยไม่ตั้งใจ
 
หรือว่า... "ตลาดนัดแนวใหม่" อย่าง 'เซฟวันโก ศรีสมาน' คือทางออก?



ในขณะที่สองที่แรกเน้นกระแสและความเป็น "แฟชั่น" ผมเองก็ได้มีโอกาสไปเดินสำรวจที่ เซฟวันโก ศรีสมาน มาล่าสุดครับ
สิ่งที่ผมสัมผัสได้จากที่นี่คือ:

- ของซ้ำกันเยอะจริง: ยอมรับว่ามีร้านที่ขายของคล้ายๆ กันเยอะพอสมควรครับ แต่ก็ไม่ได้แย่ซะทีเดียว เพราะบางทีก็ช่วยให้มีตัวเลือก หรือได้เปรียบเทียบราคา
- แต่ร้านอร่อยมีอยู่จริง!: ผมไปเดินดูแล้วก็ได้เจอร้านที่รสชาติดีๆ หลายร้านเลยครับ ไม่ได้มีแต่ร้านที่เน้นแค่หน้าตาอย่างเดียว
- ราคาจับต้องได้: ที่สำคัญคือเรื่องราคาครับ ที่นี่ส่วนใหญ่แล้วราคาอาหารและของใช้ยังอยู่ในเกณฑ์ที่สมเหตุสมผล ไม่ได้แพงเวอร์จนเกินไป ทำให้รู้สึกว่าคุ้มค่ากับเงินที่จ่ายไปมากกว่า
 
บทสรุปของ "กระแส" และ "ความสะดวก": สุดท้ายก็ "ตายรัง" ตลาดหน้าหมู่บ้าน?
แม้ เซฟวันโก ศรีสมาน จะมีข้อดีเรื่องราคาและความอร่อย แต่ผมก็ยอมรับว่า ปัญหาเรื่องรถติด ก็เป็นอีกหนึ่งปัจจัยสำคัญที่ทำให้การไปเยือนไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ครับ เพราะต้องใช้เวลาเดินทางและฝ่ารถติดไปพอสมควรเลย

สุดท้ายแล้ว... ไม่ว่าจะเป็น จ๊อดแฟร์ ที่เน้นกระแส บรรทัดทอง ที่อัดแน่นด้วยร้านฮิต หรือแม้แต่ เซฟวันโก ศรีสมาน ที่มีของดีราคาจับต้องได้ แต่พอเจอเรื่องความไม่สะดวกในการเดินทาง เช่น รถติดมากๆ หรือต้องใช้เวลาไปเยอะ ผมเองก็ยังคงต้อง "ตายรัง" กลับไปพึ่งพา "ตลาดหน้าหมู่บ้าน" เหมือนเดิมครับ ที่นั่นอาจจะไม่ได้หวือหวา ไม่ได้มีร้านดัง แต่กลับให้ความสะดวกสบาย รสชาติคุ้นเคย และราคาที่คุ้มค่ากว่าในชีวิตประจำวัน

ผมมองว่าการที่ธุรกิจอาหารจะอยู่รอดและเติบโตอย่างยั่งยืนได้นั้น "คุณภาพ", "ความคุ้มค่า", "ความจริงใจต่อผู้บริโภค" และ "ความสะดวกสบายในการเข้าถึง" คือหัวใจสำคัญครับ ไม่ใช่แค่การตกแต่งร้านสวยๆ หรือการตลาดที่หวือหวาเพียงอย่างเดียว

แล้วคุณล่ะครับ?
สุดท้ายแล้วก็ต้อง "ตายรัง" ตลาดหน้าหมู่บ้านเหมือนผมหรือเปล่าครับ?