มาละบายความรู้สึกต่างๆค่ะะ

สวัสดีค่ะทุกคน ตอนนี้เรามีเรื่องคิดมากหลายอย่างเลย เราไม่อยาเก็บมันไว้คนเดียว อยากละบายความรู้สึกพวกนี้บ้าง

เรื่องความรักก่อนเลย คือตอนนั้นเราคบกับหนึ่ง(นามแฝง) เขาคือคนที่เรารักมากที่สุด ถ้าพูดตรงๆเขาคือคนที่เรารักมากกว่าใคร

แต่เขากลับเอาสันดานเก่ามาใช้กับเราจนเรารู้สึกถูกกดถูกทำให้ด้อยจนเรารู้สึกไม่ดี คือเขารักเราแต่เขาแสดงความรักออกมาไม่ถูก และมีเรื่องส่วนตัวด้วยเราเลยขอลดสถานะกลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิม

แล้วเหมือนเราจะผิดหวังกับความรักครั้งนี้มากๆ เพราะตั้งใจไว้แล้วว่าคนนี้แหละที่จะอยู่กับเราไปจนโตแท้ๆ

เราหมดสัทธากับความรัก แต่เรากลับโหยหาความรัก เพราะเราเคยถูกรักจากใครสักคนมากๆ และได้รักใครสักคนมากๆเหมือนกัน ตอนนั้นมันโคตรจะมีความสุขเลยค่ะ เอาง่ายๆคือ หมดสัทธา แต่ก็ขาดมันไม่ได้

เราเลยเลือกที่จะเริ่มรักครั้งใหม่กับสอง(นามแฝง) พวกเราคุยกันถูกคอมากๆ เราเลยขอจีบเขาและได้คบกัน

ตอนแรกมันดีทุกอย่างจริงๆ แต่พอเขาได้ไปทำงาน ระยะห่างของเราก็มากขึ้น เพราะเราคุยกันผ่านโทรศัพท์ เขาก็อยู่ไกลพอสำควรแต่ก็สามารถขี่รถไปมาหากันได้อยู่

พอระยะห่างมันมากขึ้น เราก็ได้มาทบทวนความรู้สึกตัวเอง

ตอนแรกเราก็รู้แหละว่าไม่ได้รักเขาเท่าหนึ่ง แต่มันก็ต้องให้เวลาหน่อยสิ

พอมาตอนนี้เราได้เข้าใจตัวเองในที่สุดค่ะ เราปฎิเสธไม่ได้เลยว่าเราเอาเขามาแทนที่หนึ่ง ไม่เชิงแบบนั้นหรอกค่ะ แต่คาดหวังที่จะได้รับความรักเหมือนที่หนึ่งเคยทำให้

แต่คนมันไม่เหมือนนี่สิคะ เรารู้ทุกอย่างนั่นแหละค่ะ แต่มันกำจัดความรู้สึกแบบนั้นไม่ได้

ตอนนี้ใจเราสามารถเปลี่ยนได้ง่ายๆเลย เพราะเราโหยหาความรัก และสองให้ความรักกับเราไม่มากพอ

เพราะมีแค่เราที่แสดงออกว่ามีเขา แต่เขากลับไม่ทำอะไรเลย ไม่แท็กสตอรี่ ไม่แท็กหน้าใบโอ ไม่ตั้งสถานะ รู้แค่ในกลุ่มเพื่อน ทำให้เรารู้สึกว่าเขาไม่ได้รักเราเต็มที่

เพราะหนึ่งเขาทำไว้มาก พวกเราเจอกะนอยู่ทุกวันเพราะเรียนที่เดียวกันห้องเดียวกัน ได้รักกันตั้งแต่ตื่นจนนอน

มันทำให้เรายังไม่พอใจในความรักที่ได้ และตอนนี้เรายอมรับเลยค่ะว่าเราเป็นคน

เราเอาสองมาเป็นคนคั่นเวลา เอาสองมาแทนที่หนึ่ง

แต่ตอนนี้เราไม่ได้รัก โหยหา หรือคิดถึงหนึ่งเลยนะ แค่อยากมีความสุขเหมือนตอนที่ได้รักกับหนึ่งอีกครั้งแต่เป็นคนใหม่

