ทุกคนเคยรู้สึกเเบบนี้ไหมคะ..คนคนนึงเป็นรักเเรกที่ไม่ใช่คนเเรกที่รักที่ชอบเเต่เป็นผู้ชายคนเเรกในชีวิตที่เข้าหาเราเเละไปไหนด้วยกันเป็นครั้งเเรกในชีวิตของเรา เขาเข้ามาทำความรู้จัก คุยชวนดูหนัง กินข้าวกลางวันด้วยกัน ชวนกินร้านขนมประจำของเรากับเขาหลังเลิกเรียน ให้ยืมหนังสือ ชวนไปทำกิจกรรมเที่ยว นั่งรถเมลล์วิ่งฝ่าฝนด้วยกัน ชวนโทรคุยกับเราจนตี4 ชวนเล่นเกมทั้งที่..เราไม่เคยได้ยินเสียงโทรจากผู้ชายคนไหนเลยสักครั้งในชีวิตเเละตั้งเเต่ข้อชวนดูหนังจนสุดท้ายก็ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเข้าหาเราได้ขนาดนี้..เเต่ไม่เคยสารภาพรักออกไป..เพราะเข้าใจดีว่าเป็นมากกว่านั้นไม่ได้เดี๋ยวจะมองหน้ากันไม่ติดหนักกว่าเดิม เพราะตอนนั้นหลังจากที่เราเริ่มรู้สึกดีกับเขา เราเริ่มที่จะเลี่ยงความรู้สึกของตัวเองทุกอย่างเพื่อไม่ให้เขารู้สึกหนักใจเเละเพื่อตัวเอง..เราเริ่มตีตัวออกห่างจากคนนั้น เเละถ้าเขาทักทายเราก็ทักทายปกติเเต่เเค่ไม่อยากเดินด้วยกันหรือนั่งด้วยกันจนคนนั้นรู้สึกงงกับการกระทำของเราว่าเราไม่พอใจอะไรเขา.เราพยายามลืมเขาเเต่เขาก็ยังโทรมาหลายสายจนหลายครั้งเราไม่รับ เเต่เราก็ยังมีรับสายเเละบอกเหตุผลกับเขาว่าเราไม่ว่างคุย/เรานอนไว เพื่อเป็นข้ออ้างที่ไม่อยากให้เครียด..เเต่เขาก็ยังเลือกจะโทรมาตลอดเเละต่อให้เราจะพยายามเลี่ยงคุยกับเขาน้อยที่สุดเพื่อลดความถลำลึกความรู้สึกตัวเอง.คนนั้นก็จะเดินตามหาเราเเละเข้ามาคุยกับเรา..จนตอนใกล้จบม.6เราเลือกจะคบกับเพศเดียวกันเพื่อลืม..ลืมคนนั้นเพราะเราไม่รู้ว่าถ้าเราเรียนจบไปหลังจากนี้เราจะยังได้ยินเสียงโทรของเขาเข้ามาเหมือนเดิมไหมเขาจะลืมเราในขณะที่เรียนคนละที่หรือเปล่า..กลัวว่าตัวเราจะเป็นคนเห็นเเก่ตัวที่อยากมีเขาตลอด....(เเต่เราก็ได้เเค่คิดในใจว่าเราอยากมีคนนั้นเพียงคนเดียวตลอดชีวิต) ..เขาเป็นคนดี เป็นสายกิจกรรมของรร.หรือรั้วมหาลัย เขามีทัศนคติที่ดีพูดดีมีหลักการ..เรามักจะชอบนั่งฟังคนนั้นเวลาเขามีเรื่องจะขอเล่ากับประสบการณ์ที่เขาไปทำกิจกรรมขององค์กรหรือเรื่องทฤษฎีเกี่ยวกับโลก มนุษย์ เรารับฟังเขาพูดไปกินข้าวไปเพราะเราชอบที่เราได้รับฟังเรื่องราวจากคนที่เราเเอบชอบ(ที่เขาเป็นคนเเรกที่เล่าเรื่องราวสนุกๆเเละดีๆให้เราฟัง)
เเละการรับฟังเขาในตอนกลางวัน จนตอนเย็นหลังเลิกเรียนเขาคนนั้นก็ยังเป็นคนที่เดินมาหาเราเพื่อเดินเป็นเพื่อนก่อนกลับเเละบางครั้งเขาก็เล่าเกี่ยวกับมุมมองชีวิตคน ในขณะที่ตอนม.6ใกล้จบเเล้วที่เราเลือกคบกับรุ่นพี่ผู้หญิงเเละถึงตอนนั้นขณะที่เรามีเเฟนเเล้วเวลาเรามีปัญหากับคู่เราเราก็ไม่เคยคิดจะบอกผู้ชายคนนั้นเลยว่าเรามีปัญหากับคู่ของเราที่ถึงเราจะพยายามเลี่ยงไม่ยุ่งกับเขาเพื่อความรู้สึกตัวเองที่เราเคยคาดหวังจากความรักที่ผ่านมาเเล้วผู้ชายหลายคนมักไม่ชอบเรากลับ..สุดท้ายก็มีเเค่ผู้ชายคนนั้นที่เป็นเหมือนรักเเรก..จนตอนนี้ที่เราทำงานอยู่เราอาจจะไม่ได้ติดต่อกับเขาคนนั้นเเล้ว.เพราะเราได้สารภาพความในใจของเราที่ปิดมานาน...เเม้คนนั้นจะปฏิเสธเราเเต่อย่างน้อยเราก็ได้ปลดล็อคในหัวใจที่เก็บมานาน.... สุดท้ายเราอยากจะบอกในนี้กับตัวเองว่า..ผู้ชายคนนั้นเขาจะเป็นรักเเรกเเละรักสุดท้ายที่เราจะรักในชีวิตของเราเเละโอบกอดตัวเองไปตลอดชีวิตเพราะเราเกิดมาคนเดียวเราก็ตายคนเดียวจริงไหม555ไม่ใช่ว่ามีเเผลในใจเเต่เเค่เรามีเเค่คนนั้นที่เปิดชีวิตของเราให้สดใสขึ้นมีเพียงเขาคนนั้นเดียว..คนที่เผลอกดเข้ามาอ่านก็ขอขอบคุณนะคะที่มารับฟังเรื่องไร้สาระจากเราขอบคุณจริงๆค่ะ♡