อยากปรึกษาเรื่องการทำงาน กับการจัดการตัวเองหน่อยครับ

สวัสดีครับ เรื่องที่เล่าอาจมีน้ำเยอะหน่อยนะครับต้องขออภัยด้วยครับ มันหลายปัญหาสะสมมานะครับ อาจเป็นเพราะนิสัยคิดเล็กคิดน้อยของผมด้วย แต่อยากให้อ่านให้จบนะครับ ผมไม่มีที่พึ่งที่จะกล้าเล่าให้ฟังจริงๆครับ ที่มาเล่าในนี้ เพราะอย่างน้อยพวกคุณก็ไม่รู้ว่าผมเป็นใคร อีกทั้งคุณยังสามารถแสดงความคิดเห็นได้เต็มที่เพราะไม่ต้องเกรงใจผมด้วยครับ ขอบคุณครับ

เรื่องมันเริ่มจากผมกับเพื่อน สมมุติเพื่อนชื่อไก่กับไข่แล้วกันนะครับ เราเพิ่งเรียนจบมา เลยตะเวนหางาน สัมภาษณ์งานไปเรื่อยๆ จนมาเจอกับที่ๆนึงเห็นเขารับพนักงานเยอะมากก็เลยสมัครมาครับ แล้วก็ได้งานด้วย โดยไก่เริ่มงานวันแรกหลังสัมภาษณ์เลย ผมเริ่มวันที่สอง และไข่เริ่มอีก2สัปดาห์หน้าเพราะยังมีเคลียร์เรื่องส่วนตัวก่อน งานที่ได้มันไม่ใช่สิ่งที่เราจบมาแต่ก็ไม่ซีเรียสครับเพราะเรียนรู้งานกันได้ วันที่ไก่มาทำงานวันแรก ไก่ได้เจอกับพี่ที่อยู่ตำแหน่งงานที่เราเรียนมาเลยครับเลยขอไปอยู่กับพี่เขา พี่เขาก็ให้นะครับ ผมไปทำวันที่สองรู้ก็เลยลองไปขอดู แต่พี่เขาก็ไม่ได้ตอบชัดเจนนะครับ แต่ผมก็พยายามจะมุ่งให้สุดเหมือนกัน แต่เขาจะสอนให้แค่ตอนไก่อยู่นะครับ แต่เพราะผมโดนส่งให้ไปกับไก่ตลอดเลยได้เรียนรู้ไปพร้อมกัน เขาให้ไปหาข้อมูลนู่นนี่มา ผมกับไก่ก็ตกลงว่าจะหาละมาแชร์กัน แต่ส่วนใหญ่ก็มีผมหามาแค่คนเดียว ตอนพี่เขาถามหรือให้ทำเกี่ยวกับสิ่งที่หามา มีแค่ผมที่ทำได้ ถ้าพี่เขาแพ่งเจาะจงที่ไก่ ถ้าไก่ไม่ได้หามา ก็จะบอกตรงๆว่าไม่ได้หามา พี่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เป็นงี้เรื่อยๆจนกระทั่งไข่มา ผม ไก่และไข่โดนส่งไปทำงานด้วยกันตลอดครับ ไข่เป็นคนหน้าตาดีเข้ากับคนเก่งครับ เลยเวลาไปทำงานรุ่นพี่เขาก็ถามไถ่ตลอด ไก่ก็มีคนถามไถ่ถามไร แต่ผมนี่คือไม่มีเลยถ้าเพื่อนไม่ชงมาหา กลายเป็นว่าผมรู้สึกเหมือนเป็นคนนอกวงโคจรเลยครับ ไม่รู้สิ มันเหมือนอาการน้อยใจนะครับบวกกับผมเป็นพวกความมั่นใจต่ำ ก็ได้แต่คิดว่าเขาไม่ชอบไรเราหรือป่าว บางทีผมคุยด้วยเขาก็ตอบแบบสั้นๆ แล้วบทสนทนาก็จบเดดแอร์แล้วเป็นบ่อยมากครับ ผมก็เซ็งๆปนน้อยใจสะสมมาเรื่อยๆครับ บอกตามตรงเลยว่าเหงามากกก วันที่เพื่อนหยุดคือไม่มีใครคุยด้วยเลย มันทำให้ความสนุกในการทำงานของผมแทบไม่มีเลยครับ จนมาถึงวันที่ผังพนักงานใหม่ออกครับโดยเริ่มแรก ผมกับไก่ได้อยู่อันเดอร์พี่ที่ขอไปอยู่ด้วยนั่นแหละครับ ส่วนไข่อยู่อีกสาย แต่ตอนกลับวันนั้น พี่เขาดันไปท้วงว่าใส่ชื่อผมผิด ผมต้องไปอยู่อีกสาย ผมรู้สึกเหมือนโดนตึกทับใส่อ่ะครับ หน้าชาในหัวมีแต่คำถามว่าทำไมๆๆๆๆ แต่ก็ได้แต่ยอมรับสภาพอ่ะครับ โคตรเสียใจ ตอนขี่มอไซค์กลับคือร้องห่มร้องไห้หนักจัดเลยครับ กลับมาก็นั่งซึมมุมห้องอ่ะครับ

เรื่องมันก็ประมาณนี้แหละครับ เลยอยากมาขอชาวพันทิพช่วยผมหน่อยว่าผมควรจัดการตัวเองยังไงดี ผมควรลาออกหางานใหม่ดีไหม หรือควรจัดการตัวเองยังไงดี เรื่องงานที่ได้มาทำคือไม่มีปัญหานะครับเรียนรู้ค่อนข้างง่าย แต่มีปัญหากับตัวเองมากกว่าครับตอนนี้ ผมคิดว่าตัวเองมีปัญหาทางจิตอ่อนๆนะครับ เพราะสถานการณ์ทางบ้านตั้งแต่เด็กเกี่ยวกับความรุนแรงในครอบครัวครับ จะติยังไงก็เต็มที่เลยนะครับ เพราะลึกๆผมก็คิดว่าตัวเองงี่เง่าด้วยแหละครับ มีคำถามอะไรเพิ่มถามได้เลยครับ ยกเว้นเรื่องข้อมูลส่วนตัวน่ะครับ ขอบคุณครับ