เรื่องมันเริ่มจากเราโดนผู้ชายหลอกว่า ไม่เคยมีครอบครัวมาก่อน โกหกกับเราว่า ลูกคือหลาน ตอนนั้นเราก็ปักใจเชื่อสนิท จนเรื่องมันมาเเดงเพราะเราเจอเเชทเขากับเมียเก่า เราเลยรู้ความจริง.....
ตอนที่คิดว่าหลาน เราก็ไม่ได้อะไรเพราะเราก็มีหลาน ก็ซื้อขนมให้กินบ้างช่วงนั้นเราทำงานอยู่ สอนการบ้าน สอนหนังสือให้บ้าง จริงๆก็มีเหตุการณ์ให้เอ๊ะอยู่ ว่า ลูกเขา เเต่ความเชื่อใจมันเยอะเลยเชื่อเเต่คำพูดผู้ชาย ทั้งที่มีช่วงที่เด็กตะโกนใส่หน้าผู้ชายว่า "นี่ลูกนะ" เราอยู่ในเหตุการณ์ก็เงียบ ละไปถามหลังไมค์กับผู้ชายเขาก็บอก "หลาน" เเต่พอจับได้ เราด้วยความไม่ได้เตรียมใจอะไร ก็ลาออกจากงานจะกลับบ้าน (ไม่ได้จับได้เเค่เรื่องลูก จับได้ว่าแอบแชทกับผู้หญิงอื่นด้วย เรียกผู้หญิงว่า "เมีย") แต่ก็ใจอ่อนเห็นแก่ความดี ที่เขาก็ทำหน้าที่เเฟนดีสำหรับเรา รวมกับการที่เราตั้งใจออกบ้านครั้งนี้อยากตั้งตัวให้ได้ ไม่อยากรบกวนที่บ้าน อยากกลับบ้านแบบมีเกียรติ....เลยอยู่ต่อ
เรามาอยู่บ้านผู้ชาย แบบไม่มีห้องของตัวเองนอนกลางบ้าน ตรงที่เรานอนจะต้องมีคนเดินผ่านไป-มา ละลูกเเฟนเจ้าปัญหา เริ่มนำปัญหามาให้เรา พอรู้ว่า เราพึ่งรู้ว่านางคือลูก นางก็จัดเต็ม... ที่เรานอนบนหัวจะติดกับประตูห้องลูกแฟนนอนกับพ่อเเฟน ทุกเช้าเราต้องได้ยินเสียงปิดประตูดังทุกครั้ง เราพยายามบอกเเฟนให้บอกลูกเขา (เราคงทำหน้าที่เเม่เลี้ยงไม่ได้ เพราะ เด็กเขาติดต่อกับเเม่เขาอยู่เเล้ว เด็กคนนี้จะฟังเฉพาะคนที่เขาอยากฟัง เราเลยทำหน้าที่แค่ดูแลพ่อเขาในฐานะเเฟน อย่างเดียว) ที่เราไม่บอกไม่สอนเองเพราะ เด็กคนนี้เลี้ยงมาพื้นฐานปู่กับย่าพยายามจะเติมเด็กให้เต็มที่สุดเพราะ เกิดมาตอนพ่อกับเเม่ไม่พร้อมมี (แม่เด็กมาหลอกพ่อเด็กว่า จะกินยาคุมเเต่ไม่กิน และมาหลอกด้วยว่า ไม่เคยมีลูกมาก่อน อันนี้เราย้อนเเชทกลับไปอ่านก็เจอตรงนี้) พ่อเด็กก็เรียนอยู่อายุพึ่งจะ 17 แต่เเม่เด็กช่วงนั้น 23 เกิดมาได้ 3 ปี แม่ก็ออกไปทำงานเเละเลิกกับพ่อเด็ก แต่ก็มีการโอนเงินให้ปู่กับย่าเลี้ยงดูเด็กไปด้วย พ่อเด็กก็ไปๆ มาๆ เพราะเรียน การเติมเต็มของปู่กับย่ามันเยอะเกินจนล้น จนเด็กอายุ 11 ปียังไม่เคยได้รับผิดชอบงานหลักๆของตัวเองสักอย่าง เวลากินข้าวปู่ก็หามาให้ กินเสร็จก็เอาไปแช่ ตื่นมาวันหยุดคือ เล่นเกมเล่นโทรศัพท์รอเวลากินข้าว นานๆทีย่าจะเรียกไปช่วยงานบ้าน ตอนนี้เด็กมีนิสัยเริ่มก้าวร้าว เถียงปู่กับย่าทุกคำ บอกให้ทำอะไรก็..