สวัสดีครับ ผมขอใช้นามสมมุตินะครับ เอาเป็น เอ ละกันนะครับ อายุ19 ตอนนี้ฝึกงานอยู่ คือผมฝึกงานเซเว่นได้1อาทติย์ละ เมื่อวานนี้พึ่งครบ1อาทิตย์เลย ก็รู้ข่าวร้ายว่าต้องโดนย้ายสาขาไปอีกที่นึง ต้องไปฝึกเป็นไรเดอร์ที่นั่น คือผมเป็นคนเงียบๆถ้าไม่สนิทกับใคร เวลาทำงานผมก็แทบไม่คุยกับใครเลยนอกจากจะถามเรื่องงานกับพวกรุ่นพี่หรือผู้จัดการ ทีนี้ผมก็ฝึกเรื่อยๆจนครบ1อาทิตย์ ผมก็เริ่มสนิทกับกลุ่มเพื่อนๆพี่ๆและผู้จัดการในสาขาที่ผมอยู่ตอนแรกแล้ว พวกเขาเป็นคนเฮฮามากๆ ทำให้ผมเริ่มคุ้นชินและสนุกกับงานในสาขานี้มากๆ แต่จู่ๆก็มีคำสั่งจากคนๆนึง ผมไม่รู้นะว่าเขาคือใครแต่น่าจะเป็นคนใหญ่คนโตแหละ เขามีเซเว่น2สาขา สาขาที่1ก็คือที่ๆผมฝึกงานครบ1อาทิตย์ สาขาที่2คือที่ๆผมต้องไปฝึกเป็นไรเดอร์ในตอนเช้าของวันนี้ คือแบบจู่ๆก็สั่งให้ผมย้ายไปสาขาที่2 แล้วให้ไปในวันถัดมาอีก ผมที่รู้ข่าวนี้เอาตรงๆ ผมโครตซึมเลย ทั้งซึมและเศร้าและโกรธ แต่ก็ทำไรไม่ได้เพราะมันเป็นคำสั่งและผมต้องฝึกงาน แต่ผมก็เสียใจมากๆที่ผมต้องจากสังคมในที่ทำงานดีๆไป ไม่รู้เลยว่าต่อไปนี้ผมจะเจอสังคมแบบไหน ผมท้อมากๆ ผมเจอสังคมในที่ทำงานดีๆแล้วผมต้องมากจากไป ต่อให้สังคมในสาขาที่2จะดี แต่ผมก็ไม่อยากไปเหมือนเดิมเพราะผมคุ้นชินกับสาขา1แล้ว ทุกๆคนเป็นห่วงผมมากๆ เวลาผมทำไรไม่เป็นเขาจะคอยสอนเสมอ เวลากินข้าวเขาก็จะชวนผม ผมไม่ค่อยกินหรอกแต่เขาก็จะไล่ให้ไปกินเหมือนเดิม แบบผมยืนเป็นแคชเชียร์อยู่เขาก็จะไล่และกันไว้ไม่ให้เข้าจนกว่าผมจะไปกินข้าว และพวกเขาเป็นคนเฮฮามากเวลาทำงานแล้วรู้สึกไม่เครียด สนุกกับงานมากๆ ผมไม่เคยเจอสังคมแบบนี้ในที่ทำงานที่ผมเคยผ่านมาก่อนเลย ผมเลยรู้สึกท้อที่ต้องจากสาขา1ไป แต่ผมก็พยายามบอกตัวเองเสมอว่าอย่าไปเครียด เรื่องแค่นี้เราต้องผ่านมันไปให้ได้ เพราะสังคมที่สาขา2อาจจะดีก็ได้ ทำเพื่อฝึกงานและเรียนให้จบ ผมจะบอกแบบนี้กับตัวเองเสมอ แต่ก็ไม่ค่อยรู้สึกดีขึ้นเลย และในสาขาที่1ก็มีสาวที่ผมแอบชอบอยู่ด้วย ยิ่งทำให้ผมไม่อยากไปจากสาขา1เลย ผมลองคุยกับคนที่ย้ายผมแล้วเขาก็ยืนยันให้ผมย้ายไป ไปฝึกเป็นไรเดอร์ที่อื่นเพราะสาขา1ไรเดอร์เต็มแล้ว ทั้งๆที่ไรเดอร์สาขา1นี่ขาดเยอะกว่าอีก (สาขาที่1ที่ผมพิมพ์มากับสาขาที่2มันเป็นแค่ลำดับการพิมพ์เฉยๆนะครับ แต่เอาจริงๆสาขา2ดูเหมือนจะเป็นสาขาที่คนที่ย้ายผมรักสาขานั้นมากๆ ส่วนสาขา1เหมือนเขาไม่ค่อยใส่ใจเลย) สาขาที่2เป็นที่ๆนักท่องเที่ยวฝรั่งเยอะด้วย ผมไม่ค่อยเก่งอิ๊งแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาอันนี้ค่อยๆเรียนรู้ได้ แต่ผมแค่มาระบายเฉยๆว่าทำไมต้องเป็นผม ผมไม่อยากจากทุกคนที่นั่นไปเลย ผมเสียใจมากๆ ผมกลัวมากๆ กลัวว่าจะเข้ากับใครไม่ได้เลยในสาขาที่2 ผมเป็นคนไม่กล้าทักใครก่อนด้วย ผมอยากขอคำแนะนำจากคนที่เคยผ่านมาครับ และก็อยากจะระบายลงในนี้ด้วย ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