เคยรู้สึกผิดกับตัวเอง จนไม่สามารถไปต่อได้มั้ย

มันเป็นเรื่องเราความรักที่มันมีแต่ความรู้สึกผิด จนไม่สามารถดึงตัวเองออกจากความรู้สึกผิดออกมาได้ แล้วก็ไม่สามารถเดินต่อไปได้
เริ่มเรื่องเลยคือ ….
ผมเคยมีแฟนคนนึงที่คบกันมาได้ประมาณ 6 ปีมั้งถ้าลองนึกๆดู แล้วเราก็เลิกกันมาได้4ปี พอมาถึงปีที่4 ผมได้มารู้จักผู้หญิงคนนึงจากโลกออนไลน์ (ตอนที่คุยกันเค้าก็พึงเลิกกับแฟนเค้ามาได้ไม่กี่วัน)ก็คุยๆกันมาได้ประมาณ3-4วัน เลยตัดสินใจ มาเจอกันพาข้าว จนถึงขั้นไปมีไรกันก็ก็คุยกันมันเรื่อยๆ แต่ในใจของผมตอนนั้นจริงๆมันยังไม่ได้พร้อมมีใครเนื่องจาก(ยังลืมคนเก่าที่คบกันมาไม่ได้จริงๆ) เแต่พอคุยกันมาได้ประมาณ เข้าเดือนที่2ผมก็ตัดสินใจ ขอคบกับเค้า เพราะผมรู้สึกว่าตัวเองย้ำอยู่กับที่มา4ปีแล้ว ควรจะไปต่อได้แล้วก็เลยเลือกตัดสินใจที่จะขอเค้าคบ ในระหว่างที่คุยกัน ผมก็รู้สึกว่าผมพยายามเพื่อเค้ามากๆในช่วงนั้น แล้วก็พยายามมาถึงช่วงนึง แล้วก็เลิกพยายามไปเพราะว่าความคิดเก่าๆของคนเก่าๆมันมาคอยกวนใจของผม จนทำให้ผมรู้สึกไมีอยากพยายามให้เค้าแล้ว แต่ไม่ได้พูดกับเค้าตรงๆ แบอย่างทไม่ใส่ใจสนใจแต่ตัวเอง จนมาวันนึง ผมจับได้ว่าเค้าคุยกับคนอื่น ผมรู้สึกโกรธแบบโมโหมาแต่ก็ย็ยังเลือกให้อภัยเค้า +กับมารู้ที่หลังว่าเค้ามีโรคประจำตัวก็คือโรคซึมเศร้า ทำให้ผมไม่กล้าที่จะปล่อยเค้า ทั้งๆที่ใจผมอยากไปจากเค้ามาก + กับเค้าร้องไห้ (ผมเป็นจำพวกกแพ้น้ำตาผู้หญิงแบบมากๆ) ผมเลยถามเค้าว่าทำไมถึงเลือกแอบไปคุยกับคนอื่นเค้าบอกผมว่า เค้าขาดสิ่งนี้เพราะผมไม่ค่อยสนใจเค้ก็มันอาจจะเป็นอีกเหตุที่ทำให้ผมให้อภัยเค้า แต่แผลในใจที่เค้าแอบไปคุยกับคนอื่นมันยังไม่หายไป แล้วก็ๆคุยกันคบกันต่อมา จนมาถึงก่อนวันปีใหม่ในช่วงที่ผมคบกัน เค้าเป็นซึมเศร้าทำให้เค้าเป็นคนที่งี้เง่าไรเหตุผลมากกกกกก พอหลังปีใหม่มา ผมก็เลือกตัดสินใจบอกเลิกเค้า แต่เค้าไม่ยอมเลิก คอยตามง้อผมคอยตามทุกอย่างในระหว่างที่เค้าตามง้อผมผมพูดจาไม่ดีกับเค้ามาก ไม่สนใจกับสิ่งที่เค้าพูดมาสักอย่างคือใจไม่เอาแล้ว แต่แล้วพอมาวันนึง เค้ามาหาผมเลยตัดสินใจโอเคให้มาหา ผมไปเห็นตรงข้อมือเค้ามันมีรอยกรีดตรงข้อมือผมถามเค้าว่าทำไมถึงทำแบบนี้ืบรืเค้าก็บอกว่าเค้าทำแลุ้มันรู้สึกว่าอย่างน้อยก็ทำให้ตัวเองมีคถ้ารู้สึกบ้าง (ผมไม่เข้าใจคนที่เป็นโรคนี้นะครับ ณ ตอนนั้น) พอหลังจากวันนั้นผมก็บอกตัวเองว่า