เดี๋ยวเล่นเกมอยู่ นั่นนู่นนี่ มีล้อเลียนปู่บ่อยครั้ง จากที่เราสังเกต อาการสมาธิสั้นก็ชัด นั่งฟังอะไรนาน ๆ ไม่ได้ อยู่ไม่นิ่ง มีอาการพูดเเต่งเรื่องไปเรื่อย เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทางบ้านเเฟนมองพฤติกรรมแบบนี้ปกติได้ยังไง แต่ก็สังเกตเเฟนประกอบไปด้วยก็พอเข้าใจได้ว่า เขาเลี้ยงให้โตแต่ไม่ได้สอนเรื่องความรับผิดชอบอะไรเพิ่ม..
มาต่อในส่วนที่เราบอกให้เเฟนสอนลูกเขาเเล้วนะ เราก็ไม่ได้สอนเเค่พยายามทำหน้าที่ตัวเอง พยายามหางาน เรียนออนไลน์เพิ่มความรู้ พอเด็กรู้ว่าเราบอกพ่อให้สอนเขาเรื่องอะไร เขาก็จะมาทำท่าทีไม่พอใจใส่เรา เดินออกจากห้องมาทำเสียงดังรบกวน ร้องเพลงโวกเหวกโวยวายบ้าง จนบางทีมันก็รบกวนสมาธิเรา เวลาเดินผ่านตรงเรานั่งก็กระทืบเท้าดังๆ ตอนเเรกนึกว่าทำเเค่กับเรา แต่พฤติกรรมนี้เวลาเด็กไม่พอใจใคร ทุกพฤติกรรมที่เรากล่าวมาก็จะไปลงกับคนนั้นต่อ เราก็พยายามเงียบ ไม่พูดอะไรมากที่สุดเพราะยิ่งทำให้เด็กไม่พอใจมันก็ยิ่งหาเรื่องมาให้เรารำคาญเพิ่ม จนล่าสุดวันหนึ่ง เด็กจะชอบมาขอให้แฟนพาไปเล่นเกม พาไปกินชาบูบ้าง มาพูดขอบ่อยๆ เเต่เรามองว่าควรฝึกให้เด็กทำอะไรแลกบ้าง เพราะชีวิตเด็กอะไรก็ได้มาง่ายๆ ชีวิตจริงมันไม่เป็นแบบนั้น เราเลยบอกเด็กว่า "ถ้าล้างจานได้เดือนนึงจะพาไปกินเลย" คือคำพูดเราอะ ล้างจานคือเเค่ที่ตัวเองกิน เด็กก็บอกว่า "ไม่เอาหรอกเก็บตังซื้อเองดีกว่า" เย็นวันนั้นเราไปต้มมาม่าในครัว เเล้วเด็กเดินมาทิ้งขยะ เห็นอาหารเเมวในที่โกยผง เด็กก็พึมพำว่า "ใครเอาอาหารเเมวมาไว้เเบบนี้" แล้วก็เดินเข้าบ้านพร้อมล็อกประตูข้างใน ตอนเเรกเรานึกว่าเเค่ปิด เราเลยเดินออกนอกบ้านไปบอกเเฟนที่หน้าต่างให้มาปลดล็อคกลอนข้างในให้...หลังจากนั้นเส้นความอดทนสุดท้ายเราก็ขาดไปเลย.....
