#อาจมีคำตกหล่นเพราะระบบกรองคำของพันทิปค่ะ
#ตามอ่านจนจบได้ที่ MEB 👇👇
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMjc4NzQxNiI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjM3MTY1NSI7fQ
#ถ้าพบคำผิดชลันขออภัยด้วยน้า 🙏🙏
#รายตอนใน รอร. รอก่อนนะคะ
..................
แนะนำเรื่อง
บนศาลาไม้กลางเก่ากลางใหม่ในสวนสาธารณะของหมู่บ้าน เด็กมัธยมปลายสองคนนั่งพลอดรักกันหวานชื่นดังข้าวใหม่ปลามัน
หลังสอบวิชาสุดท้ายเสร็จสิ้น พวกเขาสองคนแยกตัวออกจากกลุ่มเพื่อนมาใช้เวลาด้วยกันที่นี่ ณ ศาลาไม้หลังนี้ นับว่าเป็นสถานที่พลอดรักของเขาและเธอเป็นเวลาสามปีแล้ว
"พรีนภพขอหมั้นพรีนเอาไว้ก่อนนะ ภพต้องไปเรียนต่อเมืองนอก เรียนจบกลับมาเราจะแต่งงานกัน" เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมปลายเอ่ย ริมฝีปากหยักสวยได้รูปยกยิ้ม นัยน์ตาคมสีน้ำตาลไหม้พราวระยับขึ้น จากนั้นก็สวมแหวนสเตนเลสสลักชื่อคำว่า 'ณภพ' เอาไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายของคนรัก เป็นแหวนหมั้นแทนใจของเขาที่ทำขึ้นมาเอง
คนถูกสวมแหวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้มปลาบปลื้มเช่นกัน เธอเข้าใจที่ต้องไกลกันเพราะอนาคต จากนั้นณภพก็สวมแหวนอีกวงที่สลักชื่อ 'พีรญา' ที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเองบ้าง
"พรีนน่าจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกด้วยกัน" ด้วยฐานะของสาวเจ้าไปเรียนต่างประเทศได้สบาย
พีรญาส่ายหน้า "พรีนอยากอยู่ใกล้ ๆ พ่อกับแม่ พรีนเรียนที่เมืองไทยรอภพกลับมานี่แหละ พรีนสัญญาว่าจะรอและรักภพคนเดียว อีกอย่างหยุดเรียนเมื่อไหร่พรีนก็บินไปเที่ยวหาภพที่นู่นได้นี่นา ไม่ต้องเครียดค่ะตัวเอง" ยอมรับว่าใจหายเหมือนกันที่ต้องจากกันไปไกลข้ามน้ำข้ามทวีป ตลอดที่เรียนมัธยมปลายพวกตนไม่เคยห่างกันเลย ทว่าอนาคตต้องมาก่อนเสมออยู่แล้ว
"เครียดสิครับจะต้องห่างเมียไปไกลถึงต่างทวีปเลยนะ ภพสัญญาจะมีแค่พรีนคนเดียวเหมือนกันที่รัก" คนจะไปอังกฤษสั่งลาน้ำตาซึม ก่อนจะดมขมับของคนรักแผ่วเบา
ชายหนุ่มเรียกหญิงสาวว่า 'เมีย' ได้ไม่อายปาก เพราะเพิ่งแสดงความเป็นเจ้าของผ่านมาหมาด ๆ ที่สามีภรรยาเขาทำกัน
"พรีนก็สัญญาภพไม่ต้องห่วงเลย" ปลอบใจแล้วก็ดูนาฬิกาที่ข้อมือซ้าย "จะห้าโมงเย็นแล้วเรากลับบ้านกันเถอะ พรีนไม่อยากให้พ่อกับแม่เป็นห่วง"
ทั้งคู่แยกย้ายกันกลับบ้าน หลังจากนี้ณภพอาจไม่มีเวลาว่างมาเจอกันเท่าไร เพราะต้องทำเรื่องเตรียมตัวไปเรียนต่อต่างประเทศ
ทว่ามันเหมือนจะมีปัญหาใหญ่ตามมาสำหรับเธอกับเขา เมื่อเข้าเดือนที่สองแล้วที่ประจำเดือนของพีรญาไม่มาตามปกติ
