เห็นกระทู้เกี่ยวกับยุค 90 แล้วคิดถึงชีวิตวัยเด็กของตัวเองไม่ได้
อยู่ๆก็นึกถึงวันเก่าๆ
วันที่เคยนอนมองท้องฟ้าในกระท่อม
ท่ามกลางสวนถั่วเหลืองที่ห้อมล้อมด้วยต้นไม้
ฟ้าใสมากๆ แดดร้อนมากๆด้วย แต่ลมพัดเย็นสบาย
ตอนนั้นยังเป็นเด็กหญิงคนนึง
ที่ต้องไปทำไร่ทำสวนกับพ่อแม่บ่อยๆ
เพื่อเรียนรู้การมีชีวิต การใช้ชีวิต ตามบรรพบุรุษ
เพื่อรองเท้านักเรียนสักคู่ หรือชุดนักเรียนสักชุด แค่นั้น
ไม่เคยคิดว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง
ถึงจะเป็นเด็กบ้านอกที่ยากจน
แต่ก็ไม่เคยได้แบกหามอะไรหนักหนาไว้บนบ่า
ไม่เคยเสียใจหรือผิดหวังอะไรมากมาย
ร้องไห้มากสุดก็แค่ตอนแม่ตีมั้ง
เป็นเด็กที่ทำหน้าที่แค่เรียนหนังสือ
การเรียนในยุคนั้นไม่ได้แข่งกับใคร
เรียนจบแล้วจะไปไหน ไม่เคยคิดถึงเลย
เพราะเรียนโรงเรียนชนบท
ในหมู่บ้านที่ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีน้ำประปา
เพื่อนฝูงพี่น้องล้วนคนบ้านเดียวกัน จะแข่งกันไปทำไม
โรงเรียนหลังเก่ามีถึงแค่ชั้น ป.6
อยู่ๆวันนึงก็กลายเป็นโรงเรียนขยายโอกาส
ทำให้เด็กๆบ้านนอกได้มีโอกาสเรียนเพิ่มอีกสามปี
ช่างสมชื่อ ขยายโอกาส เสียจริงๆ
พอจบ ม. 3 ความที่โลกมันพัฒนาขึ้น
ไฟฟ้าเริ่มเข้ามาสู่หมู่บ้าน อะไรก็พัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น
ทำให้เด็กบ้านนอกได้เข้าเมืองกับเขาบ้าง
เออ...มันมีโรงเรียนที่ใหญ่กว่าโรงเรียนเราอีกนะ
โชคดีที่สุดของที่สุดคือ...
พ่อที่เรียนไม่จบ กับแม่ที่จบแค่ ป.4
พยายามส่งลูกตัวเองเข้าไปเรียนในเมือง
เพียงเพราะว่าไม่อยากให้ลูกลำบากเหมือนพวกเขา
ไอ่เราก็ดั้นด้นออกจากหมู่บ้านถนนดินแดง
หน้าฝนถนนเป็นโคลน หน้าร้อนถนนเป็นฝุ่น
มาเรียนต่อ ม.4 ในเมือง ในเมืองที่ปีนึงจะได้เข้ามากะเค้าสักครั้ง
เรียนแบบไม่ได้คิดถึงวันข้างหน้าหรอก
เพราะกว่าจะก้าวออกจากบ้านนอกมาในเมืองก็ยากละ
จบ ม.6 แล้วจะไปทางไหนดี
เคว้งนะ...เคว้งคว้างบนความไม่มี ไม่พร้อมเหมือนคนอื่นเลย
โชคชะตาพลิกผัน (ขอเรียกมันว่าโชคชะตาได้อย่างเต็มปากเต็มคำ)
เด็กบ้านนอกได้ทุนจังหวัดเรียนต่อสองปี
จบแล้วกลับมาทำงานในจังหวัดตัวเอง
ได้บรรจุเป็นข้าราชการตัวเล็กๆในหน่วยงานหนึ่ง
ก็ไม่คิดว่าเด็กบ้านนอกคนนึงจะก้าวมาถึงจุดนี้ได้
....
ตอนนี้ก็กำลังเป็นแม่คนนึง
ที่พยายามให้การศึกษากับลูกอย่างสุดความสามารถ
เพื่อให้ลูกได้มีชีวิตที่ดีกว่ารุ่นพ่อแม่
รู้สึกเหนื่อยจัง...
