​สวัสดีค่ะ เหมือนกระทู้ที่แล้วเลย 555 เราหยุดคิดไปนิดนึงแล้วประมาณ3-4อาทิตหลังจากลงกระทู้ ตอนแรกหายแบบไม่คิดเลยถึงคิดก็ห้ามใจทัน แต่ว่าหลังจากที่ปู่เราพึ่งเสียแบบกระทันหันความคิดเราก็กลับมาคิดอีกครั้ง แล้วหนักกว่าเดิม เวลาคิดเราก็จะเตือนตัวเองแล้วนับลมหายใจตามที่พี่ๆบอกเลยค่ะ แต่ก็ยังเป็นอยู่จนเหมือนมีความคิดสองอัน คิดจนเศร้า ร้องให้ คิดว่าตายแล้วไปไหน
  ส่วนตัวเรากลัวพวกการที่เห็นคนสูญเสีย ร้องให้หรือเสียใจเราสามารถร้องตามแบบหนักมากได้เลย เราเห็นพ่อตัวเองร้องให้แล้วก็ร้องตามหนักมาก
ตอนนั้นเป็นช่วงที่เรากำลังนอนแล้วได้ยินเสียงโทรแล้วตกใจตื่นพอดี ได้ยินว่าญาติโทรมาบอกว่าปู่เราเสียและเราได้ยินเสียงพ่อเราร้อง และเราก็ร้องตามเหมือนกัน มันเศร้าไปหมดเห็นคนที่รักเสีย
และรีบกลับตจว.เลย  พอเราไปถึงบ้านตจว.เราเห็นคนเศร้าจนเราดิ่งเลย แล้วพอเห็นชอบคิดไปเรื่อยว่า       ​ถ้าเราเสียคนรักไปจะทำยังไง เราคงอ้างว้างมากๆ เหมือนเสียโลกทั้งใบที่เรารัก อยากอยู่กับพวกท่านตลอด คงคิดว่า​​จะต้องทำยังไงต่อ กลัวการจากลามากๆ อยากให้มีโลกหลังความตายเพื่อได้เจออีกครั้ง ​แต่คงเป็นเรื่องของอนาคตยังพิสูจน์ไม่ได้ ทำอะไรต่อไม่ได้ ต้องทำใจ
    ตอนเราไปเผาปู่เราเห็นหน้าท่านแล้วเศร้ามากๆ อยากร้องแต่ต้องกลั้นเอาไว้ เห็นพ่อ แม่ ​คนอื่นๆร้องให้ ก็จะร้องตาม  ขอวิธียอมรับให้ได้สักทีหน่อยค่ะ เราจะกลับมาอ่านเตือนใจเรื่อยๆตอนคิดเรื่องพวกนี้ สามารถพิมความคิดเห็นได้ตลอดเลยค่ะ  

ข้อความต่อไปจะเป็นการที่เราไม่โอเคกับการโดนล้อเล่นเรื่องแบบนี้

     พอกลับตจว.แบบเร่งด่วนก็มีบางคนที่ชอบเล่นเรื่องพวกนี้กับเราซึ่งเราไม่ตลกเลย  เราบอกแต่แรกแล้วว่าไปงานศพปู่นะ แล้วเขาก็บอกว่าไปหาใคร ไปหา​กิ้กหรอ เราไม่โอเคมากๆ แต่ก็ไม่บอกอะไรไป พออีกรอบเราหาของแล้วคุยเล่นๆว่า ของเรามันหายไปไหน เขาบอกว่า ในโรง แค่นี้เลยคำนี้เราช็อคเลย มันสมควรเล่นหรอ แค่นี้เราก็เศร้ามากๆเเล้ว แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรไป แค่อ่านและหายไป พวกเขาก็ยังไม่รู้ตัว แล้วบางคนบอกว่าไปทำไม ทั้งที่ปู่เราเสีย