สมัยเด็ก... ผมกับเพื่อนมักจะชวนกันไป "ล่าท้าผี" ตามบ้านร้างบ่อยๆ ไม่ว่าจะลือว่าหลอนแค่ไหนก็ไปมาหมด
แต่มีอยู่แห่งหนึ่งที่... ไม่มีใครลืมได้
เพราะมันเป็นบ้านร้างที่ถูกขนานนามว่า...
> "บ้านร้าง 7 หลัง – ที่ตอนเช้าเห็นแค่ 6 แต่พอกลางคืน กลับมี 7 หลัง"
เรื่องมันเริ่มจาก "ไอ้ตั้ม" หัวโจกของกลุ่ม ที่มักจะชอบหาโลเกชันแปลกๆ ให้เพื่อนๆ ไปลุยกัน วันนั้นมันเสนอให้ไปพิสูจน์บ้านร้างนี้ด้วยตัวเอง เพราะเคยมีคนอ้างว่าไปนับมาแล้ว... ตอนเช้ามี 6 จริงๆ แต่กลางคืนพอนับ... มี 7!
คืนนั้นเราขี่มอเตอร์ไซค์กัน 3 คัน มีเพื่อนๆ ซ้อนท้ายกันไปจนครบ 6 คน พอไปถึงจุดทางเข้าหมู่บ้านร้าง "บอส" เพื่อนอีกคนในกลุ่มก็มองเห็นอะไรบางอย่าง...
> “เฮ้ย... เหมือนมีคนนอนก้มหน้าอยู่ที่ป้อมยามป่ะวะ?”
แม้จะเห็นแค่เงาลางๆ ที่โต๊ะเก่าๆ ข้างป้อมยาม เพราะตอนนั้นก็ราวๆ 2 ทุ่มกว่าแล้ว แต่ก็ไม่มีใครสนใจมาก
พวกเราขับรถเข้าไป เริ่มนับบ้านกันทีละหลัง…
1… 2… 3…
หลังที่ 4… หลังที่ 5…
จนไปถึงสุดทาง...
ทุกคนเงียบ
> “เอ้า! นี่มัน 7 หลังจริงๆ นี่หว่า!”
แต่ไม่มีใครเชื่อตั้มหรอก มันเลยตัดสินใจลงจากรถ เดินไปถ่ายรูปบ้านหลังที่ 7 เพื่อเป็นหลักฐาน
เพื่อนๆ เลยแกล้งกัน – วางแผน ขับรถหนีออกไปหน้าหมู่บ้าน ให้ตั้มตกใจเล่นๆ
ทันทีที่ตั้มเดินเข้าไปใกล้ๆ บ้านหลังที่ 7 ทุกคนก็เร่งเครื่องหายไปในความมืด ทิ้งให้ตั้มยืนงงๆ อยู่คนเดียว
> “เฮ้ย รอกูก่อน!”
เสียงตะโกนของตั้มดังขึ้น
แต่มันก็ต้องตัดใจ เดินออกมาคนเดียว...
ขณะที่กำลังเดินกลับ เสียงหนึ่งดังขึ้นจากบ้านหลังที่ 7
เสียงคนทะเลาะกัน
เสียงขว้างของ... แล้วตามด้วยเสียงเด็กเล็กร้องไห้
ตั้มพยายามเมินเสียงนั้น รีบเดินให้เร็วที่สุด
แต่แล้วก็มีเสียงกรีดร้องของผู้หญิง ดังออกมาจากในบ้าน...
มันตกใจจนขาแทบทรุด แต่ก็ฮึบวิ่งสุดชีวิต ผ่านบ้านแต่ละหลัง
ในจังหวะที่วิ่งผ่านนั้น มันเหมือนเห็น เงาสีดำและสีขาวสลับกัน ยืนอยู่ตามบ้านแต่ละหลังที่ผ่าน...
น้ำตาเริ่มไหล แต่ก็ยังวิ่งต่อ จนกระทั่งมองเห็นเพื่อนๆ จอดรออยู่ที่หน้าหมู่บ้าน
แต่แล้ว...
สายตาของตั้มเหลือบไปเห็นที่ “ป้อมยามเก่าๆ” อีกครั้ง
> มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่...
และเธอกำลังกวักมือเรียกตั้ม...
ตั้มหยุดนิ่งทันที – เหมือนถูกตรึงตัวเอาไว้
“ตั้ม! รีบมาดิวะ!”