หญิงสาวตัดสินใจที่จะนำเรื่องนี้ไปบอกกับณภพ มั่นใจว่าคนรักจะรับผิดชอบ เพราะพวกเขาสองคนรักกัน อีกอย่างก่อนหน้าเคยคุยกันถึงเรื่องนี้แล้วว่า ถ้ามีอะไรผิดพลาดขึ้นมาเขาจะรับผิดชอบเธอและลูก
"ถ้าพรีนพลาดท้องขึ้นมาล่ะ"
"ภพก็จะรับผิดชอบ เราจะแต่งงานกัน ภพรู้ว่าเรายังเด็กแต่ถ้าผิดพลาดมาจริง ๆ ภพก็จะรับผิดชอบพรีนกับลูกเอง แต่ไม่ต้องห่วงหรอกที่รัก วันนี้ภพพกถุงยางมาด้วย"
หญิงสาวนึกพลางใช้มือลูบวนหน้าท้องของตนเอง มีรอยยิ้มผุดขึ้นที่ดวงหน้าของคุณแม่ แม้จะต้องเป็นแม่วัยใสก็เถอะ แม้จะต้องโดนพ่อแม่ดุด่า แต่พวกเขาคงไม่ใจดำฆ่าเธอกับลูกตาย
ครั้งล่าสุดที่มีอะไรกันไม่ได้ป้องกัน ลูกอาจจะมาในครั้งนั้นก็ได้ พีรญาตัดสินใจที่จะนำเรื่องนี้ไปบอกพ่อของลูกก่อนที่เขาจะไปเรียนต่อเมืองนอก
หญิงสาวเดินทางไปหาณภพที่บ้าน เพื่อจะบอกข่าวกึ่งดีกึ่งร้ายนี้ แต่แล้วเธอต้องได้พบกับความผิดหวังเสียใจ
"หนูมาหาใครเหรอจ๊ะ" หญิงสูงวัยสวมชุดแม่บ้านออกมาต้อนรับเธอ ที่เห็นว่ามายืนด้อม ๆ มอง ๆ อยู่หน้าบ้านนานแล้ว ลังเลว่าจะกดกริ่งเรียกดีไหม
"หนูมาหาณภพค่ะ เขาอยู่บ้านไหมพอดีว่าหนูโทรฯ หาแล้วไม่รับสายเลย" พีรญาบอก แม่บ้านหันมองไปที่ตัวบ้านหลังใหญ่ราวกับราชวัง ก่อนจะหันมาตอบ
"คุณณภพมีแขกน่ะไม่ว่างรับสายหนูหรอก พอดีว่าคุณณภพกำลังเข้าพิธีหมั้นกับคนรักอยู่ คุณหญิงรัมภาคุณแม่ของคุณณภพจัดงานหมั้นก่อนที่คุณเขาจะไปเรียนต่อเมืองนอก"
"คนรัก" ย้ำด้วยหัวใจหล่นวูบ ขออย่าให้เป็นอย่างที่เธอคิดเลย
"ใช่จ้ะคนรักของคุณณภพ เห็นว่าหมั้นกันไว้ตั้งแต่เด็ก ๆ มาก่อนแล้วด้วยนะ พอโตมาก็รักกันมาเรื่อย ๆ คุณ ๆ สองคนรักกันมาก เหมาะสมกันด้วย แถมยังไม่เคยนอกใจกันเลย คุณหญิงเขาก็เลยจัดพิธีหมั้นให้ เพราะคุณณภพต้องไปเรียนต่อเมืองนอก เห็นว่ารอให้คุณณภพเรียนจบกลับมาก็จะแต่งงานกัน เอ่อว่าแต่ฉันยืนคุยกับหนูตั้งนานสองนาน แล้วหนูเป็นใครจ๊ะมาหาคุณณภพทำไมเหรอ"
"ปะเปล่าค่ะ...หนูเป็นเพื่อนเขาค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวกลับนะคะ"
พีรญาพูดจบหันหลังเดินจากมาทั้งน้ำตา มือบางลูบที่หน้าท้องของตน ไม่สนใจว่าแม่บ้านจะทำหน้าเช่นไร หรือที่เขาติดต่อไม่ได้อ้างว่ายุ่งเรื่องไปเรียนต่อต่างประเทศ แท้จริงแล้วจะเป็นเรื่องนี้ เรื่องที่เขามีคนรักอยู่แล้ว กำลังหมั้นและจะแต่งงานกันแล้ว ตลอดสามปีที่ผ่านมาเขาหลอกฟันเธอเล่น ๆ อย่างนั้นสิ
ดี! ถ้าอย่างนั้นชาตินี้ก็อย่าหวังว่าจะได้เจอหน้าลูกจะได้เห็นหรือรู้จักเลย หญิงสาวนึกอย่างมาดมั่นแล้วเดินจากไป ไม่หันหลังกลับมามองบ้านหลังนั้นอีก
........................................................................................