ต้องคอยดูแลเค้าแต่มันไม่มีความรู้สึกรัก มันมีแต่ความรู้สึกเป็นห่วงซึ่งคือ ผมกลัวเค้าทำร้ายตัวเองด้วยการกระทำที่มันหนักกว่านี้ ก็เลยอยู่แบบนี้เรื่อยมา  จนมาถึงช่วงเวลานึงที่เค้าดิ่งหรือเค้ารู้สึกแย่แล้วมาพูดกับผม ผมก็คอยปลอบคอยให้กำลังใจ จนถึงมาวันนึงผมปิดเทอมในช่วงเรียน ผมก็ได้ไปเจอสังคมใหม่จากเพื่อนผมที่คบกันอยู่ด้วยทุกวัน ก็ไปสนิทไปรู้จักจน ติดสังคมน้นจนแทบบไม่ได้เจอกัน แล้วพอมาวันนึงทะเลาะกันในเรื่องที่เราไม่เข้าใจกัน ผมเลยตัดสินใจบอกเลิกเค้า แล้วเค้ามาง้อ ถึงบ้านเค้ามานั่งร้องไห้ แต่ผมปล่อยให้เค้านั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้น โดนที่ตัวเองไม่สนใจหรือแยแสเค้าเลยสักนิด แล้วก็เลิกกันจริงๆ แต่ในระหว่างที่เลิกกันมันไม่มีวันไหนเลยที่ผมรู้สึกมีความสุขเลยจริงๆ มันมีแต่ความเป็นห่วงเค้า พอเข้าเดือนที่3ทีเลิกกัน ทางเพื่อนผมมาบอกว่าเค้ามีคนใหมาแล้วนะไรแบบนี้ ผ่านมา2วันจากที่ผมรู้เรื่องผมเลยตัดสินใจขี่รถไปหาเค้า โทรไปหาเค้าแล้วเค้าก็ออกมาหาผม ในระหว่างนั้นก็คุยกันในเรื่องความสัมพันที่ผ่านมา แต่เค้าบล็อคผมทุกช่อจนมาถึงเค้าคำที่เค้าบอกว่า เค้าไม่อยากผมไปรักกับคนอื่น จนมาถึงคำสุดท้ายผมบอกเค้าว่า วันนึงถ้าผมเป็นคนที่ดีขึ้นมากกว่านี้ผมจะมาตามเค้าคืน เค้าก็บอกว่าโอเคแต่แล้วมันก็มีสายนึงโทรมาก็คือคนใหม่ของเค้า คือเค้ากำลังไปกินข้าวข้างนอกกันแหละ 5555 เค้าก็บอกว่าแฟนเค้ามารับแล้วไรงี้ หลังจากนั้นก็จบกันไป พอข้ามวันต่อมาช่วงเย็นมา เค้าทักมาในข้อความ แล้วบอกกับผมว่าพอผมกลับมา เค้าก็ลืมผมไม่ได้ เค้าบอกผมว่าเค้าคิดว่าเค้าดีขึ้นทุกวันแต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่เลย เค้ายังนึกถึงผมตลอด แล้วผมก็บอกกับเค้าว่าถ้างั้นก็กลับมา แล้วก็เริ่มกันใหม่ (มันอาจจะเป็นความเห็นแก่ตัวของผมเองฟิวเหมือนเป็นชู้นั้นแหละครับ ) แล้วเค้าก็ตัดสินใจกลับมาคุยกันมาได้สักระยะ จนคบกันใหม่ ผมกลัขไม่มความรู้สึกว่ารคเเค้าแล้วจริงๆ (พึงมารู้ตัวเองตอนเลิกว่ามันเหลือแค่ความผูกพันแล้วก็อีโก้ของผมคือ เป็นหมาห่วงก้างฟิวนั้นแหละครับ 55555) ผมกลับมาละเลยเค้าอีกแล้ว ละระหว่างที่ออกมาหาเพื่อน ก็โกหกเค้ามาตลอดว่าไปโน้นนี้นั้น ไม่สามารถโทรหาเค้าได้ หรือถ้าโทรได้ก็คือดึกเลย แล้วผมก็โกหกเค้ามาตลอด จนมาวันนึง เค้าจับได้ว่าผมโกหกเพราะเค้ารู้จักกับหลานผม (เค้าเด็กกว่าผม5ประมาณนี้) เค้าก็รู้ความจริงพอเค้าเค้นถามผมผมก็พยายามบอกไปว่าโน้นนี้นั้น แล้วก็เป็นการโยนความผิดให้ว่า ทำไมเค้าต้องไปถามจากคนในครอบครับผมฟ้วนี้ แล้วก็บอกเค้าว่าไม่กลัวคนในครอบครัวทะเลาะกันหรอไรแบบนี้ แต่คือซึ่ง ผมก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใช่ความผิดของเค้า ผมก็ยังพยาย่มไปโยนความผิด แล้วผมก็ตัดสินใจบอกเลิกเค้า พอเลิกกันได้ประมาณเดือนนึง เค้าก็เอาเฟสเพื่อนเค้าโทรมา บอกลาฟิวนั้นแหละครับ
คุยกันไปคุยกันมาเค้าบอกว่าเค้าอยากเจอผม อยากกอดผม ผมก็โอเคเพราะก็คิดถึงเค้าและคิดถึงความผิดของตัวเอง ผมก็เลยไปรับเค้า มาถึงก็พูดคุยกัน ร้องไห้ให้กันตามภาษาคน(กำลังจะเลิกกัน) อยู่ๆ ผมก็มีความคิดนึงบอกเค้าว่าถ้างั้นเอาแบบนี้มั้ยผมกลับไปจีบเค้าใหม่ ในระยะเวลา6เดือน ประมาณนี้ก็คุยกันแล้วว่าโอเค ในระหว่างที่จีบกันใหม่มันก็มีการทะเลาะกัน เค้ามักจะถามผมประจำว่าสงสารเค้าบ้างไรแบบไรแบบนี้ ไม่มีแม้แต่คำวรักกันบ้างมั้ย มีแต่คำว่าสงสารเค้าบ้างมั้ย 555555ตอนนั้น ผมก็ไม่ได้คิดไรมาก เพราะคิดว่ายังไงเค้าก็คงยังอยู่ พอมันมาครั้งนี้ผมเริ่มรู้สึกกับเค้าจริงๆ แต่ในระหว่างที่ผมคบกันมามันมีแต่ความรู้สึกครึ่งๆกลางๆ เค้าเรียกว่า แบบไม่กล้าใส่ลงไปเยอะเพราะกว่าจะดึตัวเองออกมาจากรักครั้งก่อนได้ก็หนักมากคือกลัวแหละครับ คือเลือกตัวเองก่อนเสมอไม่เคยนึกถึงเค้าก่อนเป็นอันดับแรก  พอคุยกันมาถึงช่วง สงกราน มันเป็นทุกปีที่ผมต้องไปขายของ เพื่อหารายได้ ผมก็บอกเค้าว่าให้เค้าไปด้วยคือการบังคับนั้นแหละครับ แต่ก็ดูเหมือนเค้าไม่อยากไปประมาณว่าผมพึงนึกได้ทีหลังก็คือ ผมที่อายุมากกว่าเค้าคงจะเบื่อๆหลายๆอย่างของเทศกาลแล้ว แต่เค้าเป็นคนที่กำลังจะเติบโตไปใน ช่วงเวลานั้นพอดี ระหวช่วงอายุเค้าควรจะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนเล่นน้ำหรือว่าไปเที่ยวไรบราๆนั้นแหละครับ ผมก็ลืมนึกเรื่องนี้ไป จนมาวันนึง ผมกลับมาเป็นการจบสงกรานวันสุดท้าย เค้าบอกผมว่าผมทำไรไม่เคยปรึกษาเค้า หรือบอกอะไรเค้าเลย มันเป็นการดึงเค้าไปทำในสิ่งที่เค้าไม่ได้อยากจะทำ ผมก็บอกเค้าว่ามันไม่ใช่เรื่องดีหรอไรแบบนี้ แล้วเคก็สวนผมว่มาคำนึงว่า แล้วผมเคยถามเค้าบ้างมั้ยว่าเค้าอยากจะทำไร 55555 มันทำให้ผมอึงไปแปปนึง แล้วก็เงียบไป ไม่ได้คุยกันต่อพอวันต่อมา เค้าบอกกับผมว่า ให้เลิกคุยกันอยากห่าง 555555 แล้วเค้าก็พูดสารพัด