เกิดมาตอนนี้ก็อายุผมประมาณ 26 ปียังไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลยครับมีแต่กางเกงใน26 ปีคาใจอยู่เรื่องเดียวคือเรื่องพ่อที่เสียไปพอดีผมเองก็ไม่รู้ประวัติพ่อครับรู้แค่ว่าเขาเลี้ยงดูผมมาเขาทำงานต่างจังหวัดนานๆทีจะเห็นแต่ไม่ค่อยถูกกับผมเท่าไหร่พ่อผมชื่อไก่ ​ครับผมก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรพกปืนไปมาระหว่างบ้านตาแล้วก็ไปบ้านย่าไปทำงานก็พกปืนติดตัวไปปืนพ่อเป็นปืนปืนสั้น 11 มมมีนาอยู่ 8 ไร่ไปทำงานได้สักระยะหนึ่งก่อนเกิดเหตุเข้าโรงพยาบาลมีอาการเลือดออกไรฟันเกล็ดเลือดต่ำมะเร็งเม็ดเลือดขาวแล้วได้ย้ายไปโรงพยาบาล 1 โรงพยาบาลในตัวเมืองผมไปเยี่ยมพ่อทุกครั้งที่อาการเปลี่ยนโอกาสพูดกับพ่อน้อยมากหลังจากย้ายโรงพยาบาลแล้วเริ่มมีอาการลิ้นชาได้สักพักหนึ่งพอไปเยี่ยมอีกมีอาการสาครึ่งตัวพอไปเยี่ยมอีกทีนึงมีอาการไอเส้นเลือดสมองแตกออกไปเยี่ยมอีกครั้งนึงคือตอนผ่าตัดหัวสมองภาพที่เห็นคือถุงที่มีสายยางเอาเลือดเสียออกเลือดออกเยอะมากผมไม่แน่ใจว่า 1 ถุงหรือ 2 ถุงนี่แหละอาการคือไม่สามารถลืมตาหรือว่าไม่ได้สติให้อาหารทางสายยางทุกครั้งที่ให้อาหารทางสายยางจะมีพยาบาลมาดูดเสมหะออกตอนดูดออกมีอาการตัวงอไอตัวงอลืมตามองซ้ายมองขวาแล้วมองมาที่ผมด้วยอาการเหมือนคนจะเอาคืนอะไรอย่างนั้นหลังจากนั้นพ่อก็เสียความรู้สึกของผมคือเสียใจแต่ไม่เข้าใจกับร่างกายนะว่าทำไมต้องไปต่อยกำแพงตรงบันไดทางเดินผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันหลังจากงานศพเสร็จปืนไม่อยู่ผมก็ไม่รู้ว่าใครดำเนินการเรื่องเกี่ยวกับปืนปืน 1 กระบอกแม็กน่าจะ 2  อันผมกระเป๋าใส่ลูกกระสุนและเครื่องกระสุน 1 กล่องแต่ตอนพ่อเสียใหม่ๆลุงผมได้ยิงไป5 นัดในกล่องเหลือลูกปืน45 ลูกกล่องตราเสือสีน้ำเงิน แล้วผมตอนนั้นผมเป็นเด็กผมก็จับมาเล่นจับมาดูแล้วก็เก็บไว้อย่างเก่าเพราะว่าเหลือแต่ลูกหลังจากนั้นก็เอาไปให้เขาหรือว่าญาติผมก็ใช้ชีวิตมาโดยที่โทษตัวเองโดยมาตลอดแล้วได้รู้ทีหลังว่ามีคนตามดู26 ปีอยู่มาแบบโสดไม่สามารถทำงานไกลๆได้เหมือนโดนกลั่นแกล้งอยู่ตลอดแล้วก็ผมก็ได้รู้ว่ามีคนตามตั้งแต่พ่อเสียจนถึงปัจจุบันได้ 16 ปีแล้ว  
​ผมจะเล่าแบบคร่าวๆเพราะว่าปัจจุบันผมไม่สามารถใช้ชีวิตเป็นของตัวเองได้เลยก่อนจะเกิดเรื่องราวขึ้นเหมือนมีคนทำละครเรื่องผีเรื่องอะไรสักอย่างผมรู้สึกถูกถูกกดดันให้บวชแต่ผมยังไม่พร้อมถูกบังคับให้ไปอยู่ตรงนั้นตรงนี้ให้ทำอันนั้นอันนี้ผมถูกบังคับให้บวชโดยเหมือนมีตัวเลือกอยู่ 2 อย่างติดคุกตลอดชีวิตกับบวชตลอดชีวิตส่วนมากเหมือนจะมีปัญหาเกี่ยวกับปืนมากที่สุดเพราะว่าปืนถูกขายไปในช่วงผมเป็นเด็กไม่รู้เรื่องสักเท่าไหร่ในเมื่อพ่อผมเสียปืนมันก็ต้องเป็นของผมแต่ผมไม่มีใบครอบครองโดยที่ไม่ใช่คนมาบอกใช้เป็นเสียงผีถ้าไม่มีเกมผีเรื่องแบบนี้ก็ไม่เกิดทั้งที่ผมทำใจและลืมไปได้กลับโดนขุดคุ้ยเปิดเรื่องตั้งแต่ตอนเด็กยันปัจจุบันแล้วโดนกลั่นแกล้งหลายอย่างโดยผมไม่รู้ตัวโดยปืนต้องคืนอยู่ 2 คนผมไม่เข้าใจเหตุผลว่าทำไมต้องคืนพยายามให้ผมพูดกับว่าละเมอพูดเรื่องปืนก็เลยกลายเป็นเกมที่ไม่จบไม่สิ้นแต่ผมบอกไปว่าทำไมไม่คืนรัฐผมโดนตอกย้ำโดนดูถูกปกติผมจะมีอารมณ์โมโหแต่ผมใช้สารเสพติดก็เลยมีอาการไม่โมโหเพลินกับสิ่งที่ทำรู้ว่ามันผิดแต่จำเป็นต้องใช้เมื่อไหร่เกมผีจบผมก็เลิกได้เพราะมันช่วยให้ผมใช้งานสมองได้ต่อเนื่องเพราะอารมณ์หรือว่าความคิดหรืออะไรทุกอย่างเหมือนมันจะก้าวกระโดดไปเลยโดยที่ไม่ไปเป็นระดับปกติจะโมโหแบบคือโมโหก็โมโหเลยมีอาการหงุดหงิดเหมือนคนเป็นประจำเดือนผมไม่สามารถบอกเป็นตัวอักษรได้ต่อเนื่องแต่ถ้าพูดกับคนจะพูดได้ไหลลื่นกว่านี้เรื่องราวเยอะกว่านี้ครับนี่แค่เสี้ยวเดียวทั้งชีวิตไม่ว่าจะเจ็บจะเสียใจจะดีใจผมติดใจอยู่แค่เรื่องพ่อนี่แหละ16 ปีแล้วก็ยังไม่ลืมจำได้ทุกฉากทุกตอนรู้สึกเหมือนว่าพอผมเล่นปืนแล้วมีคนร้อน ต้นชีวิตผมตอนนี้ใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ไม่ค่อยมีใครอยากยุ่งเท่าไหร่