อดคิดถึงเด็กหญิงบ้านนอกคนนั้นไม่ได้
วันนั้นพ่อกับแม่ก็คงจะเหนื่อยกว่าเราอีก
ที่ต้องปากกัดตีนถีบเพื่อหาเงินส่งลูกเรียน
เงินเดือนก็ไม่มี ทำนาทำไร่ทำสวนไปวันๆ
ไอ่เราเงินเดือนก็มี(หนี้ก็บาน) คิดถึงหน้าลูกแล้ว ท้อแท้ไม่ได้เลยจริงๆ
เรื่องของเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง
อยู่ๆก็นึกถึงวันเก่าๆ
วันที่เคยนอนมองท้องฟ้าในกระท่อม
ท่ามกลางสวนถั่วเหลืองที่ห้อมล้อมด้วยต้นไม้
ฟ้าใสมากๆ แดดร้อนมากๆด้วย แต่ลมพัดเย็นสบาย
ตอนนั้นยังเป็นเด็กหญิงคนนึง
ที่ต้องไปทำไร่ทำสวนกับพ่อแม่บ่อยๆ
เพื่อเรียนรู้การมีชีวิต การใช้ชีวิต ตามบรรพบุรุษ
เพื่อรองเท้านักเรียนสักคู่ หรือชุดนักเรียนสักชุด แค่นั้น
ไม่เคยคิดว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง
ถึงจะเป็นเด็กบ้านอกที่ยากจน
แต่ก็ไม่เคยได้แบกหามอะไรหนักหนาไว้บนบ่า
ไม่เคยเสียใจหรือผิดหวังอะไรมากมาย
ร้องไห้มากสุดก็แค่ตอนแม่ตีมั้ง
เป็นเด็กที่ทำหน้าที่แค่เรียนหนังสือ
การเรียนในยุคนั้นไม่ได้แข่งกับใคร
เรียนจบแล้วจะไปไหน ไม่เคยคิดถึงเลย
เพราะเรียนโรงเรียนชนบท
ในหมู่บ้านที่ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีน้ำประปา
เพื่อนฝูงพี่น้องล้วนคนบ้านเดียวกัน จะแข่งกันไปทำไม
โรงเรียนหลังเก่ามีถึงแค่ชั้น ป.6
อยู่ๆวันนึงก็กลายเป็นโรงเรียนขยายโอกาส
ทำให้เด็กๆบ้านนอกได้มีโอกาสเรียนเพิ่มอีกสามปี
ช่างสมชื่อ ขยายโอกาส เสียจริงๆ
พอจบ ม. 3 ความที่โลกมันพัฒนาขึ้น
ไฟฟ้าเริ่มเข้ามาสู่หมู่บ้าน อะไรก็พัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น
ทำให้เด็กบ้านนอกได้เข้าเมืองกับเขาบ้าง
เออ...มันมีโรงเรียนที่ใหญ่กว่าโรงเรียนเราอีกนะ
โชคดีที่สุดของที่สุดคือ...
พ่อที่เรียนไม่จบ กับแม่ที่จบแค่ ป.4
พยายามส่งลูกตัวเองเข้าไปเรียนในเมือง
เพียงเพราะว่าไม่อยากให้ลูกลำบากเหมือนพวกเขา
ไอ่เราก็ดั้นด้นออกจากหมู่บ้านถนนดินแดง
หน้าฝนถนนเป็นโคลน หน้าร้อนถนนเป็นฝุ่น
มาเรียนต่อ ม.4 ในเมือง ในเมืองที่ปีนึงจะได้เข้ามากะเค้าสักครั้ง
เรียนแบบไม่ได้คิดถึงวันข้างหน้าหรอก
เพราะกว่าจะก้าวออกจากบ้านนอกมาในเมืองก็ยากละ
จบ ม.6 แล้วจะไปทางไหนดี
เคว้งนะ...เคว้งคว้างบนความไม่มี ไม่พร้อมเหมือนคนอื่นเลย
โชคชะตาพลิกผัน (ขอเรียกมันว่าโชคชะตาได้อย่างเต็มปากเต็มคำ)
เด็กบ้านนอกได้ทุนจังหวัดเรียนต่อสองปี
จบแล้วกลับมาทำงานในจังหวัดตัวเอง
ได้บรรจุเป็นข้าราชการตัวเล็กๆในหน่วยงานหนึ่ง
ก็ไม่คิดว่าเด็กบ้านนอกคนนึงจะก้าวมาถึงจุดนี้ได้
....
ตอนนี้ก็กำลังเป็นแม่คนนึง
ที่พยายามให้การศึกษากับลูกอย่างสุดความสามารถ
เพื่อให้ลูกได้มีชีวิตที่ดีกว่ารุ่นพ่อแม่
รู้สึกเหนื่อยจัง...
อดคิดถึงเด็กหญิงบ้านนอกคนนั้นไม่ได้
วันนั้นพ่อกับแม่ก็คงจะเหนื่อยกว่าเราอีก
ที่ต้องปากกัดตีนถีบเพื่อหาเงินส่งลูกเรียน
เงินเดือนก็ไม่มี ทำนาทำไร่ทำสวนไปวันๆ
ไอ่เราเงินเดือนก็มี(หนี้ก็บาน) คิดถึงหน้าลูกแล้ว ท้อแท้ไม่ได้เลยจริงๆ