อย่แล้วก็บ็บล็อคผมทุกช่องทาง พอเลิกกันได้อาทิตนึงผมก็โทรไปง้อเค้า คุยกันไปก็เสียใจกันไปทะเลาะกันไป เค้าถามผมอีกครั้งว่าผมสงสารเค้าบ้างมั้ยผมก็เงียบ แล้วเค้าก็บอกว่า เค้าสงสารตัวเอง เค้าสมเพชตัวเอง ที่ต้องมาขอความรักจากผม แล้วเค้านึกถึงเวลาที่ผมโกหกเค้าทีไรเค้าจะเสียใจตลอด ผมถามเค้าคำนึงว่า ผมเป็นเรื่องแย่ๆ ในชีวิตของเค้าใช่มั้ย เค้าตอบผมกลับมาว่าใชผมก็อึงไปสักพักแล้วผมก็ตัดสาย แล้ว2วันต่อมาผมก็ไปง้อ(อันนี้ไปง้อเค้าที่บ้าน) ก็ได้คุยกันแต่ระหว่างคุยกัน เค้าทำให้ผมรู้สึกว่าหลายๆอย่างของเค้า ไม่เหมือนเดิม อ่ออระหว่างที่เลิกกันตอนที่เค้ได้ดได้ว่าผมโกหก เค้าเคยบอกผมว่าเค้าไม่รู้ว่าจะกลับมารักผมได้อีกยังไง ต่อจากล่าสุด พอผมพูดกับเค้าว่าจะเลิกกันจริงๆหรอไรแบบนี้ เค้าก็บอกผมว่า เค้าเป็นสิ่งที่ผมทิ้งง่ายที่สุดในชีวิตเค้า เปรียบเทียบกับเพื่อนผมโน้นนี้นั้น ผมก็พยายามพูดทุกอย่างเพื่อไม่ให้เลิกกัน แต่เค้าบอกผมว่าเค้าตัดสินใจไปแล้ว เค้าบอกว่าเค้าอยู่กับผม แค่มองหน้าผมเค้าก็รู้สึกจะร้องไห้แล้ว สิ่งที่ทำไม่ดีทั้งหมดกลับเข้ามาในหัวของของเค้า มันทำให้ผมรู้สึกผิดกับเค้ามาก แล้วผมก็เลยตัดสินใจโอเค ในเมื่อเค้าไม่ได้รักผมแล้วเค้าพยายามมาจนสุดแล้วมันไม่มีไรดีขึ้น เค้าบอกกับผมว่าถมันจะดีมีมันดีไปตั้งนานแล้ว 555555 คำนี้มันยังติดอยู่ในหัวผมจนทุกวันนี้ ตอนนั้นผมไม่ได้คิดไรพอได้เลิกกันมาจริงๆ ผมกลับ move on จากสิ่งที่ผมทำไปไม่ได้ ไม่ว่าผมจะพยายาม เท่าไหร่ พอผมคุยกับคนใหม่มันก็จะมีเหตุการ นั้นผุดขึ้นมาบนหัวจนทำให้ผมไม่สามารถ ต่อไปได้เลย มันเลยเป็นความรู้สึกผิด แบบเป็นคนกลัวความรักไปเลยกลัวว่าผมจะไปทำแบบนี้กับคนอื่นอีกกลัวว่าจะต้องมีคนเสียใจเพราะตัวผมอีก แล้วผมก็ไม่รู้ว่าการที่ผมออกมาจากชีวิตเค้า มันคือการรับผิดชอบความรู้สึกผิดที่มีต่อเค้าได้ใช่มั้ย หรือว่าผมต้องทนติดอยู่กับเหตุการนั้นตลอดไปถึงจะเรียกว่ารับผิดชอบความรู้สึกเค้าได้จริงๆ ทุกวันนี้ผมกลับโทษตัวเองในทุกๆวจริงๆไม่รู้ว่าตัวเองควรไปอยู่ตรงไหนเริ่มยังไง มันจะหลงอยู่แบบนั้นไปตลอด
ปล. ผมไม่กล้าที่จะสอนใครเพราะตัวผมเองก็ทำไม่ดีมา แต่ผมอยากให้คนกำลังทำแบบที่ผมเคยทำอยู่ ได้อ่านเพื่อจะได้ไม่เป็นแบบผม หวังว่าจะกลับตัวได้ทันในวันที่มันไม่สายไปนะครับ 🖤
อาจจะเรียงทามไลน์ไม่ค่อยถูกใจ ขออภัยด้วยนะครับ
ขออภัยที่มันยาวหน่อยนะครับ 😂