จากใจครู ขอเถอะ ! เด็กไทยอ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ ทั้งโรงเรียน + ครอบครัวต้องช่วยกัน

     เด็กไม่รู้จักพยัญชนะ ตัวสะกด: ปัญหาเริ่มต้นตั้งแต่ระดับ ป.1-ป.3 ซึ่งควรเป็นช่วงที่เด็กสร้างพื้นฐานการอ่านเขียนให้แข็งแรง แต่เด็กจำนวนมากยังไม่มีความรู้พื้นฐานเหล่านี้เมื่อขึ้น ป.4

     การปล่อยเลื่อนชั้น: แม้เด็กจะอ่านไม่ออกหรือไม่รู้จักอักษรไทย ก็ยังถูกปล่อยให้เลื่อนชั้นขึ้นมา โดยผู้บริหารกังวลว่าการให้ซ้ำชั้นอาจทำให้ผู้ปกครองไม่พอใจหรือมองว่าเป็นการตัดโอกาสเด็ก ซึ่งสวนทางกับความเห็นของครูที่มองว่าเด็กควรมีพื้นฐานที่แน่นก่อนเลื่อนชั้น

      ข้อจำกัดด้านเวลา: ครูมีภาระสอนหลายชั้น ทำให้มีเวลาน้อยในการกวดขันเด็กรายบุคคลที่มีพื้นฐานไม่แน่น  ตรงนี้ต้องทำความเข้าใจว่า โรงเรียนรัฐโดยส่วนใหญ่ ถ้าเป็นระดับชั้น ป.4-ป.6 จะใช้ครูภาษาไทยคนเดียว สอนทั้ง 3 ชั้น  แต่ถ้าเป็นระดับชั้น ป.1-ป.3 มักจะเป็นครูประจำชั้นสอน ห้องใครห้องมัน  ครูประจำชั้นจะกวดขันได้มากกว่า

           เด็กไม่สะดวกอยู่ต่อหลังเลิกเรียน: ผู้ปกครองบางส่วนจำเป็นต้องรีบรับเด็กกลับบ้านเนื่องจากมีกิจกรรมอื่น ๆ หรือมีธุระ ทำให้ครูไม่สามารถกวดขันเด็กที่อ่อนมากหลังเลิกเรียนได้

          การติดตามงานผ่านไลน์ไม่สม่ำเสมอ: แม้ครูจะพยายามให้เด็กส่งวิดีโอ/คลิปเสียงการอ่านผ่านไลน์ส่วนตัว แต่เด็กหลายคนก็ไม่ได้ส่ง

          
          ผู้ปกครองนิ่งเฉย: ผู้ปกครองบางรายไม่ให้ความร่วมมือในการกวดขันการอ่านเขียนของเด็กที่บ้าน โดยเฉพาะช่วงวันหยุด ทำให้การพัฒนามีความล่าช้าหรือไม่เกิดขึ้นเลย

          ผลลัพธ์ที่แตกต่างกัน: เด็กที่ครอบครัวติดตามดูแลอย่างใกล้ชิดและครูกวดขันจะมีการพัฒนาที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเทียบกับเด็กที่ครอบครัวไม่ติดตาม

          ปัญหาเด็กย้ายโรงเรียน: มีกรณีที่เด็กย้ายเข้ามาในระดับ ป.4-ป.6 โดยที่ยังอ่านออกเสียงและเขียนสะกดคำง่าย ๆ ไม่ได้ ซึ่งสะท้อนว่าโรงเรียนเดิมไม่ได้กวดขันอย่างเพียงพอและผู้ปกครองไม่ได้ตรวจสอบสมุดการบ้านของเด็ก

          ผู้บริหารเน้นกิจกรรมอื่น ๆ มากกว่า: ผู้บริหารมักให้ความสำคัญกับการปรับปรุงภูมิทัศน์และเข้าร่วมกิจกรรมกับชุมชนและหน่วยงานภายนอก ทำให้การดูแลเรื่องการอ่าน คิด คำนวณ ของเด็กไม่เข้มข้นเท่าที่ควร

          ครูขาดอำนาจในการตัดสินใจ: ครูถูกตำหนิหากพยายามขัดใจผู้บริหาร ทำให้หลายคนเลือกที่จะปล่อยเลยตามเลย และเด็กคือผู้ได้รับผลกระทบ

          ศึกษานิเทศก์ขาดการติดตามจริงจัง:   ศึกษานิเทศก์มักเน้นการถ่ายรูปและจัดอบรมระยะสั้น ขาดการลงพื้นที่เพื่อรับทราบปัญหาและติดตามการบริหารจัดการของโรงเรียนอย่างสม่ำเสมอในโรงเรียนที่มีเด็กอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้