ตามหัวข้อเลยครับคือป้าผมจากไปวันที่ 8 พฤษภา2568 ตอนนี้ร้องไห้หนักมากเเบบมองอะไรก็เป็นป้าตลอดเลย ตอนนี้คือสังเกตุได้เลยว่า ช่วงนี้ร้องไห้หนักมากเเละหลายครั้ง ที่เราคิดว่าป้าเราเเค่นอนอยู่เเล้วเราก็รอให้ตื่นมาฟังเรา เเต่เราก็รู้นะว่าไม่มีวันไหนเเต่เราชอบหลอกตัวเองว่าป้ายังอยู่ทั้งที่รู้อยู่ว่าป้าเราจากไปเเล้ว เราเหมือนจะยอมรับความเป็นจริงไม่ได้ ตอนเเรกก่อนที่ป้าจะเสียเราคิดว่าตัวเองทนได้ป้าจากไปก็เเค่ช่วงเวลาที่มีความสุขเเต่ ความเป็นจริงคือเราไม่เคยทำใจได้เลยเเม้เเต่ครั้งเดียว พยายามทำเเล้วเเต่มันไม่ได้ทุกวิ่งที่เราอยากทำกับป้าก็ไม่ได้ทำ ตอนนี้เราเศร้ามากเเล้วเราก็ไม่กล้าบอกใครเพราะเราไม่ชอบให้ใครเห็น มุมที่เราอ่อนเเอเเต่บางครั้ง เราก็จะชอบคุยกับป้าในรูปภาพเเละ เราก็จะพยายามไม่ร้องเเล้วเเต่ เราเศร้าเเละทุกคนชอบถามเราว้าป้าเราเคยมาหาไหมเราเลยตอบว่าทุกคนเลยบอกว่าเเปลกเพราะเราคือคนที่ ป้าเราห่วงที่สุดเลย ก็เลยงงว่าทำไมไม่เคยมาหาเราเลยเเต่เราคิดว่าที่ป้าไม่มา เพราะป้าเราน่าจะรู้ว่าเราจะเซร้ามากกว่านี้เเน่นอนเลยไม่อยากให้เราร้องไห้ เเละเราเริ่มคิดว่าป้าเราจ่ายทุอย่างในชีวิตให้เราเยอะมากทั้ง ไอเเพด ค่าเรียน เเละอีกหลายอย่างหลายครั้งเราคิดว่าเเค่เราบวชมันยังไม่พอกับสิ่งที่ป้าเราทำเลย เราเลยอยากให้ทุกคนเเชร์ประสบารณ์ หน่อยเราจะขอบคุณมาก