“เสียงจากห้องวิทยุ มักจะเริ่มต้นด้วยรหัส… แต่ไม่มีใครรู้ว่ามันจะจบลงยังไง”

ผมพนักงานวิทยุ สภ.เมือง  
วันนี้ขอเล่าเรื่องหนึ่ง…  
คืนที่ฟ้ามืด ฝนเทกระหน่ำ และมีเสียงขอความช่วยเหลือจากปลายสายที่ผมไม่มีวันลืม

คืนนั้นประมาณตีหนึ่งกว่าๆ ฝนตกหนัก ถนนลื่น ไฟถนนดับเกือบทั้งซอย  
เสียง ว.6 จากสายตรวจเรียกเข้ามาแบบเร่งด่วน  
“ขอ ว.4 ด่วนครับ! เหตุชายคลุ้มคลั่งมีอาวุธ ขู่ชาวบ้านในซอยสาม”  
น้ำเสียงที่รายงานเข้ามา ไม่ต้องฟังให้ดีมากก็รู้ว่า... สถานการณ์ตึง

ผมรีบประสานทุกหน่วยที่อยู่ใกล้  
เรียก 20-30 วิทยุรวดภายในไม่ถึง 1 นาที  
เวลานั้น หัวสมองผมไม่ได้มีแค่ตำแหน่งรถ  
แต่มันมีภาพของ “ชาวบ้านที่กลัว” กับ “เจ้าหน้าที่ที่กำลังจะเข้าเสี่ยง”

ฟังจากรายงาน — ชายคนร้ายอยู่ในอาการเหมือนเมายา มือถือมีดเดินป้วนเปี้ยนในซอย  
ขอเพียงสื่อสารพลาดแค่ครั้งเดียว รถไปผิดซอย หรือมาช้าไปนิดเดียว  
มันอาจจบไม่ใช่แค่ “บาดเจ็บ”

ผมเรียก ว.15 ทุกนาย เข้าจุดตามแผน  
ส่งรถตัดหน้าอีกซอยหนึ่ง เผื่อดักการหลบหนี  
และที่สำคัญที่สุด... ผมพยายามพูดให้ชัด “ไม่มีใครหลุดความเข้าใจในความมืดนี้ได้เลย”

ในที่สุด ชายคนร้ายถูกควบคุมตัวได้ ไม่มีใครเจ็บ  
แต่สิ่งที่ผมนั่งทบทวนคืนนั้น คือ...

เสียงของผมที่อยู่ในห้องเงียบๆ...  
อาจเป็นเสียงที่ทำให้ “ใครบางคนรอด” โดยเขาไม่เคยรู้ว่าผมคือใคร

ในห้องวิทยุ ไม่มีเสียงปืน ไม่มีเสียงกรีดร้อง  
มีแค่เสียงลมหายใจตอนรอคำว่า  
“สถานการณ์เรียบร้อยครับพี่”

และในทุกเวร ทุกคืน... ผมรอที่จะได้ยินมันเสมอ

---
หากคุณเคยได้ยินเสียง จากปลายสาย… มันอาจมาจากผมเอง  
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน และขอบคุณทุกตำรวจที่อยู่ในพื้นที่จริงครับ

#เรื่องเล่าตำรวจ #เสียงจากห้องวิทยุ #ชีวิตตำรวจ #ชัยวัฒน์ #วอ16 #ตำรวจเวรดึก #ภารกิจตำรวจ #สภเมือง #ตำรวจไทย #เสียงที่คนทั่วไปไม่เคยได้ยิน