เข้าสู่คำถาม.. ถ้าทุกคนเจอลูกเเฟนมีพฤติกรรมแบบนี้ควรทำตัวยังไงกันคะ?
ถ้าเจอลูกของเเฟนล้ำเส้น บรรดาเเฟนใหม่ของผู้ชายปฏิบัติตัวยังไงกันคะ?
ตอนที่คิดว่าหลาน เราก็ไม่ได้อะไรเพราะเราก็มีหลาน ก็ซื้อขนมให้กินบ้างช่วงนั้นเราทำงานอยู่ สอนการบ้าน สอนหนังสือให้บ้าง จริงๆก็มีเหตุการณ์ให้เอ๊ะอยู่ ว่า ลูกเขา เเต่ความเชื่อใจมันเยอะเลยเชื่อเเต่คำพูดผู้ชาย ทั้งที่มีช่วงที่เด็กตะโกนใส่หน้าผู้ชายว่า "นี่ลูกนะ" เราอยู่ในเหตุการณ์ก็เงียบ ละไปถามหลังไมค์กับผู้ชายเขาก็บอก "หลาน" เเต่พอจับได้ เราด้วยความไม่ได้เตรียมใจอะไร ก็ลาออกจากงานจะกลับบ้าน (ไม่ได้จับได้เเค่เรื่องลูก จับได้ว่าแอบแชทกับผู้หญิงอื่นด้วย เรียกผู้หญิงว่า "เมีย") แต่ก็ใจอ่อนเห็นแก่ความดี ที่เขาก็ทำหน้าที่เเฟนดีสำหรับเรา รวมกับการที่เราตั้งใจออกบ้านครั้งนี้อยากตั้งตัวให้ได้ ไม่อยากรบกวนที่บ้าน อยากกลับบ้านแบบมีเกียรติ....เลยอยู่ต่อ
เรามาอยู่บ้านผู้ชาย แบบไม่มีห้องของตัวเองนอนกลางบ้าน ตรงที่เรานอนจะต้องมีคนเดินผ่านไป-มา ละลูกเเฟนเจ้าปัญหา เริ่มนำปัญหามาให้เรา พอรู้ว่า เราพึ่งรู้ว่านางคือลูก นางก็จัดเต็ม... ที่เรานอนบนหัวจะติดกับประตูห้องลูกแฟนนอนกับพ่อเเฟน ทุกเช้าเราต้องได้ยินเสียงปิดประตูดังทุกครั้ง เราพยายามบอกเเฟนให้บอกลูกเขา (เราคงทำหน้าที่เเม่เลี้ยงไม่ได้ เพราะ เด็กเขาติดต่อกับเเม่เขาอยู่เเล้ว เด็กคนนี้จะฟังเฉพาะคนที่เขาอยากฟัง เราเลยทำหน้าที่แค่ดูแลพ่อเขาในฐานะเเฟน อย่างเดียว) ที่เราไม่บอกไม่สอนเองเพราะ เด็กคนนี้เลี้ยงมาพื้นฐานปู่กับย่าพยายามจะเติมเด็กให้เต็มที่สุดเพราะ เกิดมาตอนพ่อกับเเม่ไม่พร้อมมี (แม่เด็กมาหลอกพ่อเด็กว่า จะกินยาคุมเเต่ไม่กิน และมาหลอกด้วยว่า ไม่เคยมีลูกมาก่อน อันนี้เราย้อนเเชทกลับไปอ่านก็เจอตรงนี้) พ่อเด็กก็เรียนอยู่อายุพึ่งจะ 17 แต่เเม่เด็กช่วงนั้น 23 เกิดมาได้ 3 ปี แม่ก็ออกไปทำงานเเละเลิกกับพ่อเด็ก แต่ก็มีการโอนเงินให้ปู่กับย่าเลี้ยงดูเด็กไปด้วย พ่อเด็กก็ไปๆ มาๆ เพราะเรียน การเติมเต็มของปู่กับย่ามันเยอะเกินจนล้น จนเด็กอายุ 11 ปียังไม่เคยได้รับผิดชอบงานหลักๆของตัวเองสักอย่าง เวลากินข้าวปู่ก็หามาให้ กินเสร็จก็เอาไปแช่ ตื่นมาวันหยุดคือ เล่นเกมเล่นโทรศัพท์รอเวลากินข้าว นานๆทีย่าจะเรียกไปช่วยงานบ้าน ตอนนี้เด็กมีนิสัยเริ่มก้าวร้าว เถียงปู่กับย่าทุกคำ บอกให้ทำอะไรก็..