เราพูดได้เต็มปากว่าถ้ามีคนที่ดีกว่าสอง เราสามารถทิ้งเขาไปได้ง่ายๆเลย เพราะใจเราไม่ได้รักเขามากขนาดนั้น

เรา เรารู้ เราเลยอยากจะวห้ทุกคนรู้ว่าเรานะ



มาเรื่องสุขภาพด้วยดีกว่า

ตอนนี้เรื่องสุขภาพคือย่ำแย่ ป่วยอึดๆออดๆอยู่บ่อยๆ เหนื่อยง่าย ปวดนู่นปวดนี่อยู่ทุกวัน สายตาสั้น หูแยกทิศของเสียงไม่ออก กะระดับน้ำเสียงไม่ถูก

ถึงภายนอกจะยังเป็นเหมือนคนปกติ แต่ภายในเรากลับเละเทะไม่เป็นท่า ความปวดต่างๆที่ได้รับทุกวันตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้เราชินชากับมัน ปวดท้องกับปวดหัวจะเป็นบ่อย เป็นบ่อยจนสามารถนอนได้ทั้งๆที่ยังปวดอยู่ จนบางครั้งก็ลืมไปเลยว่าปวดอยู่

ใช้ชีวิตลำบากๆสุดค่ะ



มาเรื่องมิตรภาพอีก อันนี้ร่ายยาวเลยล่ะ แต่เราจะสั้นๆกระชับเอานะ

แต่ก่อนน่ะเราเคยมีความสุขมากกว่านี้ ยิ้มมากกว่านี้ และหัวเราะมากกว่านี้

ตอนนี้เหมือนเราทำหน้าที่เพื่อนไม่ดีพอ หรือเราทำหน้าที่เพื่อนบกคล่องอย่างไรอย่างนั้น พวกเพื่อนๆเริ่มถอยห่าง

จนเรารู้สึกโดดเดี่ยวและรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงได้เลย

เหมือนก่อนหน้า เราจะมีอารมณ์แปรปรวนตามวัย จนขึ้นเสียงหรือพูดจาแทงใจดำเพื่อน

และเราก็ไม่แบ่งคุชชั่นให้เพื่อนใช้ เพราะเราซื้อมาใช้ได้ไม่กี่ครั้งก็จะหมดแล้ว เรายังใช้ไม่คุ้มกันเงินที่ซื้อมาเลย เราเลยไม่ให้ใช้ อะไรๆก็ใช้แต่ของเรา จนเรารู้สึกไม่แฟร์ ที่ทุกคนได้ใช้ แต่มีแค่เราที่ออกเงิน เราเลยให้ใช้แค่บางอย่าง

แต่เวลามีอะไรก็แบ่งนะ น้ำเราทำขายบางครั้งเราก็ทำให้กินฟรี มะม่วงเรามีเราก็เอาออกมากินด้วยกัน รถเรามีเราก็ออกไปรับ เสื้อไม่มีเราก็ให้ยืมจนเราไม่มีใส่แล้ว เราให้เพื่อนทุกอย่าง

แต่เราไม่เข้าใจว่าทำไม เราทำผิดพลาดตรงไหน ทุกคนถึงเปลี่ยนไป

ขนาดคนที่คิดว่าสนิทมากๆก็ยังเริ่มตีตัวออกห่าง

แต่ยังดีที่มีเพื่อนอีกคนที่ไม่ค่อยสันทัดเรื่องพวกนี้คอยคุยด้วยตลอด ทำให้เราไม่เคว้ง

ถ้าไม่มีเขา เราบอกเลยว่าการเรียนของเราต้องย่ำแย่แน่เพราะไม่มีจุดยึดเหนี่ยว

ทุกๆอย่างมันรบเร้าเข้ามาพร้อมกันจนเราเหนื่อยมากๆ