สงวนลิขสิทธิ์หนังสือเล่มนี้ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ. 2537
ห้ามคัดลอกเนื้อหา ภาพประกอบ รวมทั้งดัดแปลงเป็นแบบบันทึกเสียงตลับวีดิทัศน์ หรือเผยแพร่ด้วยรูปแบบและวิธีการอื่นใดก่อนได้รับอนุญาต
ไฟแค้นในรอยรัก
#อาจมีคำตกหล่นเพราะระบบกรองคำของพันทิปค่ะ
#ตามอ่านจนจบได้ที่ MEB 👇👇
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMjc4NzQxNiI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjM3MTY1NSI7fQ
#ถ้าพบคำผิดชลันขออภัยด้วยน้า 🙏🙏
#รายตอนใน รอร. รอก่อนนะคะ
..................
แนะนำเรื่อง
บนศาลาไม้กลางเก่ากลางใหม่ในสวนสาธารณะของหมู่บ้าน เด็กมัธยมปลายสองคนนั่งพลอดรักกันหวานชื่นดังข้าวใหม่ปลามัน
หลังสอบวิชาสุดท้ายเสร็จสิ้น พวกเขาสองคนแยกตัวออกจากกลุ่มเพื่อนมาใช้เวลาด้วยกันที่นี่ ณ ศาลาไม้หลังนี้ นับว่าเป็นสถานที่พลอดรักของเขาและเธอเป็นเวลาสามปีแล้ว
"พรีนภพขอหมั้นพรีนเอาไว้ก่อนนะ ภพต้องไปเรียนต่อเมืองนอก เรียนจบกลับมาเราจะแต่งงานกัน" เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมปลายเอ่ย ริมฝีปากหยักสวยได้รูปยกยิ้ม นัยน์ตาคมสีน้ำตาลไหม้พราวระยับขึ้น จากนั้นก็สวมแหวนสเตนเลสสลักชื่อคำว่า 'ณภพ' เอาไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายของคนรัก เป็นแหวนหมั้นแทนใจของเขาที่ทำขึ้นมาเอง
คนถูกสวมแหวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้มปลาบปลื้มเช่นกัน เธอเข้าใจที่ต้องไกลกันเพราะอนาคต จากนั้นณภพก็สวมแหวนอีกวงที่สลักชื่อ 'พีรญา' ที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเองบ้าง
"พรีนน่าจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกด้วยกัน" ด้วยฐานะของสาวเจ้าไปเรียนต่างประเทศได้สบาย
พีรญาส่ายหน้า "พรีนอยากอยู่ใกล้ ๆ พ่อกับแม่ พรีนเรียนที่เมืองไทยรอภพกลับมานี่แหละ พรีนสัญญาว่าจะรอและรักภพคนเดียว อีกอย่างหยุดเรียนเมื่อไหร่พรีนก็บินไปเที่ยวหาภพที่นู่นได้นี่นา ไม่ต้องเครียดค่ะตัวเอง" ยอมรับว่าใจหายเหมือนกันที่ต้องจากกันไปไกลข้ามน้ำข้ามทวีป ตลอดที่เรียนมัธยมปลายพวกตนไม่เคยห่างกันเลย ทว่าอนาคตต้องมาก่อนเสมออยู่แล้ว
"เครียดสิครับจะต้องห่างเมียไปไกลถึงต่างทวีปเลยนะ ภพสัญญาจะมีแค่พรีนคนเดียวเหมือนกันที่รัก" คนจะไปอังกฤษสั่งลาน้ำตาซึม ก่อนจะดมขมับของคนรักแผ่วเบา
ชายหนุ่มเรียกหญิงสาวว่า 'เมีย' ได้ไม่อายปาก เพราะเพิ่งแสดงความเป็นเจ้าของผ่านมาหมาด ๆ ที่สามีภรรยาเขาทำกัน
"พรีนก็สัญญาภพไม่ต้องห่วงเลย" ปลอบใจแล้วก็ดูนาฬิกาที่ข้อมือซ้าย "จะห้าโมงเย็นแล้วเรากลับบ้านกันเถอะ พรีนไม่อยากให้พ่อกับแม่เป็นห่วง"
ทั้งคู่แยกย้ายกันกลับบ้าน หลังจากนี้ณภพอาจไม่มีเวลาว่างมาเจอกันเท่าไร เพราะต้องทำเรื่องเตรียมตัวไปเรียนต่อต่างประเทศ
ทว่ามันเหมือนจะมีปัญหาใหญ่ตามมาสำหรับเธอกับเขา เมื่อเข้าเดือนที่สองแล้วที่ประจำเดือนของพีรญาไม่มาตามปกติ
