ไม่เจอกัน ไม่ได้คุยกันเป็นปีแล้วทำไมยังไม่เลิกคิดถึงเขาสักที

สวัสดีค่ะทุกคน เรื่องที่เราอยากจะเล่ามันเป็นความคิดถึงของเราที่มีต่อคนๆหนึ่ง เมื่อปีที่แล้วเราได้ไปแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศแล้วเจอกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องเดียวกัน ในช่วงเดือนแรกๆ เราไปก็ยังไม่ได้เจอเขาทันทีค่ะเพราะเขาติดโควิด แต่พอได้เจอเขาครั้งแรกความรู้สึกมันบอกไม่ถูกเลยค่ะ รู้เลยว่าคนนี้เป็นแค่เพื่อนไม่ได้แน่ๆ🤣 ทุกๆครั้งที่เจอกันที่ห้องเรียนเราก็เขินและต้องเก็บอาการเสมอค่ะ เรากับเขาไม่ได้คุยกันบ่อยนะคะ แต่ดีใจทุกครั้งที่ได้คุยกับเขามากๆ ดีใจที่ได้นั่งกินข้าวตรงข้ามกับเขา ดีใจที่ได้นั่งรถที่เขาขับ ดีใจที่ได้ไปเที่ยวด้วยกันถึงแม้จะแค่ครั้งเดียวก็ตาม เรื่องเหมือนจะดีใช่มั้ยคะ แต่พอตอนใกล้จะกลับมาที่ไทยน่าจะประมาณสองอาทิตย์ เราก็เลยลองทักไปชวนเขาว่าลองไปเที่ยวด้วยกันดูมั้ย จังหวะนั้นเขาน่าจะรู้แล้วล่ะค่ะว่าเราชอบ เหมือนเขาตัดสินใจที่จะพิมพ์อะไรออกมาหลายรอบมาก เราเห็นมันขึ้นว่า typing…. อยู่นานมากกว่าเขาจะตอบออกมา สุดท้ายก็นกนั่นแหละค่ะเพราะเขาเพิ่งเลิกกับแฟนเก่ามาแค่สามสี่เดือน แล้วก็คงไม่ได้คิดกับเราเกินเพื่อนกัน ทำให้สองอาทิตย์ก่อนจะกลับมาบ้านเรานอยมาก ไม่อยากไปเรียน ไม่อยากเจอหน้าเขาเลยค่ะ พอวันสุดท้ายก่อนกลับเราก็เขียนการ์ดบอกความรู้สึกออกไปกะจะเอาไปให้เขาเองแต่เขาดันกลับบ้านก่อนก็เลยวางไว้ที่โต๊ะ แล้วเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย นี่ก็ผ่านมา 1 ปีครึ่งแล้วมั้งคะที่ไม่ได้เจอไม่ได้คุยกันเลยได้แต่แอบถามเพื่อนว่าเขาเป็นยังไงบ้าง ช่วงที่ผ่านมาเราก็ลองคุยกับคนอื่นดูอยู่นะคะ แต่ก็ไม่มีใครเหมือนเขาเลย ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทั้งๆที่เขาไม่ได้ชอบเรา แต่เพราะเราชอบเขามากหรอคะทำไมถึงมูฟออนจากเขาไม่ได้สักที แต่ถ้าให้ทักไปหาเขาอีกเราก็กลัวคำตอบของเขามันก็คงจะเหมือนเดิมเลยทำให้เราไม่กล้าที่จะทักเขาไปอีกค่ะ

ขอบคุณเพื่อนๆที่อ่านมาถึงตรงนี้กันนะคะ

ใครมีวิธีทำให้เลิกคิดถึงเขาหรือมูฟออนจากเขาได้บ้างมาไหมคะ มาแชร์ประสบการณ์ให้ฟังกันได้นะคะ