เคยคิดมาก่อนว่าพ่อแม่รักตัวเองมากๆ แต่พอโตมาก็ได้รู้ว่ามันไม่ใช่เลย ถึงจะดูรักเราแต่เขากับไม่แสดงออกหรืออาจไม่เคยรักขนาดถึงที่ว่าพูดต่อหน้ากันว่า "ถ้าไม่ใช่เพราะพี่กุไม่เก็บไว้หรอก"
และถึงขนาดที่ว่าพูดประโยคที่ทำไห้เด็กๆเสียใจมากตอนที่เด็กๆวาดรูปหรือเอาของมาไห้ปละที่พูดคือ "ปัญญาอ่อน" "เมื่อไๆหร่จะโต" "ไปไหนก็ไปรำคาญ" มันเป็นคำพูดที่ไม่ได้อะไรมากแต่สำหรับเราตอนเด็กแล้วมันคือการผลักไสไล่ส่งเรา และไม่มีเวลาไห้เราสุดท้ายเราก็จจบด้วยการเป็นเด็กเก็บกฎเลยกลัวที่จะพูดคุยกับผู้ใหญ่.