หญิงสาวตัดสินใจที่จะนำเรื่องนี้ไปบอกกับณภพ มั่นใจว่าคนรักจะรับผิดชอบ เพราะพวกเขาสองคนรักกัน อีกอย่างก่อนหน้าเคยคุยกันถึงเรื่องนี้แล้วว่า ถ้ามีอะไรผิดพลาดขึ้นมาเขาจะรับผิดชอบเธอและลูก
"ถ้าพรีนพลาดท้องขึ้นมาล่ะ"
"ภพก็จะรับผิดชอบ เราจะแต่งงานกัน ภพรู้ว่าเรายังเด็กแต่ถ้าผิดพลาดมาจริง ๆ ภพก็จะรับผิดชอบพรีนกับลูกเอง แต่ไม่ต้องห่วงหรอกที่รัก วันนี้ภพพกถุงยางมาด้วย"
หญิงสาวนึกพลางใช้มือลูบวนหน้าท้องของตนเอง มีรอยยิ้มผุดขึ้นที่ดวงหน้าของคุณแม่ แม้จะต้องเป็นแม่วัยใสก็เถอะ แม้จะต้องโดนพ่อแม่ดุด่า แต่พวกเขาคงไม่ใจดำฆ่าเธอกับลูกตาย
ครั้งล่าสุดที่มีอะไรกันไม่ได้ป้องกัน ลูกอาจจะมาในครั้งนั้นก็ได้ พีรญาตัดสินใจที่จะนำเรื่องนี้ไปบอกพ่อของลูกก่อนที่เขาจะไปเรียนต่อเมืองนอก
หญิงสาวเดินทางไปหาณภพที่บ้าน เพื่อจะบอกข่าวกึ่งดีกึ่งร้ายนี้ แต่แล้วเธอต้องได้พบกับความผิดหวังเสียใจ
"หนูมาหาใครเหรอจ๊ะ" หญิงสูงวัยสวมชุดแม่บ้านออกมาต้อนรับเธอ ที่เห็นว่ามายืนด้อม ๆ มอง ๆ อยู่หน้าบ้านนานแล้ว ลังเลว่าจะกดกริ่งเรียกดีไหม
"หนูมาหาณภพค่ะ เขาอยู่บ้านไหมพอดีว่าหนูโทรฯ หาแล้วไม่รับสายเลย" พีรญาบอก แม่บ้านหันมองไปที่ตัวบ้านหลังใหญ่ราวกับราชวัง ก่อนจะหันมาตอบ
"คุณณภพมีแขกน่ะไม่ว่างรับสายหนูหรอก พอดีว่าคุณณภพกำลังเข้าพิธีหมั้นกับคนรักอยู่ คุณหญิงรัมภาคุณแม่ของคุณณภพจัดงานหมั้นก่อนที่คุณเขาจะไปเรียนต่อเมืองนอก"
"คนรัก" ย้ำด้วยหัวใจหล่นวูบ ขออย่าให้เป็นอย่างที่เธอคิดเลย
"ใช่จ้ะคนรักของคุณณภพ เห็นว่าหมั้นกันไว้ตั้งแต่เด็ก ๆ มาก่อนแล้วด้วยนะ พอโตมาก็รักกันมาเรื่อย ๆ คุณ ๆ สองคนรักกันมาก เหมาะสมกันด้วย แถมยังไม่เคยนอกใจกันเลย คุณหญิงเขาก็เลยจัดพิธีหมั้นให้ เพราะคุณณภพต้องไปเรียนต่อเมืองนอก เห็นว่ารอให้คุณณภพเรียนจบกลับมาก็จะแต่งงานกัน เอ่อว่าแต่ฉันยืนคุยกับหนูตั้งนานสองนาน แล้วหนูเป็นใครจ๊ะมาหาคุณณภพทำไมเหรอ"
"ปะเปล่าค่ะ...หนูเป็นเพื่อนเขาค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวกลับนะคะ"
พีรญาพูดจบหันหลังเดินจากมาทั้งน้ำตา มือบางลูบที่หน้าท้องของตน ไม่สนใจว่าแม่บ้านจะทำหน้าเช่นไร หรือที่เขาติดต่อไม่ได้อ้างว่ายุ่งเรื่องไปเรียนต่อต่างประเทศ แท้จริงแล้วจะเป็นเรื่องนี้ เรื่องที่เขามีคนรักอยู่แล้ว กำลังหมั้นและจะแต่งงานกันแล้ว ตลอดสามปีที่ผ่านมาเขาหลอกฟันเธอเล่น ๆ อย่างนั้นสิ
ดี! ถ้าอย่างนั้นชาตินี้ก็อย่าหวังว่าจะได้เจอหน้าลูกจะได้เห็นหรือรู้จักเลย หญิงสาวนึกอย่างมาดมั่นแล้วเดินจากไป ไม่หันหลังกลับมามองบ้านหลังนั้นอีก
........................................................................................
สงวนลิขสิทธิ์หนังสือเล่มนี้ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ. 2537
ห้ามคัดลอกเนื้อหา ภาพประกอบ รวมทั้งดัดแปลงเป็นแบบบันทึกเสียงตลับวีดิทัศน์ หรือเผยแพร่ด้วยรูปแบบและวิธีการอื่นใดก่อนได้รับอนุญาต