เพื่อนๆ ตะโกนเรียก
เม่นเริ่มรู้สึกแปลก เลยชวนเพื่อนเข้าไปรับตั้ม เพราะเห็นมันยืนนิ่งอยู่นานเกินไป
เมื่อเข้าไปถึง เม่นถามว่า
> “เฮ้ย เป็นไรวะ ไม่รีบออกมาล่ะ?”
ตั้มสั่นๆ ก่อนตอบว่า...
> “... มองไปที่ป้อมยามดิ… เห็นผู้หญิงกวักมืออยู่ป่ะ?”
เพื่อนๆ หันไปมองตาม...
แต่ไม่มีใครเห็นอะไรเลย
เสียงหัวเราะดังขึ้น – ทุกคนคิดว่าตั้มคง "หลอนไปเอง"
แต่ก่อนจะหันหัวรถกลับ...
ทันใดนั้นเอง
มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง วิ่งผ่านพวกเราไปเฉยๆ – จากไหนก็ไม่รู้
เขาวิ่งตรงไปที่ป้อมยาม แล้ว...
เงาดำๆ บางอย่าง... โผล่มาอุ้มเด็กคนนั้นไว้ แล้วล้มลงหายเข้าไปในป้อมยามต่อหน้าต่อตา
ทั้งเด็ก… ทั้งเงาดำนั้น…
หายไปเลย
ทุกคนเงียบสนิท…
ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา…
หลังจากเริ่มได้สติ – พวกเราก็รีบบิดคันเร่งกลับบ้านกันแทบไม่ทัน
และตั้งแต่นั้นมา...
> ไม่มีใครกล้ากลับไปพิสูจน์อีกเลยว่า...
บ้านร้างแห่งนั้น ตอนกลางคืน มี “7 หลัง” จริงหรือเปล่า
---
> ถ้าใครเคยได้ยินเรื่อง "บ้านร้าง 7 หลัง" หรือเจอประสบการณ์คล้ายๆ กัน ลองแชร์กันได้นะครับ
หรือใครกล้าจะไปนับกลางคืนอีกครั้ง… ผมคงขอผ่าน 😢
“บ้านร้าง 7 หลัง... ที่เช้าเห็น 6 แต่กลางคืนกลับเห็น 7 – เรื่องจริงที่ไม่มีใครกล้ากลับไปพิสูจน์อีกเลย”
สมัยเด็ก... ผมกับเพื่อนมักจะชวนกันไป "ล่าท้าผี" ตามบ้านร้างบ่อยๆ ไม่ว่าจะลือว่าหลอนแค่ไหนก็ไปมาหมด
แต่มีอยู่แห่งหนึ่งที่... ไม่มีใครลืมได้
เพราะมันเป็นบ้านร้างที่ถูกขนานนามว่า...
> "บ้านร้าง 7 หลัง – ที่ตอนเช้าเห็นแค่ 6 แต่พอกลางคืน กลับมี 7 หลัง"
เรื่องมันเริ่มจาก "ไอ้ตั้ม" หัวโจกของกลุ่ม ที่มักจะชอบหาโลเกชันแปลกๆ ให้เพื่อนๆ ไปลุยกัน วันนั้นมันเสนอให้ไปพิสูจน์บ้านร้างนี้ด้วยตัวเอง เพราะเคยมีคนอ้างว่าไปนับมาแล้ว... ตอนเช้ามี 6 จริงๆ แต่กลางคืนพอนับ... มี 7!
คืนนั้นเราขี่มอเตอร์ไซค์กัน 3 คัน มีเพื่อนๆ ซ้อนท้ายกันไปจนครบ 6 คน พอไปถึงจุดทางเข้าหมู่บ้านร้าง "บอส" เพื่อนอีกคนในกลุ่มก็มองเห็นอะไรบางอย่าง...
> “เฮ้ย... เหมือนมีคนนอนก้มหน้าอยู่ที่ป้อมยามป่ะวะ?”
แม้จะเห็นแค่เงาลางๆ ที่โต๊ะเก่าๆ ข้างป้อมยาม เพราะตอนนั้นก็ราวๆ 2 ทุ่มกว่าแล้ว แต่ก็ไม่มีใครสนใจมาก
พวกเราขับรถเข้าไป เริ่มนับบ้านกันทีละหลัง…
1… 2… 3…
หลังที่ 4… หลังที่ 5…
จนไปถึงสุดทาง...
