เราเป็นลูกที่แย่มั้ยที่รู้สึกแบบนี้🥹

เนื่องจากเราโตมากับตายายจากนั้นย้ายมาเรียนที่กรุงเทพตอนม.ปลายแม่เราท่านเป็นคนเจ้าอารมณ์อ่ะเวลาโมโหงานบางครั้งชอบมาลงที่เราแต่เราพยายามเข้าใจนะคะท่านอาจเครียดเเต่ด้วยเราพึ่งย้ายมาจากต่างจังหวัดเราต้องปรับตัวกับที่เรียนใหม่ทั้งเรื่องเรียนและสอบเข้ามหาลัยแล้วมาโมโหใส่บ้างครั้งเราก็นอยๆค่ะอีกทั้งเราชอบโดนบูลลี่เรื่องฟันค่ะเราอาจจะไปดัดพอไปขอแม่แม่ก็บอกทำเกรดดีๆซึ่งเกรดเราก็ได้ไม่ต่ำกว่า3.8++ค่ะแต่แม่ดันมาบอกว่ารอเข้ามหาลัยคือเราน้อยใจค่ะเราอุส่าพยายามมากๆอีกทั้งบางครั้งเราอยากลองปรึกษาเรื่องบางเรื่องแบบส่วนตัวแม่เราดันเอาเรื่องเราไปเล่าต่อค่ะซึ่งเราอายมากจนไม่กล้าบอกอะไรอีกเลยไหนจะชอบพูดเรื่องหน้าอายของเราต่อหน้าคนอื่นอีกพวกเขามองเป็นเรื่องตลกแต่เราไม่ค่ะจนเรารู้สึกว่าในช่วแเวลาทุกอย่างที่แย่ๆแม่ไม่เคยอยู่ข้างเราเลยค่ะไม่เคยปลอบมีแต่จะซ้ำเติมแค่บ่นว่าเรียนเหนื่อยมากแม่ก็พูดจาแรงๆๆว่าเรียนแค่นี้ไม่ได้ก็ไปลาออกทำให้เรารู้แบบไม่ค่อยมีความรักให้แม่เลยค่ะเคารพเพราะท่านคือผู้ให้กำเนิดและให้เงินฟิลแบบผู้ให้ปัจจัย4ที่ขอเเค่ไม่ทำให้อดตายเลยค่ะ มักชอบพูดเสมอว่าต้องเลี้ยงแม่ตอนแก่นะเพราะให้เรียนที่ค่าเทอมแพงอะไรประมาณนี้คอยพูดคำนี้ซ้ำๆมีครั้งนึงเคยถามไปว่าตอนที่แม่คิดจะมีลูกนี่คือมีเพราะอะไรแม่นิ่งไปค่ะเหมือนตอบไม่ได้จากนั้นก็ตอบทั่วๆไปแต่ทุกอย่างที่เจอมาเรารู้สึกว่าแม่มีเราแค่อยากให้ดูแลแค่ตอนแก่ถ้ามีเงินต้องส่งให้แม่ครึ่งนึ่งไม่ว่าจะเงินเดือนกี่บาแต่ถึงอย่างงั้นเราก็จะเลี้ยงดูแลแม่ค่ะแต่ถ้าแม่จากไปเราคงไม่ได้เสียใจอะเพราะะถือว่าเราตอบแทนเงินที่เขาเคยจ่ายให้เราได้เรียนหนังสือค่ะ  เราแย่มั้ยค่ะที่คิดแบบนี้