พออายุแตะเลขห้า…
ผมเริ่มเข้าใจว่า
การทำงานไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต

การมีเงินเยอะ
ก็ไม่ใช่ “คำตอบเดียว” ของความมั่นคง
และการเกษียณ…ไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร
ในโลกที่คนส่วนใหญ่ยัง “วิ่งเร็วในเขาวงกต”

ผมเลือก
“เดินช้าในทางของตัวเอง”

ผมไม่ซื้อของฟุ่มเฟือย
ไม่ตามแฟชั่น ไม่แข่งกับใคร
แต่ผมเก็บทองวันละเล็กวันละน้อย
ปลูกผักหลังบ้าน
กินน้ำผักปั่นทุกเช้า
ลงทุนแบบเข้าใจ
ไม่ไล่ตามกระแส

ผมเรียกชีวิตนี้ว่า
“ชีวิตแบบไม่เร่ง แต่รอด”
ไม่รวยหวือหวา
แต่พอเพียงและอิสระ

ผมไม่ได้เกษียณจากชีวิต
แต่...
“เกษียณจากระบบที่เร่งจนเราลืมตัวเอง”

โลกยังเป็นทุนนิยม…แต่ผมไม่ต้องวิ่งแข่งแล้ว
เพราะผมมีเป้าหมายของตัวเองชัดเจน

ขออนุญาตสอบถามสมาชิกทุกท่านว่า...
คุณคิดว่า... คนวัย 50+ ต้อง “รีบ” อะไรอีกไหม?
หรือจริง ๆ แล้ว ถึงเวลาที่เราจะ “หยุด เพื่อรู้ว่าไปทางไหน”

ขอบพระคุณทุกท่านที่ร่วมแชร์ประสบการณ์ และความคิดที่ล้ำค่า มากๆ นะครับ
.... ขอบพระคุณครับ...