เดี๋ยวเล่นเกมอยู่ นั่นนู่นนี่ มีล้อเลียนปู่บ่อยครั้ง จากที่เราสังเกต อาการสมาธิสั้นก็ชัด นั่งฟังอะไรนาน ๆ ไม่ได้ อยู่ไม่นิ่ง มีอาการพูดเเต่งเรื่องไปเรื่อย เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทางบ้านเเฟนมองพฤติกรรมแบบนี้ปกติได้ยังไง แต่ก็สังเกตเเฟนประกอบไปด้วยก็พอเข้าใจได้ว่า เขาเลี้ยงให้โตแต่ไม่ได้สอนเรื่องความรับผิดชอบอะไรเพิ่ม..
มาต่อในส่วนที่เราบอกให้เเฟนสอนลูกเขาเเล้วนะ เราก็ไม่ได้สอนเเค่พยายามทำหน้าที่ตัวเอง พยายามหางาน เรียนออนไลน์เพิ่มความรู้ พอเด็กรู้ว่าเราบอกพ่อให้สอนเขาเรื่องอะไร เขาก็จะมาทำท่าทีไม่พอใจใส่เรา เดินออกจากห้องมาทำเสียงดังรบกวน ร้องเพลงโวกเหวกโวยวายบ้าง จนบางทีมันก็รบกวนสมาธิเรา เวลาเดินผ่านตรงเรานั่งก็กระทืบเท้าดังๆ ตอนเเรกนึกว่าทำเเค่กับเรา แต่พฤติกรรมนี้เวลาเด็กไม่พอใจใคร ทุกพฤติกรรมที่เรากล่าวมาก็จะไปลงกับคนนั้นต่อ เราก็พยายามเงียบ ไม่พูดอะไรมากที่สุดเพราะยิ่งทำให้เด็กไม่พอใจมันก็ยิ่งหาเรื่องมาให้เรารำคาญเพิ่ม จนล่าสุดวันหนึ่ง เด็กจะชอบมาขอให้แฟนพาไปเล่นเกม พาไปกินชาบูบ้าง มาพูดขอบ่อยๆ เเต่เรามองว่าควรฝึกให้เด็กทำอะไรแลกบ้าง เพราะชีวิตเด็กอะไรก็ได้มาง่ายๆ ชีวิตจริงมันไม่เป็นแบบนั้น เราเลยบอกเด็กว่า "ถ้าล้างจานได้เดือนนึงจะพาไปกินเลย" คือคำพูดเราอะ ล้างจานคือเเค่ที่ตัวเองกิน เด็กก็บอกว่า "ไม่เอาหรอกเก็บตังซื้อเองดีกว่า" เย็นวันนั้นเราไปต้มมาม่าในครัว เเล้วเด็กเดินมาทิ้งขยะ เห็นอาหารเเมวในที่โกยผง เด็กก็พึมพำว่า "ใครเอาอาหารเเมวมาไว้เเบบนี้" แล้วก็เดินเข้าบ้านพร้อมล็อกประตูข้างใน ตอนเเรกเรานึกว่าเเค่ปิด เราเลยเดินออกนอกบ้านไปบอกเเฟนที่หน้าต่างให้มาปลดล็อคกลอนข้างในให้...หลังจากนั้นเส้นความอดทนสุดท้ายเราก็ขาดไปเลย.....
เข้าสู่คำถาม.. ถ้าทุกคนเจอลูกเเฟนมีพฤติกรรมแบบนี้ควรทำตัวยังไงกันคะ?