ทุกคนเงียบ
> “เอ้า! นี่มัน 7 หลังจริงๆ นี่หว่า!”
แต่ไม่มีใครเชื่อตั้มหรอก มันเลยตัดสินใจลงจากรถ เดินไปถ่ายรูปบ้านหลังที่ 7 เพื่อเป็นหลักฐาน
เพื่อนๆ เลยแกล้งกัน – วางแผน ขับรถหนีออกไปหน้าหมู่บ้าน ให้ตั้มตกใจเล่นๆ
ทันทีที่ตั้มเดินเข้าไปใกล้ๆ บ้านหลังที่ 7 ทุกคนก็เร่งเครื่องหายไปในความมืด ทิ้งให้ตั้มยืนงงๆ อยู่คนเดียว
> “เฮ้ย รอกูก่อน!”
เสียงตะโกนของตั้มดังขึ้น
แต่มันก็ต้องตัดใจ เดินออกมาคนเดียว...
ขณะที่กำลังเดินกลับ เสียงหนึ่งดังขึ้นจากบ้านหลังที่ 7
เสียงคนทะเลาะกัน
เสียงขว้างของ... แล้วตามด้วยเสียงเด็กเล็กร้องไห้
ตั้มพยายามเมินเสียงนั้น รีบเดินให้เร็วที่สุด
แต่แล้วก็มีเสียงกรีดร้องของผู้หญิง ดังออกมาจากในบ้าน...
มันตกใจจนขาแทบทรุด แต่ก็ฮึบวิ่งสุดชีวิต ผ่านบ้านแต่ละหลัง
ในจังหวะที่วิ่งผ่านนั้น มันเหมือนเห็น เงาสีดำและสีขาวสลับกัน ยืนอยู่ตามบ้านแต่ละหลังที่ผ่าน...
น้ำตาเริ่มไหล แต่ก็ยังวิ่งต่อ จนกระทั่งมองเห็นเพื่อนๆ จอดรออยู่ที่หน้าหมู่บ้าน
แต่แล้ว...
สายตาของตั้มเหลือบไปเห็นที่ “ป้อมยามเก่าๆ” อีกครั้ง
> มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่...
และเธอกำลังกวักมือเรียกตั้ม...
ตั้มหยุดนิ่งทันที – เหมือนถูกตรึงตัวเอาไว้
“ตั้ม! รีบมาดิวะ!”
เพื่อนๆ ตะโกนเรียก
เม่นเริ่มรู้สึกแปลก เลยชวนเพื่อนเข้าไปรับตั้ม เพราะเห็นมันยืนนิ่งอยู่นานเกินไป
เมื่อเข้าไปถึง เม่นถามว่า
> “เฮ้ย เป็นไรวะ ไม่รีบออกมาล่ะ?”
ตั้มสั่นๆ ก่อนตอบว่า...
> “... มองไปที่ป้อมยามดิ… เห็นผู้หญิงกวักมืออยู่ป่ะ?”
เพื่อนๆ หันไปมองตาม...
แต่ไม่มีใครเห็นอะไรเลย
เสียงหัวเราะดังขึ้น – ทุกคนคิดว่าตั้มคง "หลอนไปเอง"
แต่ก่อนจะหันหัวรถกลับ...
ทันใดนั้นเอง
มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง วิ่งผ่านพวกเราไปเฉยๆ – จากไหนก็ไม่รู้
เขาวิ่งตรงไปที่ป้อมยาม แล้ว...
เงาดำๆ บางอย่าง... โผล่มาอุ้มเด็กคนนั้นไว้ แล้วล้มลงหายเข้าไปในป้อมยามต่อหน้าต่อตา
ทั้งเด็ก… ทั้งเงาดำนั้น…
หายไปเลย
ทุกคนเงียบสนิท…
ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา…
หลังจากเริ่มได้สติ – พวกเราก็รีบบิดคันเร่งกลับบ้านกันแทบไม่ทัน
และตั้งแต่นั้นมา...
> ไม่มีใครกล้ากลับไปพิสูจน์อีกเลยว่า...
บ้านร้างแห่งนั้น ตอนกลางคืน มี “7 หลัง” จริงหรือเปล่า
---
> ถ้าใครเคยได้ยินเรื่อง "บ้านร้าง 7 หลัง" หรือเจอประสบการณ์คล้ายๆ กัน ลองแชร์กันได้นะครับ
หรือใครกล้าจะไปนับกลางคืนอีกครั้ง… ผมคงขอผ่าน 😢