นั่งย้อนดูหลายกระแสดราม่าในไทยช่วงหลังๆ แล้วเกิดคำถามในใจครับ
เวลามีคนเกาหลี (บางส่วน) เหยียดไทย เช่น พูดอะไรไม่เข้าหู หรือแซะวัฒนธรรมไทยนิดๆ หน่อยๆ คนไทยก็พร้อมใจกันแบนเกาหลีทั้งประเทศทันที
บางคนถึงขั้นพูดว่า “เกาหลีคือประเทศที่ไม่น่าไป มีแต่คนหยิ่ง เหยียด เห็นแก่ตัว”
แต่พอมองอีกด้าน... จีน ซึ่งมีประเด็นที่กระทบไทยโดยตรงหลายเรื่อง เช่น

-ทุนจีนเทา

-แก๊งคอลเซ็นเตอร์

-คนจีนเข้ามาหลอกลวงคนไทย

-ซื้อที่ดิน สร้างอิทธิพลแบบเงียบๆ
กลับไม่มี “กระแสแบนจีน” ที่ชัดเจนเลย

แปลกดีมั้ยครับ?

อีกอย่างที่น่าสังเกตคือ เวลามี คลิปเกาหลีที่พูดถึงไทยในทางดี เช่น

ดารา-ไอดอลชมอาหารไทย

ยูทูบเบอร์เกาหลีทำคอนเทนต์รีวิวเมืองไทย

วาไรตี้โชว์เกาหลีพูดถึงไทยในแง่บวก

คลิปพวกนี้กลับไม่ค่อยแมส แชร์น้อย และต่อให้มีกระแสก็เงียบเร็ว
แต่พอคลิปไหนที่เกาหลีพลาด พูดอะไรไม่ถูกหู หรือเข้าใจคลาดเคลื่อนนิดหน่อย
แชร์กันกระหึ่ม ด่ากันเป็นพันๆ คอมเมนต์ แม้บางทีก็ยังไม่รู้ข้อเท็จจริงเลยด้วยซ้ำ

ยิ่งไปกว่านั้น ดราม่าหลายครั้งที่ไทยมีปัญหากับเกาหลี
บางเรื่องไทยเองก็เป็นส่วนหนึ่งของปัญหา เช่น กรณี ตม.เกาหลี

-คนไทยบางส่วนลักลอบทำงานผิดกฎหมาย

-คนไทยบางคนลอบขนสิ่งเสพติดเข้าเกาหลี

-เกาหลีจึงตรวจเข้มขึ้น(ถึงขั้นหมายตาเป็นพิเศษ)

แต่พอถูกปฏิเสธเข้าเมือง คนไทยกลับโกรธ ด่าเกาหลีว่าเหยียด ทั้งที่มันมีเหตุผลเรื่องสถิติเบื้องหลัง

นอกจากนั้นยังมีพฤติกรรมอีกแบบที่น่าสนใจคือ
บางคน “ไม่เคยอินกับเกาหลีเลย” แต่พอกระแสด่าเกาหลีมา ก็กระโดดร่วมวงด่าแบบเอาเป็นเอาตาย
เกลียดเพราะโดนกระปั่น เกลียดเพราะอยากตามฝูง เกลียดเพราะมันเท่?
บางคนแค่เห็นพาดหัว ก็พร้อมแชร์ด่าโดยไม่เช็กข้อมูลด้วยซ้ำ

คำถามที่ผมอยากโยนไว้ให้คิดคือ:
เรากำลังใช้มาตรฐานเดียวกันในการตัดสิน “ต่างชาติ” จริงหรือเปล่า?
หรือจริงๆ แล้วเราโกรธแรงเพราะ รู้สึกผิดหวัง?

กับบางประเทศที่กระทบผลประโยชน์จริงๆ เรากลับนิ่ง
แต่กับอีกประเทศที่บางครั้งแค่หลุดคำพูดไม่ดีออกมาจากบุคคลไม่กี่คน
เรากลับพร้อมจะเหมารวมทั้งชาติทันที?

อยากรู้ว่าคนอื่นมองยังไงครับ
มันคือความรู้สึกธรรมดาของมนุษย์ หรือเป็นอารมณ์หมู่ที่เราควรเริ่มตั้งคำถามกับมันแล้วหรือยัง?
ใครมีมุมไหนเพิ่มเติม ช่วยเสริมได้นะครับ อยากฟังหลายๆ ความเห็น